Job 17

Mi se pierde suflarea, mi se sting zilele, mă aşteaptă mormîntul.
روح من شکسته و عمر من به پایان رسیده و پایم به لب گور رسیده است.
Sînt înconjurat de batjocoritori, şi ochiul meu trebuie să privească spre ocările lor.
در همه‌جا می‌بینم که چگونه مردم مرا مسخره می‌کنند.
Pune-Te singur zălog pentru mine înaintea Ta; altfel, cine ar putea răspunde pentru mine?
خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.
Căci le-ai încuiat inima în faţa priceperii. De aceea nici nu -i vei lăsa să biruie.
خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.
Cine dă pe prieteni să fie prădaţi, copiilor aceluia li se vor topi ochii.
کسی‌که برای کسب منفعت از دوستان خود بدگویی کند، فرزندانش کور می‌شوند.
M'a făcut de basmul oamenilor, şi ca unul pe care -l scuipi în faţă!
خدا مرا مایهٔ تمسخر مردم ساخته و آنها به رویم تف می‌کنند.
Ochiul mi se întunecă de durere; toate mădularele mele sînt ca o umbră.
چشمانم از غم تار گشته‌اند و از من سایه‌ای بیش باقی نمانده است.
Oamenii fără prihană sînt înmărmuriţi de aceasta, şi cel nevinovat se răscoală împotriva celui nelegiuit.
آنانی که خود را درستکار می‌دانند، تعجّب می‌کنند؛ و آنها همگی مرا به بی‌خدایی متّهم کرده‌اند.
Cel fără prihană rămîne totuş tare pe calea lui, cel cu mînile curate se întăreşte tot mai mult.
اشخاص نیک در کارهای خوب پیشرفت می‌نمایند و روز‌به‌روز قویتر می‌گردند.
Dar voi toţi, întoarceţi-vă, veniţi iarăş cu cuvîntările voastre, şi vă voi arăta că între voi niciunul nu e înţelept.
اگر همه بیایید و در برابر من بایستید، گمان نمی‌کنم که بتوانم شخص فهمیده‌ای در بین شما پیدا کنم.
Ce! mi s'au dus zilele, mi s'au nimicit planurile, planurile acelea făcute cu atîta iubire în inima mea...
عمر من به پایان رسیده است و آرزوهایم همه نقش بر آب شده‌اند.
Şi ei mai spun că noaptea este zi, că se apropie lumina, cînd întunerecul a şi venit!
دوستانم می‌گویند: «از پی شامِ تاریک، روز روشن می‌آید.» امّا خودم می‌دانم که من همیشه در تاریکی باقی خواهم ماند.
Cînd Locuinţa morţilor o aştept ca locuinţă, cînd în întunerec îmi voi înălţa culcuşul;
یگانه آرزوی من این است که به دنیای مردگان بروم و آنجا خانهٔ ابدی من باشد.
cînd strig gropii: ,Tu eşti tatăl meu!` Şi viermilor: ,Voi sînteţi mama şi sora mea!`
گور را پدر و کِرمی را که مرا می‌خورد، مادر و خواهر خود خواهم خواند.
Unde mai este atunci nădejdea mea? Şi cine mai poate vedea nădejdea mea?
امید من کجاست؟ چه کسی آن را برایم پیدا می‌کند؟
Ea se va pogorî cu mine la porţile locuinţei morţilor, cînd vom merge împreună. să ne odihnim în ţărînă.``
امید من با من به گور نمی‌رود و با هم یک‌‌جا خاک نمی‌شویم.