Psalms 137

Pe malurile rîurilor Babilonului, şedeam jos şi plîngeam, cînd ne aduceam aminte de Sion.

Apud la riveroj de Babel Ni sidis kaj ploris, Rememorante Cionon.

În sălciile din ţinutul acela ne atîrnaserăm arfele.

Sur la salikoj tie Ni pendigis niajn harpojn.

Căci acolo, biruitorii noştri ne cereau cîntări, şi asupritorii noştri ne cereau bucurie, zicînd: ,,Cîntaţi-ne cîteva din cîntările Sionului!`` -

Ĉar tie niaj kaptintoj postulis de ni kantojn, Kaj niaj mokantoj ĝojon, dirante: Kantu al ni el la kantoj de Cion.

Cum să cîntăm noi cîntările Domnului pe un pămînt străin?

Kiel ni kantos sur fremda tero La kanton de la Eternulo?

Dacă te voi uita, Ierusalime, să-şi uite dreapta mea destoinicia ei!

Se mi forgesos vin, ho Jerusalem, Tiam forgesiĝu mia dekstra mano;

Să mi se lipească limba de cerul gurii, dacă nu-mi voi aduce aminte de tine, dacă nu voi face din Ierusalim culmea bucuriei mele!

Algluiĝu mia lango al mia palato, Se mi vin ne memoros, Se mi ne levos Jerusalemon en la supron de miaj ĝojoj.

Adu-Ţi aminte, Doamne, de copiii Edomului, cari, în ziua nenorocirii Ierusalimului, ziceau: ,,Radeţi -l, radeţi -l din temelii!``

Rememorigu, ho Eternulo, al la filoj de Edom La tagon de Jerusalem, kiam ili diris: Detruu, detruu ĝis ĝia fundamento.

Ah! fiica Babilonului, sortită pustiirii, ferice de cine-ţi va întoarce la fel răul pe care ni l-ai făcut!

Ho ruinigema filino de Babel! Bone estos al tiu, Kiu repagos al vi por la faro, kiun vi faris al ni.

Ferice de cine va apuca pe pruncii tăi, şi -i va zdrobi de stîncă!

Bone estos al tiu, Kiu prenos kaj frakasos viajn infanetojn sur ŝtono.