Lamentations 5

5:1

,,Adu-Ţi aminte, Doamne, de ce ni s'a întîmplat! Uită-Te şi vezi-ne ocara!

Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!

5:2

Moştenirea noastră a trecut la nişte străini, casele noastre la cei din alte ţări!

Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.

5:3

Am rămas orfani, fără tată; mamele noastre sînt ca nişte văduve.

Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.

5:4

Apa noastră o bem pe bani, şi lemnele noastre trebuie să le plătim.

Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.

5:5

Prigonitorii ne urmăresc cu îndîrjire, şi cînd obosim, nu ne dau odihnă.

Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.

5:6

Am întins mîna spre Egipt, spre Asiria, ca să ne săturăm de pîne.

Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.

5:7

Părinţii noştri, cari au păcătuit, nu mai sînt, iar noi le purtăm păcatele.

Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.

5:8

Robii ne stăpînesc, şi nimeni nu ne izbăveşte din mînile lor.

Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.

5:9

Ne căutăm pînea cu primejdia vieţii noastre, căci ne ameninţă sabia în pustie.

Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.

5:10

Ne arde pielea ca un cuptor, de frigurile foamei.

Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.

5:11

Au necinstit pe femei în Sion, pe fecioare în cetăţile lui Iuda.

La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.

5:12

Mai marii noştri au fost spînzuraţi de mînile lor; Bătrînilor nu le -a dat nici o cinste

La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.

5:13

Tinerii au fost puşi să rîşnească, şi copiii cădeau supt poverile de lemn.

La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.

5:14

Bătrînii nu se mai duc la poartă, şi tinerii au încetat să mai cînte.

La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.

5:15

S'a dus bucuria din inimile noastre, şi jalea a luat locul jocurilor noastre.

Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.

5:16

A căzut cununa de pe capul nostru! Vai de noi, căci am păcătuit!

Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!

5:17

Dacă ne doare inima, dacă ni s'au întunecat ochii,

Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:

5:18

este din pricină că muntele Sionului este pustiit, din pricină că se plimbă şacalii prin el.

Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.

5:19

Dar Tu, Doamne, împărăţeşti pe vecie; scaunul Tău de domnie dăinuieşte din neam în neam!

Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,

5:20

Pentruce să ne uiţi pe vecie, şi să ne părăseşti pentru multă vreme?

Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?

5:21

Întoarce-ne la Tine, Doamne, şi ne vom întoarce! Dă-ne iarăş zile ca cele de odinioară!

Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.

5:22

Să ne fi lepădat Tu de tot oare, şi să Te fi mîniat Tu pe noi peste măsură de mult

Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.