Job 17

Mi se pierde suflarea, mi se sting zilele, mă aşteaptă mormîntul.

Mia spirito senfortiĝis, miaj tagoj mallongiĝis, Tomboj estas antaŭ mi.

Sînt înconjurat de batjocoritori, şi ochiul meu trebuie să privească spre ocările lor.

Mokado min ĉirkaŭas; En aflikto pro tio restas mia okulo.

Pune-Te singur zălog pentru mine înaintea Ta; altfel, cine ar putea răspunde pentru mine?

Estu Vi mem mia garantianto antaŭ Vi; Alie kiu donos la manon pro mi?

Căci le-ai încuiat inima în faţa priceperii. De aceea nici nu -i vei lăsa să biruie.

Ĉar ilian koron Vi kovris kontraŭ prudento; Tial Vi ne donos al ili triumfon.

Cine dă pe prieteni să fie prădaţi, copiilor aceluia li se vor topi ochii.

Se iu fanfaronas antaŭ siaj amikoj pri sia parto, La okuloj de liaj infanoj konsumiĝos.

M'a făcut de basmul oamenilor, şi ca unul pe care -l scuipi în faţă!

Li faris min proverbo por la popoloj; Kaj mi fariĝis homo, al kiu oni kraĉas en la vizaĝon.

Ochiul mi se întunecă de durere; toate mădularele mele sînt ca o umbră.

Mia okulo mallumiĝis de ĉagreno, Kaj ĉiuj miaj membroj fariĝis kiel ombro.

Oamenii fără prihană sînt înmărmuriţi de aceasta, şi cel nevinovat se răscoală împotriva celui nelegiuit.

La justuloj eksentos teruron pro tio, Kaj la senkulpulo ekscitiĝos kontraŭ la hipokritulo.

Cel fără prihană rămîne totuş tare pe calea lui, cel cu mînile curate se întăreşte tot mai mult.

Tamen la virtulo forte konservos sian vojon, Kaj la purmanulo pli firmiĝos.

Dar voi toţi, întoarceţi-vă, veniţi iarăş cu cuvîntările voastre, şi vă voi arăta că între voi niciunul nu e înţelept.

Kaj kiom ajn vi ĉiuj revenos, Mi ne trovos inter vi saĝulon.

Ce! mi s'au dus zilele, mi s'au nimicit planurile, planurile acelea făcute cu atîta iubire în inima mea...

Miaj tagoj forpasis, pereis miaj intencoj, Kiujn havis mia koro.

Şi ei mai spun că noaptea este zi, că se apropie lumina, cînd întunerecul a şi venit!

La nokton ili volas fari tago, La lumon alproksimigi al la mallumo.

Cînd Locuinţa morţilor o aştept ca locuinţă, cînd în întunerec îmi voi înălţa culcuşul;

Se mi atendas, tamen Ŝeol estas mia domo, En la mallumo estas pretigita mia lito.

cînd strig gropii: ,Tu eşti tatăl meu!` Şi viermilor: ,Voi sînteţi mama şi sora mea!`

Al la kavo mi diras: Vi estas mia patro; La vermojn mi nomas mia patrino kaj mia fratino.

Unde mai este atunci nădejdea mea? Şi cine mai poate vedea nădejdea mea?

Kion mi devas atendi? Kiu atentos mian esperon?

Ea se va pogorî cu mine la porţile locuinţei morţilor, cînd vom merge împreună. să ne odihnim în ţărînă.``

En la profundon de Ŝeol ĝi malsupreniros, Ni ambaŭ kune kuŝos en la polvo.