Job 17

Mi se pierde suflarea, mi se sting zilele, mă aşteaptă mormîntul.

Mijn geest is verdorven, mijn dagen worden uitgeblust, de graven zijn voor mij.

Sînt înconjurat de batjocoritori, şi ochiul meu trebuie să privească spre ocările lor.

Zijn niet bespotters bij mij, en overnacht niet mijn oog in hunlieder verbittering?

Pune-Te singur zălog pentru mine înaintea Ta; altfel, cine ar putea răspunde pentru mine?

Zet toch bij, stel mij een borg bij U; wie zal hij zijn? Dat in mijn hand geklapt worde.

Căci le-ai încuiat inima în faţa priceperii. De aceea nici nu -i vei lăsa să biruie.

Want hun hart hebt Gij van kloek verstand verborgen; daarom zult Gij hen niet verhogen.

Cine dă pe prieteni să fie prădaţi, copiilor aceluia li se vor topi ochii.

Die met vleiing den vrienden wat aanzegt, ook zijner kinderen ogen zullen versmachten.

M'a făcut de basmul oamenilor, şi ca unul pe care -l scuipi în faţă!

Doch Hij heeft mij tot een spreekwoord der volken gesteld; zodat ik een trommelslag ben voor ieders aangezicht.

Ochiul mi se întunecă de durere; toate mădularele mele sînt ca o umbră.

Daarom is mijn oog door verdriet verdonkerd, en al mijn ledematen zijn gelijk een schaduw.

Oamenii fără prihană sînt înmărmuriţi de aceasta, şi cel nevinovat se răscoală împotriva celui nelegiuit.

De oprechten zullen hierover verbaasd zijn, en de onschuldige zal zich tegen den huichelaar opmaken;

Cel fără prihană rămîne totuş tare pe calea lui, cel cu mînile curate se întăreşte tot mai mult.

En de rechtvaardige zal zijn weg vasthouden, en die rein van handen is, zal in sterkte toenemen.

Dar voi toţi, întoarceţi-vă, veniţi iarăş cu cuvîntările voastre, şi vă voi arăta că între voi niciunul nu e înţelept.

Maar toch gij allen, keert weder, en komt nu; want ik vind onder u geen wijze.

Ce! mi s'au dus zilele, mi s'au nimicit planurile, planurile acelea făcute cu atîta iubire în inima mea...

Mijn dagen zijn voorbijgegaan; uitgerukt zijn mijn gedachten, de bezittingen mijns harten.

Şi ei mai spun că noaptea este zi, că se apropie lumina, cînd întunerecul a şi venit!

Den nacht verstellen zij in den dag; het licht is nabij den ondergang vanwege de duisternis.

Cînd Locuinţa morţilor o aştept ca locuinţă, cînd în întunerec îmi voi înălţa culcuşul;

Zo ik wacht, het graf zal mijn huis wezen; in de duisternis zal ik mijn bed spreiden.

cînd strig gropii: ,Tu eşti tatăl meu!` Şi viermilor: ,Voi sînteţi mama şi sora mea!`

Tot de groeve roep ik: Gij zijt mijn vader! Tot het gewormte: Mijn moeder, en mijn zuster!

Unde mai este atunci nădejdea mea? Şi cine mai poate vedea nădejdea mea?

Waar zou dan nu mijn verwachting wezen? Ja, mijn verwachting, wie zal ze aanschouwen?

Ea se va pogorî cu mine la porţile locuinţei morţilor, cînd vom merge împreună. să ne odihnim în ţărînă.``

Zij zullen ondervaren met de handbomen des grafs, als er rust te zamen in het stof wezen zal.