Job 14

O homem, nascido da mulher, é de poucos dias e cheio de inquietação.

“İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

Nasce como a flor, e murcha; foge também como a sombra, e não permanece.

Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.

Sobre esse tal abres os teus olhos, e a mim me fazes entrar em juízo contigo?

Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

Quem do imundo tirará o puro? Ninguém.

Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!

Visto que os seus dias estão determinados, contigo está o número dos seus meses; tu lhe puseste limites, e ele não poderá passar além deles.

Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

Desvia dele o teu rosto, para que ele descanse e, como o jornaleiro, tenha contentamento no seu dia.

Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

Porque há esperança para a árvore, que, se for cortada, ainda torne a brotar, e que não cessem os seus renovos.

“Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.

Ainda que envelheça a sua raiz na terra, e morra o seu tronco no pó,

Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,

contudo ao cheiro das águas brotará, e lançará ramos como uma planta nova.

Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.

O homem, porém, morre e se desfaz; sim, rende o homem o espírito, e então onde está?

İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.

Como as águas se retiram de um lago, e um rio se esgota e seca,

Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

assim o homem se deita, e não se levanta; até que não haja mais céus não acordará nem será despertado de seu sono.

İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.

Oxalá me escondesses na sepultura, e me ocultasses até que a tua ira tenha passado; que me determinasses um tempo, e te lembrasses de mim!

“Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan.

Morrendo o homem, acaso tornará a viver? Todos os dias da minha lida esperaria eu, até que viesse a minha mudança.

İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.

Chamar-me-ias, e eu te responderia; almejarias a obra de tuas mãos.

Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

Então contarias os meus passos; não estarias a vigiar sobre o meu pecado;

O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.

a minha transgressão estaria selada num saco, e ocultarias a minha iniquidade.

İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.

Mas, na verdade, a montanha cai e se desfaz, e a rocha se remove do seu lugar.

“Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,

As águas gastam as pedras; as enchentes arrebatam o solo; assim tu fazes perecer a esperança do homem.

Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.

Prevaleces para sempre contra ele, e ele passa; mudas o seu rosto e o despedes.

Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

Os seus filhos recebem honras, sem que ele o saiba; são humilhados sem que ele o perceba.

Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.

Sente as dores do seu próprio corpo somente, e só por si mesmo lamenta.

Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”