Psalms 137

Junto aos rios de Babilônia, ali nos assentamos e nos pusemos a chorar, recordando-nos de Sião.
Babelin virtain tykönä me istuimme ja itkimme, kuin me Zionin muistimme.
Nos salgueiros que há no meio dela penduramos as nossas harpas,
Kanteleemme me ripustimme pajuihin, jotka siellä olivat.
pois ali aqueles que nos levaram cativos nos pediam canções; e os que nos atormentavam, que os alegrássemos, dizendo: Cantai-nos um dos cânticos de Sião.
Siellä he käskivät meidän veisata, jotka meitä vankina pitivät, ja iloita meidän itkussamme: Veisatkaat meille Zionin virsiä.
Mas como entoaremos o cântico do Senhor em terra estrangeira?
Kuinka me veisaisimme Herran veisun vieraalla maalla?
Se eu me esquecer de ti, ó Jerusalém, esqueça-se a minha destra da sua destreza.
Jos minä unohdan sinua, Jerusalem, niin olkoon oikia käteni unohdettu.
Apegue-se-me a língua ao céu da boca, se não me lembrar de ti, se eu não preferir Jerusalém à minha maior alegria.
Tarttukoon kieleni suuni lakeen, ellen minä sinua muista, ellen minä tee Jerusalemia ylimmäiseksi ilokseni.
Lembra-te, Senhor, contra os edomitas, do dia de Jerusalém, porque eles diziam: Arrasai-a, arrasai-a até os seus alicerces.
Herra, muista Edomin lapsia Jerusalemin päivänä, jotka sanovat: repikäät maahan hamaan hänen perustukseensa asti.
Ah! Filha de Babilônia, devastadora; feliz aquele que te retribuir consoante nos fizeste a nós;
Sinä hävitetty tytär, Babel; autuas on, se joka sinulle kostaa, niinkuin sinä meille tehnyt olet.
feliz aquele que pegar em teus pequeninos e der com eles nas pedra.
Autuas on se, joka piskuiset lapses ottaa ja paiskaa kiviin.