Job 14

O homem, nascido da mulher, é de poucos dias e cheio de inquietação.

انسان که از زن زاییده می‌شود، عمرش کوتاه و سراسر زحمت است.

Nasce como a flor, e murcha; foge também como a sombra, e não permanece.

همچون گُل می‌شکفد و بزودی پژمرده می‌شود و مانند سایه‌ای زودگذر و ناپایدار است.

Sobre esse tal abres os teus olhos, e a mim me fazes entrar em juízo contigo?

پس ای خدا، چرا بر چنین موجودی این‌قدر سخت می‌گیری و از او بازخواست می‌‌کنی؟

Quem do imundo tirará o puro? Ninguém.

هیچ‌کس نمی‌تواند از یک چیز ناپاک چیزی پاک به دست آورد.

Visto que os seus dias estão determinados, contigo está o número dos seus meses; tu lhe puseste limites, e ele não poderá passar além deles.

طول عمر و شمارهٔ ماههای عمرش را تو از پیش تعیین نموده‌ای و کسی نمی‌تواند آن را تغییر بدهد.

Desvia dele o teu rosto, para que ele descanse e, como o jornaleiro, tenha contentamento no seu dia.

پس از خطای او چشم بپوش و او را به حال خودش بگذار تا پیش از اینکه با زندگی وداع کند، لحظه‌ای آسوده باشد.

Porque há esperança para a árvore, que, se for cortada, ainda torne a brotar, e que não cessem os seus renovos.

برای یک درخت این امید هست که اگر قطع گردد، دوباره سبز شود و شاخه‌های تازهٔ دیگری بیاورد.

Ainda que envelheça a sua raiz na terra, e morra o seu tronco no pó,

هرچند ریشه‌اش در زمین کهنه شود و تنه‌اش در خاک بپوسد،

contudo ao cheiro das águas brotará, e lançará ramos como uma planta nova.

بازهم وقتی‌که آب به آن برسد، مثل یک نهال تازه جوانه می‌زند و شکوفه می‌آورد.

O homem, porém, morre e se desfaz; sim, rende o homem o espírito, e então onde está?

امّا انسان وقتی‌که مُرد فاسد می‌شود و از بین می‌رود و کجایند آنها؟

Como as águas se retiram de um lago, e um rio se esgota e seca,

مانند آب دریا که بخار می‌شود و رودخانه‌ای که خشک می‌گردد،

assim o homem se deita, e não se levanta; até que não haja mais céus não acordará nem será despertado de seu sono.

انسان هم به خواب ابدی فرو می‌رود و تا نیست شدن آسمانها برنمی‌خیزد و کسی او را بیدار نمی‌کند.

Oxalá me escondesses na sepultura, e me ocultasses até que a tua ira tenha passado; que me determinasses um tempo, e te lembrasses de mim!

ای کاش مرا تا وقتی‌که غضبت فرو نشیند در زیر خاک پنهان می‌کردی؛ و باز مرا در یک زمان معیّن دوباره به یاد می‌آوردی.

Morrendo o homem, acaso tornará a viver? Todos os dias da minha lida esperaria eu, até que viesse a minha mudança.

وقتی انسان می‌میرد، آیا دوباره زنده می‌شود؟ امّا من در انتظار آن هستم که روزهای سخت زندگی‌ام پایان یابد و دوران شادکامی فرا رسد.

Chamar-me-ias, e eu te responderia; almejarias a obra de tuas mãos.

آن وقت تو مرا صدا می‌زنی و من جواب می‌دهم و تو از دیدن این مخلوقت خوشحال می‌شوی.

Então contarias os meus passos; não estarias a vigiar sobre o meu pecado;

تو مراقب هر قدم من می‌باشی و گناهانم را در نظر نمی‌گیری.

a minha transgressão estaria selada num saco, e ocultarias a minha iniquidade.

مرا از گناه پاک می‌سازی و خطاهایم را می‌پوشانی.

Mas, na verdade, a montanha cai e se desfaz, e a rocha se remove do seu lugar.

زمانی می‌رسد که کوهها فرو می‌ریزند و از بین می‌روند. سنگها از جایشان کنده می‌شوند،

As águas gastam as pedras; as enchentes arrebatam o solo; assim tu fazes perecer a esperança do homem.

آب، سنگها را می‌ساید و سیلابها خاک زمین را می‌شوید. به همین ترتیب تمام امیدهای انسان را نقش برآب می‌سازی.

Prevaleces para sempre contra ele, e ele passa; mudas o seu rosto e o despedes.

تو بر او غالب می‌شوی، و او را به چنگ مرگ می‌فرستی و برای ابد از بین می‌بری.

Os seus filhos recebem honras, sem que ele o saiba; são humilhados sem que ele o perceba.

اگر فرزندانش به جاه و جلال برسند، او آگاه نمی‌شود و هرگاه خوار و حقیر گردند، بازهم بی‌اطّلاع می‌ماند.

Sente as dores do seu próprio corpo somente, e só por si mesmo lamenta.

او فقط درد خود را احساس می‌کند و برای خود ماتم می‌گیرد.