Psalms 49

Ouvi isto, vós todos os povos; inclinai os ouvidos, todos os habitantes do mundo,

Aŭskultu ĉi tion, ĉiuj popoloj; Atentu, ĉiuj loĝantoj de la mondo,

quer humildes quer grandes, tanto ricos como pobres.

Kaj altrangulo kaj malaltrangulo, Riĉulo kaj malriĉulo kune.

A minha boca falará a sabedoria, e a meditação do meu coração será de entendimento.

Mia buŝo diros saĝaĵon, Kaj la penso de mia koro prudentaĵon.

Inclinarei os meus ouvidos a uma parábola; decifrarei o meu enigma ao som da harpa.

Mi klinos mian orelon al sentenco; Sur harpo mi esprimos mian enigmon.

Por que temeria eu nos dias da adversidade, ao cercar-me a iniquidade dos meus perseguidores,

Kial mi devus timi en tagoj de malbono, Kiam min ĉirkaŭas la malboneco de miaj persekutantoj,

dos que confiam nos seus bens e se gloriam na multidão das suas riquezas?

Kiuj fidas sian potencon Kaj fanfaronas per sia granda riĉeco?

Nenhum deles de modo algum pode remir a seu irmão, nem por ele dar um resgate a Deus,

Fraton tute ne liberigos homo, Nek donos al Dio elaĉeton por li

(pois a redenção da sua vida é caríssima, de sorte que os seus recursos não dariam;)

(Multekosta estus la elaĉeto de ilia animo, Kaj neniam tio estos),

para que continuasse a viver para sempre, e não visse a cova.

Ke li restu viva eterne, Ke li ne vidu la tombon.

Sim, ele verá que até os sábios morrem, que perecem igualmente o néscio e o estúpido, e deixam a outros os seus bens.

Oni ja vidas, ke saĝuloj mortas, Kaj ankaŭ malsaĝulo kaj sensciulo pereas Kaj lasas al aliaj sian havon.

O pensamento íntimo deles é que as suas casas são perpétuas e as suas habitações de geração em geração; dão às suas terras os seus próprios nomes.

Ilia deziro estas, ke iliaj domoj ekzistu por ĉiam, Kaj iliaj loĝejoj de generacio al generacio; Ili nomas siajn bienojn laŭ siaj nomoj.

Mas o homem, embora esteja em honra, não permanece; antes é como os animais que perecem.

Sed homo ne restas longe en honoro; Li egaliĝas al bruto buĉota.

Este é o destino dos que confiam em si mesmos; o fim dos que se satisfazem com as suas próprias palavras.

Tia estas ilia vojo, ilia espero, Kaj iliaj posteuloj aprobas ilian opinion. Sela.

Como ovelhas são postos na cova; a morte os pastoreia; ao romper do dia os retos terão domínio sobre eles; e a sua formosura se consumirá na sepultura, que lhes será por habitação.

Kiel ŝafoj ili estos metataj en Ŝeolon; La morto ilin paŝtos; Kaj matene virtuloj ilin ekposedos, Kaj ilia bildo pereos en Ŝeol, perdinte loĝejon.

Mas Deus remirá a minha alma do poder do sepulcro, pois me receberá.

Sed Dio liberigos mian animon el la mano de Ŝeol, Ĉar Li prenos min. Sela.

Não temas quando alguém se enriquece, quando a glória da sua casa aumenta.

Ne timu, kiam homo riĉiĝas, Kiam grandiĝas la gloro de lia domo.

Pois, quando morrer, nada levará consigo; a sua glória não descerá após ele.

Ĉar mortante li nenion prenos; Ne iros post li malsupren lia honoro.

Ainda que ele, enquanto vivo, se considera feliz e os homens o louvam quando faz o bem a si mesmo,

Ĉar kvankam li ĝuigas sian animon dum sia vivado, Kaj oni vin laŭdas por tio, ke vi faras al vi bone,

ele irá ter com a geração de seus pais; eles nunca mais verão a luz

Tamen li iros al la generacio de siaj patroj, Kiuj neniam vidos lumon.

Mas o homem, embora esteja em honra, não permanece; antes é como os animais que perecem.

Homo, kiu estas en honoro, sed ne havas prudenton, Estas egala al bruto buĉota.