Job 4

Então respondeu Elifaz, o temanita, e disse:

Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

Se alguém intentar falar-te, enfadarte-ás? Mas quem poderá conter as palavras?

Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?

Eis que tens ensinado a muitos, e tens fortalecido as mãos fracas.

Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;

As tuas palavras têm sustentado aos que cambaleavam, e os joelhos desfalecentes tens fortalecido.

Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;

Mas agora que se trata de ti, te enfadas; e, tocando-te a ti, te desanimas.

Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.

Porventura não está a tua confiança no teu temor de Deus, e a tua esperança na integridade dos teus caminhos?

Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?

Lembra-te agora disto: qual o inocente que jamais pereceu? E onde foram os retos destruídos?

Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?

Conforme tenho visto, os que lavram iniquidade e semeiam o mal segam o mesmo.

Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;

Pelo sopro de Deus perecem, e pela rajada da sua ira são consumidos.

De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.

Cessa o rugido do leão, e a voz do leão feroz; os dentes dos leõezinhos se quebram.

La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;

Perece o leão velho por falta de presa, e os filhotes da leoa andam dispersos.

Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.

Ora, uma palavra se me disse em segredo, e os meus ouvidos perceberam um sussurro dela.

Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.

Entre pensamentos nascidos de visões noturnas, quando cai sobre os homens o sono profundo,

Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,

sobrevieram-me o espanto e o tremor, que fizeram estremecer todos os meus ossos.

Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.

Então um espírito passou por diante de mim; arrepiaram-se os cabelos do meu corpo.

Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.

Parou ele, mas não pude discernir a sua aparencia; um vulto estava diante dos meus olhos; houve silêncio, então ouvi uma voz que dizia:

Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:

Pode o homem mortal ser justo diante de Deus? Pode o varão ser puro diante do seu Criador?

Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?

Eis que Deus não confia nos seus servos, e até a seus anjos atribui loucura;

Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:

quanto mais aos que habitam em casas de lodo, cujo fundamento está no pó, e que são esmagados pela traça!

Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.

Entre a manhã e a tarde são destruidos; perecem para sempre sem que disso se faça caso.

De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.

Se dentro deles é arrancada a corda da sua tenda, porventura não morrem, e isso sem atingir a sabedoria?

La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.