Job 17

O meu espírito está quebrantado, os meus dias se extinguem, a sepultura me está preparada!

Mijn geest is verdorven, mijn dagen worden uitgeblust, de graven zijn voor mij.

Deveras estou cercado de zombadores, e os meus olhos contemplam a sua provocação!

Zijn niet bespotters bij mij, en overnacht niet mijn oog in hunlieder verbittering?

Dá-me, peço-te, um penhor, e sê o meu fiador para contigo; quem mais há que me dê a mão?

Zet toch bij, stel mij een borg bij U; wie zal hij zijn? Dat in mijn hand geklapt worde.

Porque aos seus corações encobriste o entendimento, pelo que não os exaltarás.

Want hun hart hebt Gij van kloek verstand verborgen; daarom zult Gij hen niet verhogen.

Quem entrega os seus amigos como presa, os olhos de seus filhos desfalecerão.

Die met vleiing den vrienden wat aanzegt, ook zijner kinderen ogen zullen versmachten.

Mas a mim me pôs por motejo dos povos; tornei-me como aquele em cujo rosto se cospe.

Doch Hij heeft mij tot een spreekwoord der volken gesteld; zodat ik een trommelslag ben voor ieders aangezicht.

De mágoa se escureceram os meus olhos, e todos os meus membros são como a sombra.

Daarom is mijn oog door verdriet verdonkerd, en al mijn ledematen zijn gelijk een schaduw.

Os retos pasmam disso, e o inocente se levanta contra o ímpio.

De oprechten zullen hierover verbaasd zijn, en de onschuldige zal zich tegen den huichelaar opmaken;

Contudo o justo prossegue no seu caminho e o que tem mãos puras vai crescendo em força.

En de rechtvaardige zal zijn weg vasthouden, en die rein van handen is, zal in sterkte toenemen.

Mas tornai vós todos, e vinde, e sábio nenhum acharei entre vós.

Maar toch gij allen, keert weder, en komt nu; want ik vind onder u geen wijze.

Os meus dias passaram, frustraram-se os meus propósitos, as aspirações do meu coração.

Mijn dagen zijn voorbijgegaan; uitgerukt zijn mijn gedachten, de bezittingen mijns harten.

Convertem-me a noite em dia, e a luz, dizem, está perto das trevas.

Den nacht verstellen zij in den dag; het licht is nabij den ondergang vanwege de duisternis.

Se eu esperar, a sepultura é minha casa; nas trevas estendi a minha cama.

Zo ik wacht, het graf zal mijn huis wezen; in de duisternis zal ik mijn bed spreiden.

Eu disse à cova: Tu és meu pai; e aos vermes: Vós sois minha mãe e minha irmã.

Tot de groeve roep ik: Gij zijt mijn vader! Tot het gewormte: Mijn moeder, en mijn zuster!

E onde está então a minha esperança? Sim, a minha esperança, quem a poderá ver?

Waar zou dan nu mijn verwachting wezen? Ja, mijn verwachting, wie zal ze aanschouwen?

Descerão comigo até as trancas da sepultura. Descansaremos juntos no pó.

Zij zullen ondervaren met de handbomen des grafs, als er rust te zamen in het stof wezen zal.