Psalms 137

Ved Babylons elver, der satt vi og gråt når vi kom Sion i hu.
Επι των ποταμων Βαβυλωνος, εκει εκαθισαμεν και εκλαυσαμεν, οτε ενεθυμηθημεν την Σιων.
På vidjene der hengte vi våre harper;
Επι τας ιτεας εν μεσω αυτης εκρεμασαμεν τας κιθαρας ημων.
for der krevde våre fangevoktere sanger av oss, våre plagere at vi skulde være glade: Syng for oss av Sions sanger!
Διοτι οι αιχμαλωτισαντες ημας εκει εζητησαν παρ ημων λογους ασματων και οι ερημωσαντες ημας υμνον, λεγοντες, Ψαλατε εις ημας εκ των ωδων της Σιων.
Hvorledes skulde vi synge Herrens sang på fremmed jord?
Πως να ψαλωμεν την ωδην του Κυριου επι ξενης γης;
Glemmer jeg dig, Jerusalem, da glemme mig min høire hånd!
Εαν σε λησμονησω, Ιερουσαλημ, ας λησμονηση η δεξια μου
Min tunge henge fast ved min gane om jeg ikke kommer dig i hu, om jeg ikke setter Jerusalem over min høieste glede!
Ας κολληθη η γλωσσα μου εις τον ουρανισκον μου, εαν δεν σε ενθυμωμαι εαν δεν προταξω την Ιερουσαλημ εις την αρχην της ευφροσυνης μου
Kom Jerusalems dag i hu, Herre, så du straffer Edoms barn, dem som sa: Riv ned, riv ned, like til grunnen i den!
Μνησθητι, Κυριε, των υιων Εδωμ, οιτινες την ημεραν της Ιερουσαλημ ελεγον, Κατεδαφισατε, κατεδαφισατε αυτην εως των θεμελιων αυτης.
Babels datter, du ødelagte! Lykksalig er den som gir dig gjengjeld for den gjerning du gjorde mot oss.
Θυγατηρ Βαβυλωνος, η μελλουσα να ερημωθης, μακαριος οστις σοι ανταποδωση την ανταμοιβην των οσα επραξας εις ημας
Lykksalig er den som griper og knuser dine spede barn imot klippen.
Μακαριος οστις πιαση και ριψη τα νηπια σου επι την πετραν