Proverbs 8

Hør, visdommen roper, og forstanden lar sin røst høre.

Δεν κραζει η σοφια; και δεν εκπεμπει την φωνην αυτης η συνεσις;

Oppe på hauger ved veien står hun, der hvor stiene møtes;

Ισταται επι της κορυφης των υψηλων τοπων, υπερ την οδον, εν τω μεσω των τριοδων.

ved siden av portene, ved byens utgang, i inngangen til portene roper hun høit:

Κραζει πλησιον των πυλων, εν τη εισοδω της πολεως, εν τη εισοδω των θυρων

Til eder, I menn, roper jeg, og min røst lyder til menneskenes barn.

προς εσας, ανθρωποι, κραζω και η φωνη μου εκπεμπεται προς τους υιους των ανθρωπων.

Lær klokskap, I enfoldige, og lær forstand, I uforstandige!

Απλοι, νοησατε φρονησιν και αφρονες, αποκτησατε νοημονα καρδιαν.

Hør! Om store ting taler jeg, og jeg oplater mine leber med rettvishet;

Ακουσατε διοτι θελω λαλησει πραγματα εξοχα, και τα χειλη μου θελουσι προφερει ορθα.

min tunge taler sannhet, og ugudelighet er en vederstyggelighet for mine leber.

Διοτι αληθειαν θελει λαλησει ο λαρυγξ μου τα δε χειλη μου βδελυττονται την ασεβειαν.

Alle min munns ord er rette, det er intet falskt eller vrangt i dem.

Παντες οι λογοι του στοματος μου ειναι μετα δικαιοσυνης δεν υπαρχει εν αυτοις δολιον διεστραμμενον

De er alle sammen likefremme for den forstandige og rette for dem som har funnet kunnskap.

Παντες ειναι σαφεις εις τον νοουντα και ορθοι εις τους ευρισκοντας γνωσιν.

Ta imot min tilrettevisning istedenfor sølv, og ta imot kunnskap fremfor utsøkt gull!

Λαβετε την παιδειαν μου, και μη αργυριον και γνωσιν, μαλλον παρα χρυσιον εκλεκτον.

For visdom er bedre enn perler, og ingen skatt kan lignes med den.

Διοτι η σοφια ειναι καλητερα λιθων πολυτιμων και παντα τα επιθυμητα πραγματα δεν ειναι ανταξια αυτης.

Jeg, visdommen, har klokskap i eie, og jeg forstår å finne kloke råd.

Εγω η σοφια κατοικω μετα της φρονησεως, και εφευρισκω γνωσιν συνετων βουλευματων.

Å frykte Herren er å hate ondt; stolthet og overmot, ond ferd og en falsk munn hater jeg.

Ο φοβος του Κυριου ειναι να μιση τις το κακον αλαζονειαν και αυθαδειαν και πονηραν οδον και διεστραμμενον στομα εγω μισω.

Mig tilhører råd og sann innsikt, jeg er forstand, mig hører styrke til.

Εμου ειναι η βουλη και η ασφαλεια εγω ειμαι η συνεσις εμου η δυναμις.

Ved mig regjerer kongene, og ved mig fastsetter fyrstene hvad rett er.

Δι εμου οι βασιλεις βασιλευουσι, και οι αρχοντες θεσπιζουσι δικαιοσυνην.

Ved mig styrer herskerne og høvdingene, alle dommere på jorden.

Δι εμου οι ηγεμονες ηγεμονευουσι, και οι μεγιστανες, παντες οι κριται της γης

Jeg elsker dem som elsker mig, og de som søker mig, skal finne mig.

Εγω τους εμε αγαπωντας αγαπω και οι ζητουντες με θελουσι με ευρει.

Hos mig er rikdom og ære, gammelt arvegods og rettferdighet.

Πλουτος και δοξα ειναι μετ εμου, αγαθα διαμενοντα και δικαιοσυνη.

Min frukt er bedre enn gull, ja det fineste gull, og den vinning jeg gir, er bedre enn utsøkt sølv.

Οι καρποι μου ειναι καλητεροι χρυσιου και χρυσιου καθαρου και τα γεννηματα μου, εκλεκτου αργυριου.

På rettferds vei vandrer jeg, midt på rettens stier;

Περιπατω εν οδω δικαιοσυνης, αναμεσον των τριβων της κρισεως,

derfor gir jeg dem som elsker mig, sann rikdom til arv og fyller deres forrådskammere.

δια να καμω τους αγαπωντας με να κληρονομησωσιν αγαθα, και να γεμισω τους θησαυρους αυτων.

Herren skapte mig som sitt første verk, før sine andre gjerninger, i fordums tid.

Ο Κυριος με ειχεν εν τη αρχη των οδων αυτου, προ των εργων αυτου, απ αιωνος.

Fra evighet er jeg blitt til, fra først av, før jorden var.

Προ του αιωνος με εχρισεν, απ αρχης, πριν υπαρξη η γη.

Da avgrunnene ennu ikke var til, blev jeg født, da der ennu ikke fantes kilder fylt med vann.

Εγεννηθην οτε δεν ησαν αι αβυσσοι, οτε δεν υπηρχον αι πηγαι αι αναβρυουσαι υδατα

Før fjellene blev senket ned, før haugene blev til, blev jeg født,

Πριν τα ορη θεμελιωθωσι, προ των λοφων, εγω εγεννηθην

før han hadde skapt jord og mark og jorderikes første muldklump.

ενω δεν ειχεν ετι καμει την γην ουτε πεδιαδας, ουτε κορυφας χωματων της οικουμενης.

Da han bygget himmelen, var jeg der, da han slo hvelving over avgrunnen.

Οτε ητοιμαζε τους ουρανους, εγω ημην εκει οτε περιεγραφε καμαραν υπερανω του προσωπου της αβυσσου

Da han festet skyene oventil, da han bandt avgrunnens kilder,

οτε εστερεονε τον αιθερα επανω οτε ωχυρονε τας πηγας της αβυσσου

da han satte grense for havet, så vannene ikke går lenger enn han byder, da han la jordens grunnvoller -

οτε επεβαλλε τον νομον αυτου εις την θαλασσαν, να μη παραβωσι τα υδατα το προσταγμα αυτου οτε διεταττε τα θεμελια της γης

da var jeg verksmester hos ham, og jeg var hans lyst dag efter dag, jeg lekte alltid for hans åsyn;

τοτε ημην πλησιον αυτου δημιουργουσα και εγω ημην καθ ημεραν η τρυφη αυτου, ευφραινομενη παντοτε ενωπιον αυτου,

jeg lekte på hele hans vide jord, og min lyst hadde jeg i menneskenes barn.

ευφραινομενη εν τη οικουμενη της γης αυτου και η τρυφη μου ητο μετα των υιων των ανθρωπων.

Og nu, barn, hør på mig! Salige er de som følger mine veier.

Τωρα λοιπον ακουσατε μου, ω τεκνα διοτι μακαριοι οι φυλαττοντες τας οδους μου.

Hør på min tilrettevisning og bli vise og forakt den ikke!

Ακουσατε παιδειαν και γενεσθε σοφοι, και μη αποδοκιμαζετε αυτην.

Salig er det menneske som hører på mig, så han våker ved mine dører dag efter dag og vokter mine dørstolper.

Μακαριος ο ανθρωπος, οστις μου ακουση, αγρυπνων καθ ημεραν εν ταις πυλαις μου, περιμενων εις τους παραστατας των θυρων μου

For den som finner mig, finner livet og får nåde hos Herren.

διοτι οστις ευρη εμε, θελει ευρει ζωην, και θελει λαβει χαριν παρα Κυριου.

Men den som ikke finner mig, skader sig selv; alle de som hater mig, elsker døden.

Οστις ομως αμαρτηση εις εμε, την εαυτου ψυχην αδικει παντες οι μισουντες με αγαπωσι θανατον.