Job 30

Men nu ler de av mig, de som er yngre av år enn jeg, hvis fedre jeg aktet så ringe at jeg ikke vilde sette dem blandt mine fehunder.

Αλλα τωρα οι νεωτεροι μου την ηλικιαν με περιγελωσι, των οποιων τους πατερας δεν ηθελον καταδεχθη να βαλω μετα των κυνων του ποιμνιου μου.

Hvad hjelp kunde jeg også ha av dem, de som har mistet all manndomskraft?

Και εις τι τωοντι ηδυνατο να με ωφεληση η δυναμις των χειρων αυτων, εις τους οποιους η ισχυς εξελιπε;

De er uttæret av nød og sult; de gnager på den tørre mo, som allerede igår var ørk og øde;

Δι ενδειαν και πειναν ησαν απομεμονωμενοι εφευγον εις γην ανυδρον, σκοτεινην, ηφανισμενην και ερημον

de plukker melde innunder buskene, og gyvelbuskens røtter er deres brød.

εκοπτον μολοχην πλησιον των θαμνων και την ριζαν των αρκευθων δια τροφην αυτων.

Fra menneskenes samfund jages de ut; folk roper efter dem som efter tyver.

Ησαν εκ μεσου δεδιωγμενοι εφωναζον επ αυτους ως κλεπτας.

I fryktelige kløfter må de bo, i huler i jord og berg.

Κατωκουν εν τοις κρημνοις των χειμαρρων, ταις τρυπαις της γης και τοις βροχοις.

Mellem buskene skriker de, i neslekratt samler de sig,

Μεταξυ των θαμνων ωγκωντο υποκατω των ακανθων συνηγοντο

barn av dårer og æreløse folk, pisket ut av landet.

αφρονες και δυσφημοι, εκδεδιωγμενοι εκ της γης.

Og nu er jeg blitt til en spottesang og et ordsprog for dem.

Και τωρα εγω ειμαι το τραγωδιον αυτων, ειμαι και η παροιμια αυτων.

De avskyr mig, holder sig langt borte fra mig, og mitt ansikt sparer de ikke for spytt;

Με βδελυττονται, απομακρυνονται απ εμου, και δεν συστελλονται να πτυωσιν εις το προσωπον μου.

for de har løst sine tøiler og ydmyket mig, og bislet har de kastet av for mine øine.

Επειδη ο Θεος διελυσε την υπεροχην μου και με εθλιψεν, απερριψαν και αυτοι τον χαλινον εμπροσθεν μου.

Ved min høire side reiser deres yngel sig; mine føtter støter de bort og legger sine ulykkesveier mot mig.

Εκ δεξιων ανιστανται οι νεοι απωθουσι τους ποδας μου, και ετοιμαζουσι κατ εμου τας ολεθριους οδους αυτων.

De bryter op min sti, de gjør hvad de kan for å ødelegge mig, de som selv ingen hjelper har.

Ανατρεπουσι την οδον μου, επαυξανουσι την συμφοραν μου, χωρις να εχωσι βοηθον.

Som gjennem en vid revne kommer de; gjennem nedstyrtende murer velter de sig frem.

Εφορμωσιν ως σφοδρα πλημμυρα, επι της ερημωσεως μου περικυλιονται.

Redsler har vendt sig mot mig, som stormen forfølger de min ære, og som en sky er min velferd faret bort.

Τρομοι εστραφησαν επ εμε καταδιωκουσι την ψυχην μου ως ανεμος και η σωτηρια μου παρερχεται ως νεφος.

Og nu utøser min sjel sig i mig; trengsels dager holder mig fast.

Και τωρα η ψυχη μου εξεχυθη εντος μου ημεραι θλιψεως με κατελαβον.

Natten gjennemborer mine ben, så de faller av, og min verk og pine hviler ikke.

Την νυκτα τα οστα μου διεπερασθησαν εν εμοι, και τα νευρα μου δεν αναπαυονται.

Ved Guds store kraft er det blitt slik med mig at min klædning ikke er til å kjenne igjen; den henger tett omkring mig som kraven på min underkjortel.

Υπο της σφοδρας δυναμεως ηλλοιωθη το ενδυμα μου με περισφιγγει ως το περιλαιμιον του χιτωνος μου.

Han har kastet mig ut i skarnet, så jeg er blitt lik støv og aske.

Με ερριψεν εις τον πηλον, και ωμοιωθην με χωμα και κονιν.

Jeg skriker til dig, men du svarer mig ikke; jeg står der, og du bare ser på mig.

Κραζω προς σε, και δεν μοι αποκρινεσαι ισταμαι, και με παραβλεπεις.

Du er blitt grusom mot mig, med din sterke hånd forfølger du mig.

Εγεινες ανελεημων προς εμε δια της κραταιας χειρος σου με μαστιγονεις.

Du løfter mig op i stormen, du lar mig fare avsted, og du lar mig forgå i dens brak;

Με εσηκωσας επι τον ανεμον με επεβιβασας και διελυσας την ουσιαν μου.

for jeg vet at du fører mig til døden, til den bolig hvor alt levende samles.

Εξευρω μεν οτι θελεις με φερει εις θανατον και τον οικον τον προσδιωρισμενον εις παντα ζωντα.

Dog, rekker ikke mennesket ut sin hånd når alt synker i grus? Skriker han ikke om hjelp når han er kommet i ulykke?

Αλλα δεν θελει εκτεινει χειρα εις τον ταφον, εαν κραζωσι προς αυτον οταν αφανιζη.

Gråt jeg ikke selv over den som hadde hårde dager? Sørget ikke min sjel over den fattige?

Δεν εκλαυσα εγω δια τον οντα εν ημεραις σκληραις, και ελυπηθη η ψυχη μου δια τον πτωχον;

For jeg ventet godt, men det kom ondt; jeg håpet på lys, men det kom mørke.

Ενω περιεμενον το καλον, τοτε ηλθε το κακον και ενω ανεμενον το φως, τοτε ηλθε το σκοτος.

Mine innvoller koker og er ikke stille; trengsels dager er kommet over mig.

Τα εντοσθια μου ανεβρασαν και δεν ανεπαυθησαν ημεραι θλιψεως με προεφθασαν.

Sort går jeg omkring, men ikke av solens hete; midt iblandt folk reiser jeg mig og roper om hjelp.

Περιεπατησα μελαγχροινος ουχι υπο ηλιου εσηκωθην, εβοησα εν συναξει.

Jeg er blitt en bror av sjakaler og en stallbror av strutser.

Εγεινα αδελφος των δρακοντων και συντροφος των στρουθοκαμηλων.

Min hud er sort og faller av mig, og mine ben er brent av hete.

Το δερμα μου εμαυρισεν επ εμε, και τα οστα μου κατεκαυθησαν υπο της φλογωσεως.

Og min citar er blitt til sorg, og min fløite til gråt og klage.

Η δε κιθαρα μου μετεβληθη εις πενθος και το οργανον μου εις φωνην κλαιοντων.