Job 29

Og Job blev ved å fremføre sin visdomstale og sa:
Και εξηκολουθησεν ο Ιωβ την παραβολην αυτου και ειπεν
Å, om jeg hadde det som i fordums måneder, som i de dager da Gud vernet om mig,
Ω να ημην ως εις τους παρελθοντας μηνας, ως εν ταις ημεραις οτε ο Θεος με εφυλαττεν
da hans lampe skinte over mitt hode, da jeg ved hans lys vandret gjennem mørket,
οτε ο λυχνος αυτου εφεγγεν επι της κεφαλης μου, και δια του φωτος αυτου περιεπατουν εν τω σκοτει
slik som jeg hadde det i min modne manndoms dager, da Guds vennskap hvilte over mitt telt,
καθως ημην εν ταις ημεραις της ακμης μου, οτε η ευνοια του Θεου ητο επι την σκηνην μου
da den Allmektige ennu var med mig, og jeg hadde mine barn omkring mig,
οτε ο Παντοδυναμος ητο μετ εμου, και τα παιδια μου κυκλω μου
da mine føtter badet sig i melk, og berget ved mitt hus lot bekker av olje strømme frem!
οτε επλυνον τα βηματα μου με βουτυρον, και ο βραχος εξεχεε δι εμε ποταμους ελαιου
Når jeg gikk op til porten i byen og inntok mitt sete på torvet,
οτε δια της πολεως εξηρχομην εις την πυλην, ητοιμαζον την καθεδραν μου εν τη πλατεια
da drog de unge sig unda ved synet av mig, og de gråhårede reiste sig og blev stående;
Οι νεοι με εβλεπον και εκρυπτοντο και οι γεροντες εγειρομενοι ισταντο.
høvdinger lot være å tale og la hånden på sin munn;
Οι αρχοντες επαυον ομιλουντες και εβαλλον χειρα επι το στομα αυτων.
de fornemme tidde stille, og deres tunge blev hengende ved ganen.
Η φωνη των εγκριτων εκρατειτο, και η γλωσσα αυτων εκολλατο εις τον ουρανισκον αυτων.
Enhver som hørte om mig, priste mig lykkelig, og hver den som så mig, gav mig lovord.
Οτε το ωτιον ηκουε και με εμακαριζε, και ο οφθαλμος εβλεπε και εμαρτυρει υπερ εμου
For jeg berget armingen som ropte om hjelp, og den farløse som ingen hjelper hadde.
διοτι ηλευθερουν τον πτωχον βοωντα και τον ορφανον τον μη εχοντα βοηθον.
Den som var sin undergang nær, velsignet mig, og enkens hjerte fikk jeg til å juble.
Η ευλογια του απολλυμενου ηρχετο επ εμε και την καρδιαν της χηρας ευφραινον.
Jeg klædde mig i rettferdighet, og den opslo sin bolig i mig; rettsinn bar jeg som kappe og hue.
Εφορουν δικαιοσυνην και ενεδυομην την ευθυτητα μου ως επενδυτην και διαδημα.
Øine var jeg for den blinde, og føtter var jeg for den halte.
Ημην οφθαλμος εις τον τυφλον και πους εις τον χωλον εγω.
En far var jeg for de fattige, og ukjente folks sak gransket jeg.
Ημην πατηρ εις τους πτωχους, και την δικην την οποιαν δεν εγνωριζον εξιχνιαζον.
Jeg knuste den urettferdiges kjever og rev byttet bort fra hans tenner.
Και συνετριβον τους κυνοδοντας του αδικου και απεσπων το θηραμα απο των οδοντων αυτου.
Jeg tenkte da: I mitt rede skal jeg få dø, og mine dager skal bli tallrike som sand.
Τοτε ελεγον, θελω αποθανει εν τη φωλεα μου και ως την αμμον θελω πολλαπλασιασει τας ημερας μου.
Min rot skal ligge åpen for vann, og nattens dugg skal falle på mine grener.
Η ριζα μου ητο ανοικτη προς τα υδατα, και η δροσος διενυκτερευεν επι των κλαδων μου.
Min ære blir alltid ny, og min bue forynges i min hånd.
Η δοξα μου ανενεουτο εν εμοι, και το τοξον μου εκρατυνετο εν τη χειρι μου.
Mig hørte de på, de ventet og lyttet i taushet til mitt råd.
Με ηκροαζοντο προσεχοντες και εις την συμβουλην μου εσιωπων.
Når jeg hadde talt, tok de ikke til orde igjen, og min tale dryppet ned over dem.
Μετα τους λογους μου δεν προσεθετον ουδεν, και η ομιλια μου εσταλαζεν επ αυτους.
De ventet på min tale som på regn, de åpnet sin munn som for vårregn.
Και με περιεμενον ως την βροχην και ησαν κεχηνοτες ως δια την οψιμον βροχην.
Når de var motløse, smilte jeg til dem, og mitt åsyns lys kunde de ikke formørke.
Εγελων προς αυτους, και δεν επιστευον και την φαιδροτητα του προσωπου μου δεν αφινον να πεση.
Fikk jeg lyst til å gå til dem, da satt jeg der som høvding og tronte som en konge i sin krigerskare, lik en som trøster de sørgende.
Εαν ηρεσκομην εις την οδον αυτων, εκαθημην πρωτος, και κατεσκηνουν ως βασιλευς εν τω στρατευματι, ως ο παρηγορων τους τεθλιμμενους.