Psalms 50

En salme av Asaf. Den Allmektige, Gud Herren, taler og kaller på jorden fra solens opgang til dens nedgang.

Güçlü olan Tanrı, RAB konuşuyor; Güneşin doğduğu yerden battığı yere kadar Yeryüzünün tümüne sesleniyor.

Fra Sion, skjønnhetens krone, stråler Gud frem.

Güzelliğin doruğu Siyon’dan Parıldıyor Tanrı.

Vår Gud kommer og skal ikke tie; ild fortærer for hans åsyn, og omkring ham stormer det sterkt.

Tanrımız geliyor, sessiz kalmayacak, Önünde yanan ateş her şeyi kül ediyor, Çevresinde şiddetli bir fırtına esiyor.

Han kaller på himmelen der oppe og på jorden for å dømme sitt folk:

Halkını yargılamak için Yere göğe sesleniyor:

Samle til mig mine fromme, som har inngått pakt med mig om offer!

“Toplayın önüme sadık kullarımı, Kurban keserek benimle antlaşma yapanları.”

Og himmelen kunngjør hans rettferdighet; for Gud er den som skal dømme. Sela.

Gökler O’nun doğruluğunu duyuruyor, Çünkü yargıç Tanrı’nın kendisidir. Sela

Hør, mitt folk, jeg vil tale, Israel, jeg vil vidne for dig: Gud, din Gud, er jeg.

“Ey halkım, dinle de konuşayım, Ey İsrail, sana karşı tanıklık edeyim: Ben Tanrı’yım, senin Tanrın’ım!

Ikke for dine offers skyld vil jeg straffe dig; dine brennoffer er alltid for mig.

Kurbanlarından ötürü seni azarlamıyorum, Yakmalık sunuların sürekli önümde.

Jeg vil ikke ta okser fra ditt hus eller bukker fra dine hegn.

Ne evinden bir boğa, Ne de ağıllarından bir teke alacağım.

For mig hører alle dyr i skogen til, dyrene på fjellene i tusentall.

Çünkü bütün orman yaratıkları, Dağlardaki bütün hayvanlar benimdir.

Jeg kjenner alle fjellenes fugler, og det som rører sig på marken, står for mig.

Dağlardaki bütün kuşları korurum, Kırlardaki bütün yabanıl hayvanlar benimdir.

Om jeg hungret, vilde jeg ikke si det til dig; for mig hører jorderike til og alt det som fyller det.

Acıksam sana söylemezdim, Çünkü bütün dünya ve içindekiler benimdir.

Mon jeg skulde ete oksers kjøtt og drikke bukkers blod?

Ben boğa eti yer miyim? Ya da keçi kanı içer miyim?

Ofre Gud takksigelse og gi den Høieste det du har lovt,

Tanrı’ya şükran kurbanı sun, Yüceler Yücesi’ne adadığın adakları yerine getir.

og kall på mig på nødens dag, så vil jeg utfri dig, og du skal prise mig.

Sıkıntılı gününde seslen bana, Seni kurtarırım, sen de beni yüceltirsin.

Men til den ugudelige sier Gud: Hvad har du med å fortelle om mine lover og føre min pakt i din munn?

Ama Tanrı kötüye şöyle diyor: “Kurallarımı ezbere okumaya Ya da antlaşmamı ağzına almaya ne hakkın var?

Du hater jo tukt og kaster mine ord bak dig.

Çünkü yola getirilmekten nefret ediyor, Sözlerimi arkana atıyorsun.

Når du ser en tyv, er du gjerne med ham, og med horkarler gjør du felles sak.

Hırsız görünce onunla dost oluyor, Zina edenlere ortak oluyorsun.

Din munn slipper du løs med ondt, og din tunge spinner sammen svik.

Ağzını kötülük için kullanıyor, Dilini yalana koşuyorsun.

Du sitter og taler imot din bror, du baktaler din mors sønn.

Oturup kardeşine karşı konuşur, Annenin oğluna kara çalarsın.

Dette har du gjort, og jeg har tidd; du tenkte jeg var som du; men jeg vil straffe dig og stille det frem for dine øine.

Sen bunları yaptın, ben sustum, Beni kendin gibi sandın. Seni azarlıyorum, Suçlarını gözünün önüne seriyorum.

Legg merke til dette, I som glemmer Gud, forat jeg ikke skal sønderrive, og det er ingen som redder!

“Dikkate alın bunu, ey Tanrı’yı unutan sizler! Yoksa parçalarım sizi, kurtaran olmaz.

Den som ofrer takksigelse, ærer mig, og den som går den rette vei, ham vil jeg la skue Guds frelse.

Kim şükran kurbanı sunarsa beni yüceltir; Yolunu düzeltene kurtarışımı göstereceğim.”