Job 21

Da tok Job til orde og sa:

Eyüp şöyle yanıtladı:

Hør aktsomt på mitt ord og la dette være den trøst I yder mig!

“Sözümü dikkatle dinleyin, Bana verdiğiniz avuntu bu olsun.

Tål mig, så jeg kan få tale, og når jeg har talt, kan du spotte.

Bırakın ben de konuşayım, Ben konuştuktan sonra alay edin.

Mon min klage gjelder et menneske? Eller hvorfor skulde min ånd ikke bli utålmodig?

“Yakınmam insana mı karşı? Niçin sabırsızlanmayayım?

Vend eder til mig og bli forferdet og legg hånd på munn!

Bana bakın da şaşın, Elinizi ağzınıza koyun.

Kommer jeg det i hu, så forferdes jeg, og mitt kjød gripes av skjelving.

Bunu düşündükçe içimi korku sarıyor, Bedenimi titreme alıyor.

Hvorfor blir de ugudelige i live, blir gamle og tiltar endog i velmakt?

Kötüler niçin yaşıyor, Yaşlandıkça güçleri artıyor?

De ser sine barn trives omkring sig, og sine efterkommere har de for sine øine.

Çocukları sapasağlam çevrelerinde, Soyları gözlerinin önünde.

Deres hus er sikre mot redsler, og Guds ris kommer ikke over dem.

Evleri güvenlik içinde, korkudan uzak, Tanrı’nın sopası onlara dokunmuyor.

Hans okse parrer sig og spiller ikke, hans ku kalver og kaster ikke i utide.

Boğalarının çiftleşmesi hiç boşa çıkmaz, İnekleri hep doğurur, hiç düşük yapmaz.

De slipper sine barn ut som småfeet, og deres smågutter hopper omkring.

Çocuklarını sürü gibi salıverirler, Yavruları oynaşır.

De synger til tromme og citar, og de gleder sig ved fløitens lyd.

Tef ve lir eşliğinde şarkı söyler, Ney sesiyle eğlenirler.

De lever sine dager i lykke, og i et øieblikk farer de ned til dødsriket.

Ömürlerini bolluk içinde geçirir, Esenlik içinde ölüler diyarına inerler.

Og dog sa de til Gud: Vik fra oss! Vi har ikke lyst til å kjenne dine veier.

Tanrı’ya, ‘Bizden uzak dur!’ derler, ‘Yolunu öğrenmek istemiyoruz.

Hvad er den Allmektige, at vi skulde tjene ham, og hvad gagn skulde vi ha av å vende oss til ham med bønn?

Her Şeye Gücü Yeten kim ki, O’na kulluk edelim? Ne kazancımız olur O’na dua etsek?’

Ja, men deres lykke står ikke i deres egen hånd. - De ugudeliges tanker er langt fra mine tanker.

Ama zenginlikleri kendi ellerinde değil. Kötülerin öğüdü benden uzak olsun.

Hvor ofte utslukkes vel de ugudeliges lampe, og hvor ofte hender det at ulykke kommer over dem? Hvor ofte tildeler han dem vel smerter i sin vrede?

“Kaç kez kötülerin kandili söndü, Başlarına felaket geldi, Tanrı öfkelendiğinde paylarına düşen kederi verdi?

Hvor ofte blir de vel som strå for vinden, som agner stormen fører bort?

Kaç kez rüzgarın sürüklediği saman gibi, Kasırganın uçurduğu saman çöpü gibi oldular?

Men Gud gjemmer hans straff til hans barn. - Ja, men han burde straffe ham selv, så han fikk kjenne det.

‘Tanrı babaların cezasını çocuklarına çektirir’ diyorsunuz, Kendilerine çektirsin de bilsinler nasıl olduğunu.

Med egne øine burde han få se sin undergang, og av den Allmektiges vrede burde han få drikke selv.

Yıkımlarını kendi gözleriyle görsünler, Her Şeye Gücü Yeten’in gazabını içsinler.

For hvad bryr han sig om sitt hus efter sin død, når hans måneders tall er ute?

Çünkü sayılı ayları sona erince Geride bıraktıkları aileleri için niye kaygı çeksinler?

Vil nogen lære Gud visdom, han som dømmer de høieste?

“En yüksektekileri bile yargılayan Tanrı’ya Kim akıl öğretebilir?

Den ene dør midt i sin velmakt, helt trygg og rolig;

Biri gücünün doruğunda ölür, Büsbütün rahat ve kaygısız.

hans kar var fulle av melk, og margen i hans ben var saftfull.

Bedeni iyi beslenmiş, İlikleri dolu.

Den andre dør med sorg i hjertet og har aldri nytt nogen lykke.

Ötekiyse acı içinde ölür, İyilik nedir hiç tatmamıştır.

Begge ligger de i støvet, og makk dekker dem.

Toprakta birlikte yatarlar, Üzerlerini kurt kaplar.

Se, jeg kjenner eders tanker og de onde råd hvormed I gjør urett mot mig;

“Bakın, düşüncelerinizi, Bana zarar vermek için kurduğunuz düzenleri biliyorum.

for I sier: Hvor er tyrannens hus, og hvor er det telt de ugudelige bor i?

‘Büyük adamın evi nerede?’ diyorsunuz, ‘Kötülerin çadırları nerede?’

Har I aldri spurt dem som har faret vidt omkring? Og I vil vel ikke forkaste deres vidnesbyrd,

Yolculara hiç sormadınız mı? Anlattıklarına kulak asmadınız mı?

at den onde spares på ulykkens dag, på vredens dag føres han unda.

Felaket günü kötü insan esirgenir, Gazap günü ona kurtuluş yolu gösterilir.

Hvem foreholder ham hans ferd like i hans ansikt? og når han gjør noget, hvem gjengjelder ham det?

Kim davranışını onun yüzüne vurur? Kim yaptığının karşılığını ona ödetir?

Til graven bæres han med ære, og over gravhaugen holder de vakt.

Mezarlığa taşınır, Kabri başında nöbet tutulur.

Søt er hans hvile i dalens muld, og alle mennesker vandrer i hans spor, og det er ikke tall på dem som har gått foran ham.

Vadi toprağı tatlı gelir ona, Herkes ardından gider, Önüsıra gidenlerse sayısızdır.

Hvor kan I da trøste mig med så tom en trøst? Av eders svar blir det bare troløshet tilbake.

“Boş laflarla beni nasıl avutursunuz? Yanıtlarınızdan çıkan tek sonuç yalandır.”