Job 13

Se, alt sammen har mitt øie sett, mitt øre hørt og merket sig.

“İşte, gözlerim her şeyi gördü, Kulağım duydu, anladı.

Det I vet, vet også jeg; jeg står ikke tilbake for eder.

Sizin bildiğinizi ben de biliyorum, Sizden aşağı kalmam.

Men jeg vil tale til den Allmektige, og jeg har lyst til å rettferdiggjøre mig for Gud.

Ama ben Her Şeye Gücü Yeten’le konuşmak, Davamı Tanrı’yla tartışmak istiyorum.

Men I spinner løgn sammen, I er alle dårlige læger.

Sizlerse yalan düzüyorsunuz, Hepiniz değersiz hekimlersiniz.

Gid I vilde tie stille! Det skulde bli regnet eder til visdom.

Keşke büsbütün sussanız! Sizin için bilgelik olurdu bu.

Hør nu på min tilrettevisning og merk på refselsene fra mine leber!

Şimdi davamı dinleyin, Yakınmama kulak verin.

Vil I tale urett til forsvar for Gud, og vil I til hans forsvar tale svik?

Tanrı adına haksızlık mı edeceksiniz? O’nun adına yalan mı söyleyeceksiniz?

Vil I ta hans parti, eller vil I være sakførere for Gud?

O’nun tarafını mı tutacaksınız? Tanrı’nın davasını mı savunacaksınız?

Vil det gå eder godt når han ransaker eder, eller vil I narre ham, som en narrer et menneske?

Sizi sorguya çekerse, iyi mi olur? İnsanları aldattığınız gibi O’nu da mı aldatacaksınız?

Han vil tukte eder, om I i lønndom tar parti for ham.

Gizlice O’nun tarafını tutarsanız, Kuşkusuz sizi azarlar.

Vil ikke hans høihet forferde eder, og redselen for ham falle over eder?

O’nun görkemi sizi yıldırmaz mı? Dehşeti üzerinize düşmez mi?

Eders tankesprog er askesprog; eders skanser blir til skanser av ler.

Anlattıklarınız kül kadar değersizdir, Savunduklarınızsa çamurdan farksız.

Ti, la mig være, så jeg kan tale, så får det komme over mig hvad det vil!

“Susun, bırakın ben konuşayım, Başıma ne gelirse gelsin.

Hvorfor skulde jeg bære mitt kjøtt mellem mine tenner? Jeg vil legge mitt liv i min hånd.

Hayatım tehlikeye girecekse girsin, Canım zora düşecekse düşsün.

Se, han vil drepe mig - jeg venter på ham; jeg vil bare rettferdiggjøre mine veier for hans åsyn.

Beni öldürecek, umudum kalmadı, Hiç olmazsa yürüdüğüm yolun doğruluğunu yüzüne karşı savunayım.

Også det skal bli mig til frelse; for ingen gudløs kommer for hans åsyn.

Aslında bu benim kurtuluşum olacak, Çünkü tanrısız bir adam O’nun karşısına çıkamaz.

Hør da nøie på mitt ord og la min forklaring trenge inn i eders ører!

Sözlerimi iyi dinleyin, Kulaklarınızdan çıkmasın söyleyeceklerim.

Se, jeg har saken i orden; jeg vet jeg skal få rett.

İşte davamı hazırladım, Haklı çıkacağımı biliyorum.

Hvem er den som vil gå i rette med mig? Ja, da vil jeg tie og opgi ånden.

Kim suçlayacak beni? Biri varsa susar, son soluğumu veririm.

Bare to ting må du ikke gjøre mot mig, da skal jeg ikke skjule mig for ditt åsyn:

“Yalnız şu iki şeyi lütfet, Tanrım, O zaman kendimi senden gizlemeyeceğim:

Ta din hånd bort fra mig, og la ikke dine redsler forferde mig!

Elini üstümden çek Ve dehşetinle beni yıldırma.

Så kall da, og jeg skal svare; eller la mig tale, og svar du mig!

Sonra beni çağır, yanıtlayayım, Ya da bırak ben konuşayım, sen yanıtla.

Hvor mange misgjerninger og synder har jeg? La mig få vite min brøde og min synd!

Suçlarım, günahlarım ne kadar? Bana suçumu, günahımı göster.

Hvorfor skjuler du ditt åsyn og holder mig for din fiende?

Niçin yüzünü gizliyorsun, Beni düşman gibi görüyorsun?

Vil du skremme et bortblåst blad og forfølge det tørre strå? -

Rüzgarın sürüklediği yaprağa dönmüşüm, Beni mi korkutacaksın? Kuru samanı mı kovalayacaksın?

siden du idømmer mig så hårde lidelser og lar mig arve min ungdoms misgjerninger

Çünkü hakkımda acı şeyler yazıyor, Gençliğimde işlediğim günahları bana miras veriyorsun.

og setter mine føtter i stokken og vokter på alle mine veier og drar en ring om mine fotsåler,

Ayaklarımı tomruğa vuruyor, Yollarımı gözetliyor, İzimi sürüyorsun.

og dette gjør du mot en som tæres bort som makk-ett tre, som et klædebon møllet har ett.

“Oysa insan telef olmuş, çürük bir şey, Güve yemiş giysi gibidir.