Job 11

Da tok Sofar fra Na'ama til orde og sa:

Naamalı Sofar şöyle yanıtladı:

Skulde en ordflom bli uten svar, eller en ordgyter få rett?

“Bunca söz yanıtsız mı kalsın? Çok konuşan haklı mı sayılsın?

Skulde dine store ord drive menn til taushet, skulde du spotte uten at nogen skammer dig ut?

Saçmalıkların karşısında sussun mu insanlar? Sen alay edince kimse seni utandırmasın mı?

Og skal du få si: Ren er min lære, og skyldfri er jeg i dine øine?

Tanrı’ya, ‘İnancım arıdır’ diyorsun, ‘Senin gözünde temizim.’

Men bare Gud vilde tale og oplate sine leber mot dig

Ama keşke Tanrı konuşsa, Sana karşı ağzını açsa da,

og åpenbare dig visdommens hemmeligheter, at det i dem er dobbelt forstand! Da måtte du nok innse at Gud tilgir dig noget av din misgjerning.

Bilgeliğin sırlarını bildirse! Çünkü bilgelik çok yönlüdür. Bil ki, Tanrı günahlarından bazılarını unuttu bile.

Mon du kan finne bunn i Guds vesen eller nå frem til den Allmektiges ytterste grense?

“Tanrı’nın derin sırlarını anlayabilir misin? Her Şeye Gücü Yeten’in sınırlarına ulaşabilir misin?

Himmelhøi er den, hvad kan du gjøre? Dypere enn dødsriket, hvad vet du?

Onlar gökler kadar yüksektir, ne yapabilirsin? Ölüler diyarından derindir, nasıl anlayabilirsin?

Lengere enn jorden er dens mål og bredere enn havet.

Ölçüleri yeryüzünden uzun, Denizden geniştir.

Om han farer frem og setter i fengsel og sammenkaller retten, hvem vil da hindre ham?

“Gelip seni hapsetse, mahkemeye çağırsa, Kim O’na engel olabilir?

For han, han kjenner de falske folk og ser uretten, uten at han trenger å gi akt på den,

Çünkü O yalancıları tanır, Kötülüğü görür de dikkate almaz mı?

og selv en uvettig mann får forstand, og et ungt villesel blir født til menneske.

Ne zaman yaban eşeği insan doğurursa, Aptal da o zaman sağduyulu olur.

Hvis du retter ditt hjerte og utbreder dine hender til ham -

“O’na yüreğini adar, Ellerini açarsan,

er det synd i din hånd, da ha den bort og la ikke urett bo i dine telt -

İşlediğin günahı kendinden uzaklaştırır, Çadırında haksızlığa yer vermezsen,

ja, da skal du, fri for lyte, opløfte ditt åsyn og stå fast og ikke frykte;

Utanmadan başını kaldırır, Sağlam ve korkusuz olabilirsin.

for du skal glemme din møie, som forbifarne vann skal du komme den i hu.

Sıkıntılarını unutur, Akıp gitmiş sular gibi anarsın onları.

Og lysere enn middagen blir da ditt liv; mørket blir for dig som morgenen.

Yaşamın öğlen güneşinden daha parlak olur, Karanlık sabaha döner.

Og du skal være trygg, for da er det håp, og når du har sett dig vel omkring, kan du legge dig trygt til ro.

Güven duyarsın, çünkü umudun olur, Çevrene bakıp güvenlik içinde yatarsın.

Og du skal hvile, og ingen skal skremme dig op, og mange skal søke din yndest.

Uzanırsın, korkutan olmaz, Birçokları senden lütuf diler.

Men de ugudeliges øine tæres bort; de har ingen tilflukt mere, og deres håp er å utånde sjelen.

Ama kötülerin gözlerinin feri sönecek, Kaçacak yer bulamayacaklar, Tek umutları son soluklarını vermek olacak.”