Lamentations 3

Jeg er den mann som har sett elendighet under hans vredes ris.

Ko ahau te tangata kua kite i te pouri, he mea na te rakau o tona riri.

Mig har han ledet og ført i mørke og ikke i lys.

I arahina e ia, i meinga kia haere i te pouri, kahore i te marama.

Bare mot mig vender han atter og atter sin hånd den hele dag.

He pono kua tahuri mai ia ki ahau, kua anga mai tona ringa ki ahau, a pau noa te ra.

Han lot mitt kjøtt og min hud fortæres; han knuste mine ben.

Kua meinga nei e ia oku kikokiko me toku kiri kia rite ki o te koroheke, mangungu kau i a ia oku wheua.

Han bygget en mur mot mig og omringet mig med bitterhet og møie.

Kua hanga e ia he patu moku; karapotia ana ahau ki te wai kawa, ki te raruraru.

På mørke steder lot han mig bo som de for lenge siden døde.

Kua meinga ahau e ia kia noho ki nga wahi pouri, kia pera me te hunga kua mate noa ake.

Han murte igjen for mig, så jeg ikke kan komme ut; han gjorde mine lenker tunge.

Kua oti ahau te taiepa mai e ia, te puta atu ahau; kua meinga e ia toku mekameka kia taimaha.

Om jeg enn ropte og skrek, lukket han sitt øre for min bønn.

Ae ra, i ahau e karanga ana, e hamama ana kia awhinatia, ka araia mai e ia taku inoi.

Han tilmurte mine veier med hugne stener, mine stier gjorde han krokete.

Kua oti ano oku ara te taiepa mai e ia ki te kohatu tarai, whakakopikopikoa ake e ia oku ara.

En lurende bjørn var han mot mig, en løve i skjul.

Ko tona rite ki ahau kei te pea e whanga ana, kei te raiona i nga wahi ngaro.

Mine veier gjorde han til avveier, han sønderrev mig og ødela mig.

Whakangaua ketia ana e ia oku ara, haehaea putia iho ahau; meinga ana ahau e ia kia noho kau noa iho.

Han spente sin bue og stilte mig op til mål for sin pil.

Kua whakapikoa e ia tana kopere, a whakaturia ake ahau e ia hei koperenga pere.

Han lot sitt koggers sønner fare inn i mine nyrer.

Kua meinga e ia nga pere o tana papa pere kia ngoto ki oku whatumanawa.

Jeg er blitt til latter for alt mitt folk, til en spottesang for dem hele dagen.

Kua waiho ahau hei katanga ma toku iwi katoa; hei waiata ma ratou a pau noa te ra.

Han mettet mig med bitre urter, han gav mig rikelig malurt å drikke.

Kua whakakiia ahau e ia ki nga mea kawa, whakainumia rawatia ana ahau e ia ki te taru kawa.

Han knuste mine tenner, han gav mig småsten å ete, han trykte mig ned i asken.

Kua whatiwhatiia ano hoki e ia oku niho ki te kirikiri, hipokina ana ahau e ia ki te pungarehu.

Du forkastet mig og tok bort min fred; jeg glemte det som godt er,

Kua nekehia atu e koe toku wairua kei tata ki te rangimarie; i wareware ahau ki te pai.

og jeg sa: Det er forbi med min kraft og mitt håp til Herren.

Ki tonu ake ahau, kua pirau toku kaha, kahore he tumanakohanga maku ki a Ihowa.

Kom i hu min elendighet og min landflyktighet - malurt og galle!

Mahara ki toku ngakau mamae, ki toku pouri, ki te taru kawa, ki te wai kawa.

Min sjel kommer det i hu og er nedbøiet i mig.

Maharahara tonu toku wairua ki a ratou, piko tonu iho i roto i ahau.

Dette vil jeg ta mig til hjerte, derfor vil jeg håpe:

E whakahokia ake ana tenei e ahau ki toku ngakau, koia i tumanako ai ahau.

Herrens miskunnhet er det at det ikke er forbi med oss; for hans barmhjertighet har ennu ikke ende.

He mahi tohu na Ihowa te poto ai tatou, he kore no ana mahi aroha e mutu.

Den er ny hver morgen, din trofasthet er stor.

E hou tonu ana ratou i tenei ata, i tenei ata; he nui tou pono.

Herren er min del, sier min sjel; derfor håper jeg på ham.

Ko Ihowa te wahi moku, e ai ta toku wairua; no reira ka tumanako ahau ki a ia.

Herren er god mot dem som bier efter ham, mot den sjel som søker ham.

He pai a Ihowa ki te hunga e tumanako ana ki a ia, ki te wairua e rapu ana i a ia.

Det er godt at en bier i stillhet efter Herrens frelse.

He pai ano kia tumanako te tangata, kia tatari marie hoki ki ta Ihowa whakaora.

Det er godt for en mann at han bærer åk i sin ungdom,

He pai ano mo te tangata kia amohia e ia te ioka i tona tamarikitanga.

at han sitter ene og tier, når han legger byrder på ham,

Me noho ia, tona kotahi, me whakarongo puku hoki, no te mea nana i uta ki a ia.

at han trykker sin munn i støvet og sier: Kanskje det ennu er håp -

Me tuku e ia tona mangai ki te puehu; mehemea pea tera he tumanakohanga.

at han vender sitt kinn til den som slår ham, lar sig mette med hån.

Me hoatu e ia tona paparinga ki te tangata e papaki ana i a ia: kia ki tonu ia i te tawai.

For Herren forkaster ikke til evig tid,

E kore hoki e mau tonu ta Ihowa panga:

men om han bedrøver, så forbarmer han sig igjen efter sin rike miskunnhet;

Ahakoa whakapouri ia, ka aroha ano ia, ka rite ki te nui o tana mahi tohu.

for det er ikke av hjertet han plager eller bedrøver menneskenes barn.

Kahore hoki ona ngakau whiu, whakapouri ranei, i nga tama a te tangata.

Når nogen knuser alle jordens fanger under sine føtter,

Ko te kuru i nga herehere katoa o te whenua ki raro i ona waewae;

bøier mannens rett for den Høiestes åsyn

Ko te whakapeau ke i te tika o te tangata ina whakawakia i te aroaro o te Runga Rawa;

eller gjør en mann urett i hans sak - mon Herren ikke ser det?

Ko te whakariro ke i ta te tangata ina totohe, e kore tena e whakapaingia e te Ariki.

Hvem talte så det skjedde, uten at Herren bød det?

Ko wai tenei hei ki mai, a ka oti, i te mea kihai i whakahaua e te Ariki?

Er det ikke fra den Høiestes munn både de onde og de gode ting utgår?

He teka ianei e puta mai ana te kino me te pai i roto i te mangai o te Runga Rawa?

Hvorfor klager et menneske som lever? Enhver klage over sin egen synd!

He aha te tangata ora i amuamu ai, te tangata ina whiua mo ona hara?

La oss ransake våre veier og granske dem, og la oss vende om til Herren!

E rapu tatou, e kimi i o tatou ara, a ka tahuri ano ki a Ihowa.

La oss løfte vårt hjerte og våre hender til Gud i himmelen!

Kia ara atu o tatou ngakau me o tatou ringa ki te Atua i te rangi.

Vi har syndet og vært gjenstridige; du har ikke tilgitt.

I he matou, i whakakeke; kihai ano koe i muru i to matou he.

Du innhyllet dig i vrede og forfulgte oss; du slo ihjel, du sparte ikke.

Kua hipokina nei e koe ki te riri, tukinotia ana matou e koe: tukitukia ana e koe, kihai ano i tohungia e koe.

Du innhyllet dig i skyer, så ingen bønn trengte igjennem.

Hipokina ana e koe he kapua ki a koe, kei puta atu ta matou inoi.

Til skarn og utskudd gjorde du oss midt iblandt folkene.

Kua meinga matou e koe hei paru tahinga, hei mea akiri i waenga i nga iwi.

De spilte op sin munn mot oss alle våre fiender.

Kua hamama mai nga mangai o o matou hoariri katoa ki a matou.

Gru og grav er blitt oss til del, ødeleggelse og undergang.

Ko te wehi, ko te rua, kua tae mai kei a matou, te whakamoti me te wawahi.

Bekker av tårer rinner fra mitt øie fordi mitt folks datter er gått under.

Kei te tarere nei nga awa wai i toku kanohi, mo te wawahanga o te tamahine a toku iwi.

Mitt øie rinner og har ikke ro, det får ingen hvile,

Maturuturu ana te wai i toku kanohi, kahore hoki e mutu, te ai he pariratanga,

før Herrens øie ser ned fra himmelen.

Kia titiro mai ra ano a Ihowa, kia kite mai ra ano ia i runga i te rangi.

Mitt øie volder min sjel smerte for alle min stads døtres skyld.

E meatia iho ana toku ngakau e toku kanohi, mo nga tamahine katoa o toku pa.

Hårdt jaget de mig som en fugl de som var mine fiender uten årsak.

Kua whaia kinotia ahau ano he manu e ratou, e te hunga e hoariri ana ki ahau, kahore he take.

De vilde gjøre ende på mitt liv, de vilde kaste mig i brønnen, og de kastet sten på mig.

Ngaro iho i a ratou toku ara i roto i te poka, kua maka e ratou he kohatu ki runga ki ahau.

Vannene strømmet over mitt hode; jeg sa: Jeg er fortapt.

I rere nga wai i runga i toku mahunga: i mea ahau, kua motuhia ketia ahau.

Jeg påkalte ditt navn, Herre, fra den dypeste brønn.

I karanga ahau ki tou ingoa, e Ihowa, i roto i te poka i raro rawa.

Du hørte min røst; lukk ikke ditt øre for mitt rop, men la mig få lindring!

I rongo koe ki toku reo; kaua e huna tou taringa ki te tanga o toku manawa, ki taku karanga.

Du var nær den dag jeg kalte på dig; du sa: Frykt ikke!

I whakatata mai koe i te ra i karanga ai ahau ki a koe; i ki mai koe, Kaua e wehi.

Herre, du har ført min sjels sak, du har frelst mitt liv.

Kua tohea e koe, e te Ariki, nga tohe a toku wairua; kua hokona e koe toku ora.

Herre, du har sett den urett jeg har lidt; døm i min sak!

Kua kite koe, e Ihowa, i te he i mahia ki ahau: mau e whakarite taku whakawa.

Du har sett all deres hevn, alle deres onde råd mot mig.

Kua kite koe i to ratou mauahara katoa, i o ratou whakaaro katoa moku.

Du har hørt deres hån, Herre, alle deres onde råd mot mig,

Kua rongo koe ki ta ratou tawai, e Ihowa, ki o ratou whakaaro katoa moku;

mine motstanderes tale og deres tanker mot mig den hele dag.

Ki nga ngutu o te hunga i whakatika mai ki ahau, ki ta ratou tikanga moku, a pau noa te ra.

Akt på dem når de sitter, og når de står op! De synger spottesanger om mig.

Tirohia mai to ratou nohoanga iho, to ratou whakatikanga ake; ko ahau te waiatatia nei e ratou.

Du vil gjøre gjengjeld mot dem, Herre, efter deres henders gjerning.

Hoatu he utu ki a ratou, e Ihowa, kia rite ki te mahi a o ratou ringa.

Du vil legge et dekke over deres hjerte, din forbannelse vil bli dem til del.

Hoatu ki a ratou he ngakau pakeke, tau kanga ki a ratou.

Du vil forfølge dem i vrede og ødelegge dem, så de ikke mere finnes under Herrens himmel.

Whaia ratou i runga i te riri, whakangaromia atu ratou i raro i nga rangi o Ihowa.