Lamentations 5

Kom i hu, Herre, det som har hendt oss, sku og se hvor vi blir hånet!

خداوندا، به یادآور که چه بلایی بر سر ما آمده است: ببین که چگونه خوار و رسوا شده‌ایم!

Vår arv er gått over til fremmede, våre hus til utlendinger.

سرزمین موروثی ما به دست بیگانگان افتاده است و در خانه‌های ما مردم بیگانه زندگی می‌کنند.

Vi er blitt farløse, har ingen far; våre mødre er som enker.

ما یتیم شده‌ایم. پدران ما به دست دشمن کشته شده و مادران ما بیوه شده‌اند.

Vi må kjøpe det vann vi drikker, vår ved må vi betale.

آبی را که می‌خوریم و هیزمی را که برای آتش به کار می‌بریم، باید بخریم.

Våre forfølgere er på nakken av oss; vi er trette, vi får ingen hvile.

باری سخت و دشوار بر دوش خود می‌کشیم. خسته و ناتوان شده‌ایم و راحتی نداریم.

Til Egypten har vi overgitt oss, og til Assyria, for å bli mettet med brød.

پیش مردم مصر و آشور دست دراز کردیم تا لقمه نانی به ما بدهند و زنده بمانیم.

Våre fedre har syndet, de er ikke mere; vi bærer deres misgjerninger.

نیاکان ما گناه کردند امّا آنها از بین رفتند و اینک ما تاوان گناه آنها را پس می‌دهیم.

Træler hersker over oss; ingen river oss ut av deres hånd.

غلامان بر ما حکومت می‌کنند و کسی نیست که ما را از قدرت آنها نجات بدهد.

Med fare for vårt liv henter vi vårt brød, truet av ørkenens sverd.

یک لقمه نان را در بیابان با خطر جان به دست می‌آوریم.

Vår hud brenner som en ovn av hungerens luer.

از شدّت گرسنگی در تب می‌سوزیم و پوست بدن ما همچون تنورِ داغ است.

Kvinner har de krenket i Sion, jomfruer i Judas byer.

همسران ما در کوه صهیون مورد تجاوز قرار گرفتند و دختران ما در تمام روستاهای یهودیه مجبور شدند خود را تسلیم کنند.

Fyrster har de hengt, de gamles åsyn har de ikke hedret.

رهبران ما را به دار آویخته‌اند و به ریش‌سفیدان ما بی‌احترامی شده است.

Unge menn bar kvernen, og gutter segnet under vedbøren.

از جوانان ما در آسیاب کار می‌کشند و اطفال ما در زیر بارِ گران هیزم، از پا می‌افتند.

De gamle sitter ikke mere i porten, de unge menn ikke mere ved sin strengelek.

پیر مردان ما دیگر در کنار دروازهٔ شهر دیده نمی‌شوند و جوانان ما دیگر آواز نمی‌خوانند.

Med vårt hjertes glede er det forbi, vår dans er omskiftet til sorg.

خوشی و سرور از دلهای ما رخت بربسته و رقص و پایکوبی ما به ماتم تبدیل شده است.

Kronen er falt av vårt hode; ve oss, vi har syndet.

وای بر ما که گناه کردیم و تاج جلال و افتخار را از دست دادیم.

Derfor er vårt hjerte sykt, derfor er våre øine blitt dimme,

دلهای ما بی‌تاب و چشمان ما تار گشته‌اند،

for Sions bergs skyld, som er øde; rever løper om på det.

زیرا کوه صهیون، ویران و محل گشت و گذار شغالان شده است.

Du, Herre, troner til evig tid, din trone blir fra slekt til slekt.

خداوندا، تو فرمانروای ابدی جهان هستی و تاج و تخت تو بی‌زوال است.

Hvorfor skulde du glemme oss evig, forlate oss for så lang en tid?

چرا ما را برای همیشه از یاد بردی؟ چرا ما را برای مدّتی طولانی ترک کردی؟

Herre, før oss atter til dig, så vi kan komme tilbake! Forny våre dager, så de blir som i fordums tid!

ای خداوند، ما را دوباره به سوی خود بازگردان و جلال پیشین ما را بازگردان.

For skulde du rent ha forkastet oss? Skulde du være så storlig vred på oss?

آیا ما را بکلّی ترک کرده و از ما بی‌نهایت خشمگین هستی؟