Job 4

Da tok Elifas fra Teman til orde og sa:

الیفاز ایّوب، اگر با تو چند کلمه حرف بزنم، آزرده نمی‌شوی؟ من دیگر نمی‌توانم ساکت بمانم.

Om en prøvde å tale et ord til dig, vilde du da ta det ille op? Men hvem kan vel holde sine ord tilbake?

الیفاز ایّوب، اگر با تو چند کلمه حرف بزنم، آزرده نمی‌شوی؟ من دیگر نمی‌توانم ساکت بمانم.

Du har selv vist mange til rette, og maktløse hender styrket du;

ببین، تو به افراد بسیاری تعلیم داد‌ه‌ای و به مردمان ضعیف دلگرمی و قوّت قلب بخشیده‌ای.

dine ord reiste den snublende op, og synkende knær gjorde du sterke.

با سخنان تشویق کننده، مردم را از لغزش بازداشته‌ای و به زانوان لرزان نیرو داد‌ه‌ای.

Men nu, når det gjelder dig selv, blir du utålmodig, når det rammer dig, blir du forferdet.

امّا اکنون که خودت دچار مشکلات شده‌ای، پریشان گشته‌ای.

Er ikke din gudsfrykt din tillit, din ulastelige ferd ditt håp?

تو شخصی پرهیزکار بودی و زندگی بی‌عیبی داشتی، پس در این حال هم باید امید و اعتمادت را از دست ندهی.

Tenk efter: Hvem omkom uskyldig, og hvor gikk rettskafne til grunne?

فکر کن، آیا هرگز دیده‌ای که شخص بی‌گناهی هلاک شود و یا مرد درستکاری از بین برود؟

Efter det jeg har sett, har de som pløide urett og sådde nød, også høstet det.

درحالی‌که من دیده‌ام، کسانی‌که شرارت و ظلم را می‌کارند، شرارت و ظلم را درو می‌کنند.

De omkom for Guds ånde, og for hans vredes pust blev de til intet.

توفان غضب خدا آنها را از بین می‌برد و با آتش خشم خود آنها را می‌سوزاند.

Løvens brøl og dens fryktelige røst hørtes ikke lenger, og ungløvenes tenner blev knust.

مردم شریر مانند شیرِ درّنده می‌غرّند، امّا خدا آنها را خاموش می‌سازد و دندانهایشان را می‌شکند.

Løven omkom av mangel på rov, og løvinnens unger blev adspredt.

مانند شیر نر از بی‌غذایی و گرسنگی ضعیف می‌شوند و می‌میرند و فرزندانشان نیز پراکنده می‌شوند.

Og til mig stjal sig et ord; det lød for mitt øre som en hvisken,

وقتی در خواب سنگینی رفته بودم، در رؤیا پیامی به صورت زمزمهٔ آهسته به گوش من رسید.

under skiftende tanker ved nattlige syner, når dyp søvn faller på menneskene.

وقتی در خواب سنگینی رفته بودم، در رؤیا پیامی به صورت زمزمهٔ آهسته به گوش من رسید.

Frykt og beven kom over mig, så alle mine ben tok til å skjelve.

وحشت مرا فراگرفت، تنم به لرزه آمد.

Og en ånd fór forbi mitt åsyn; hårene på mitt legeme reiste sig.

شبحی از برابر من گذشت و از ترس، موی بر بدنم راست شد.

Den blev stående, men jeg skjelnet ikke klart hvorledes den så ut - det var en skikkelse som stod der for mine øine; jeg hørte en stille susen og en røst:

می‌دانستم که شبح در آنجا حضور دارد، امّا نمی‌توانستم آن را ببینم. در آن سکوت شب، این صدا به گوشم رسید:

Er et menneske rettferdig for Gud, eller en mann ren for sin skaper?

«آیا انسان فانی می‌تواند در نظر خدا که خالق اوست، پاک و بی‌عیب باشد؟

Se, på sine tjenere stoler han ikke, og hos sine engler finner han feil,

او حتّی بر خادمان آسمانی خود اعتماد نمی‌کند و فرشتگانش هم در نظر او پاک نیستند،

hvor meget mere da hos dem som bor i hus av ler, og som har sin grunnvoll i støvet - de som knuses lettere enn møll.

چه رسد به آنهایی که از خاک آفریده شده‌اند و مانند بید از بین می‌روند.

Fra morgen til aften - så er de sønderslått; uten at nogen akter på det, går de til grunne for alltid.

ممکن است صبح زنده باشند، ولی بدون هیچ خبری، قبل از غروب می‌میرند.

Blir ikke teltsnoren dradd ut hos dem? De dør, men ikke i visdom.

رشتهٔ زندگی‌شان پاره می‌شود و در جهالت و نادانی از بین می‌روند.»