Job 30

Men nu ler de av mig, de som er yngre av år enn jeg, hvis fedre jeg aktet så ringe at jeg ikke vilde sette dem blandt mine fehunder.

امّا اکنون آنهایی که از من جوانتر هستند، و من عار داشتم که پدرانشان با سگهای من از گلّه‌ام نگهبانی نمایند، مسخره‌ام می‌کنند.

Hvad hjelp kunde jeg også ha av dem, de som har mistet all manndomskraft?

آنها یک عدّه اشخاص تنبل بودند که کاری از دستشان ساخته نبود.

De er uttæret av nød og sult; de gnager på den tørre mo, som allerede igår var ørk og øde;

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

de plukker melde innunder buskene, og gyvelbuskens røtter er deres brød.

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

Fra menneskenes samfund jages de ut; folk roper efter dem som efter tyver.

از اجتماع رانده شده بودند و مردم با آنها مانند دزدان رفتار می‌کردند.

I fryktelige kløfter må de bo, i huler i jord og berg.

در غارها و حفره‌ها زندگی می‌کردند و در بین صخره‌ها پناه می‌بردند.

Mellem buskene skriker de, i neslekratt samler de sig,

مثل حیوان زوزه می‌کشیدند و در زیر بوته‌ها با هم جمع می‌شدند.

barn av dårer og æreløse folk, pisket ut av landet.

گروهی بیکاره و بی‌نام و نشان هستند که از اجتماع طرد شده‌اند.

Og nu er jeg blitt til en spottesang og et ordsprog for dem.

اکنون آنها می‌آیند و به من می‌خندند و مرا بازیچهٔ دست خود ساخته‌اند.

De avskyr mig, holder sig langt borte fra mig, og mitt ansikt sparer de ikke for spytt;

آنها با نفرت با من رفتار می‌کنند و فکر می‌کنند برای من خیلی خوب هستند، آنها حتّی به صورتم آب دهان می‌اندازند.

for de har løst sine tøiler og ydmyket mig, og bislet har de kastet av for mine øine.

چون خدا مرا درمانده و بیچاره ساخته است، آنها به مخالفت من برخاسته‌اند.

Ved min høire side reiser deres yngel sig; mine føtter støter de bort og legger sine ulykkesveier mot mig.

فتنه‌گران از هر سو به من حمله می‌کنند و اسباب هلاکت مرا مهیّا کرده‌اند.

De bryter op min sti, de gjør hvad de kan for å ødelegge mig, de som selv ingen hjelper har.

راه مرا می‌بندند و به من آزار می‌رسانند و کسی نیست که آنها را باز دارد.

Som gjennem en vid revne kommer de; gjennem nedstyrtende murer velter de sig frem.

ناگهان از هر طرف بر من هجوم می‌آورند و بر سر من می‌ریزند.

Redsler har vendt sig mot mig, som stormen forfølger de min ære, og som en sky er min velferd faret bort.

ترس و وحشت مرا فراگرفته و عزّت و آبرویم بر باد رفته، و سعادتم مانند ابر از بین رفته است.

Og nu utøser min sjel sig i mig; trengsels dager holder mig fast.

اکنون جانم به لب رسیده و رنجهای من پایانی ندارد.

Natten gjennemborer mine ben, så de faller av, og min verk og pine hviler ikke.

شبها استخوانهایم درد می‌کنند و لحظه‌ای آرام و قرار ندارم.

Ved Guds store kraft er det blitt slik med mig at min klædning ikke er til å kjenne igjen; den henger tett omkring mig som kraven på min underkjortel.

خداوند یقهٔ مرا می‌گیرد و لباسم را دور من می‌پیچاند

Han har kastet mig ut i skarnet, så jeg er blitt lik støv og aske.

خدا مرا در گل ولای افکنده و در خاک و خاکستر پایمالم کرده است.

Jeg skriker til dig, men du svarer mig ikke; jeg står der, og du bare ser på mig.

پیش تو ای خدا، زاری و فریاد می‌کنم، امّا تو به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، ولی تو به من توجّه نمی‌نمایی.

Du er blitt grusom mot mig, med din sterke hånd forfølger du mig.

تو بر من رحم نمی‌کنی و با قدرت بر من جفا می‌‌کنی.

Du løfter mig op i stormen, du lar mig fare avsted, og du lar mig forgå i dens brak;

مرا در میان تندباد می‌اندازی و در مسیر توفان قرار می‌دهی.

for jeg vet at du fører mig til døden, til den bolig hvor alt levende samles.

می‌دانم که مرا به دست مرگ، یعنی به سرنوشتی که برای همهٔ موجودات تعیین کرده‌ای، می‌سپاری.

Dog, rekker ikke mennesket ut sin hånd når alt synker i grus? Skriker han ikke om hjelp når han er kommet i ulykke?

چرا به کسی‌که از پا افتاده و برای کمک التماس می‌نماید، حمله می‌‌کنی؟

Gråt jeg ikke selv over den som hadde hårde dager? Sørget ikke min sjel over den fattige?

آیا من برای کسانی‌که در زحمت بودند، گریه نکردم و آیا به‌خاطر مردم مسکین و نیازمند، غصّه نخوردم؟

For jeg ventet godt, men det kom ondt; jeg håpet på lys, men det kom mørke.

امّا به عوض خوبی، بدی دیدم و به عوض نور، تاریکی نصیبم شد.

Mine innvoller koker og er ikke stille; trengsels dager er kommet over mig.

دلم پریشان است و آرام ندارم و به روز بد گرفتار شده‌ام.

Sort går jeg omkring, men ikke av solens hete; midt iblandt folk reiser jeg mig og roper om hjelp.

ماتم‌کنان در عالم تاریکی، سرگردان هستم. در میان جماعت می‌ایستم و برای کمک فریاد می‌زنم.

Jeg er blitt en bror av sjakaler og en stallbror av strutser.

همنشین من شغال و شترمرغ دوست من شده است.

Min hud er sort og faller av mig, og mine ben er brent av hete.

پوست بدنم سیاه شده، به زمین می‌ریزد و استخوانهایم از شدّت تب می‌سوزند.

Og min citar er blitt til sorg, og min fløite til gråt og klage.

آواز چنگ من به ساز غم تبدیل شده و از نی من، نوای ناله و صدای گریه می‌آید.