Job 29

Og Job blev ved å fremføre sin visdomstale og sa:

ایّوب به کلام خود ادامه داده گفت:

Å, om jeg hadde det som i fordums måneder, som i de dager da Gud vernet om mig,

ای کاش دوران سابق و آن روزهایی که خدا مراقب و مواظب من بود، دوباره می‌آمد.

da hans lampe skinte over mitt hode, da jeg ved hans lys vandret gjennem mørket,

در آن روزها نور او بر من می‌تابید و راه تاریک مرا روشن می‌کرد.

slik som jeg hadde det i min modne manndoms dager, da Guds vennskap hvilte over mitt telt,

آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

da den Allmektige ennu var med mig, og jeg hadde mine barn omkring mig,

خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم دور من جمع بودند.

da mine føtter badet sig i melk, og berget ved mitt hus lot bekker av olje strømme frem!

پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌‌ها برای من روغن زیتون جاری می‌شد.

Når jeg gikk op til porten i byen og inntok mitt sete på torvet,

وقتی به دروازهٔ شهر می‌رفتم و بر کرسی خود می‌نشستم،

da drog de unge sig unda ved synet av mig, og de gråhårede reiste sig og blev stående;

جوانان برای من راه باز می‌کردند و ریش‌سفیدان به احترام من برمی‌خاستند.

høvdinger lot være å tale og la hånden på sin munn;

رهبران شهر از حرف زدن باز می‌ایستادند و سکوت می‌کردند.

de fornemme tidde stille, og deres tunge blev hengende ved ganen.

حتّی شخصیّت‌های مهم با دیدن من ساکت می‌شدند.

Enhver som hørte om mig, priste mig lykkelig, og hver den som så mig, gav mig lovord.

هرکسی که مرا می‌دید و سخنان مرا می‌شنید، مرا ستایش می‌نمود.

For jeg berget armingen som ropte om hjelp, og den farløse som ingen hjelper hadde.

زیرا من به داد مردم فقیر می‌رسیدم و به یتیمانِ بی‌کس کمک می‌کردم.

Den som var sin undergang nær, velsignet mig, og enkens hjerte fikk jeg til å juble.

کسانی‌که در حال مرگ بودند، برایم دعا می‌کردند و با کار نیک، دل بیوه زنان را شاد می‌ساختم.

Jeg klædde mig i rettferdighet, og den opslo sin bolig i mig; rettsinn bar jeg som kappe og hue.

کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می‌دادم.

Øine var jeg for den blinde, og føtter var jeg for den halte.

برای کورها چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

En far var jeg for de fattige, og ukjente folks sak gransket jeg.

از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می‌کردم و از حق غریبان دفاع می‌نمودم.

Jeg knuste den urettferdiges kjever og rev byttet bort fra hans tenner.

دندانهای نیش ظالمان را می‌شکستم و شکار را از دهنشان می‌گرفتم.

Jeg tenkte da: I mitt rede skal jeg få dø, og mine dager skal bli tallrike som sand.

آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی، به آسودگی در خانهٔ خود بمیرم.

Min rot skal ligge åpen for vann, og nattens dugg skal falle på mine grener.

مثل درختی بودم که ریشه‌اش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش با شبنم شاداب می‌شدند.

Min ære blir alltid ny, og min bue forynges i min hånd.

همه از من تمجید می‌کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

Mig hørte de på, de ventet og lyttet i taushet til mitt råd.

همه به سخنان من گوش می‌دادند و از پندهای من استفاده می‌کردند.

Når jeg hadde talt, tok de ikke til orde igjen, og min tale dryppet ned over dem.

وقتی من سخنانم را تمام می‌کردم، کسی حرفی نمی‌زد. کلام من مانند قطرات شبنم بر آنها می‌چکید.

De ventet på min tale som på regn, de åpnet sin munn som for vårregn.

آنها همچون دهقانی که چشم به راه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می‌بودند.

Når de var motløse, smilte jeg til dem, og mitt åsyns lys kunde de ikke formørke.

وقتی دلسرد می‌شدند، با یک تبسم آنها را دلگرم می‌ساختم و با روی خوش، آنها را تشویق می‌نمودم.

Fikk jeg lyst til å gå til dem, da satt jeg der som høvding og tronte som en konge i sin krigerskare, lik en som trøster de sørgende.

در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.