Job 19

Da tok Job til orde og sa:

تا به کی می‌خواهید با سخنانتان مرا عذاب بدهید و دلم را بشکنید؟

Hvor lenge vil I bedrøve min sjel og knuse mig med ord?

تا به کی می‌خواهید با سخنانتان مرا عذاب بدهید و دلم را بشکنید؟

Det er nu tiende gang I håner mig og ikke skammer eder ved å krenke mig.

بارها به من اهانت کرده‌اید و از رفتار خود با من خجالت نمی‌کشید.

Har jeg virkelig faret vill, da blir min villfarelse min egen sak.

اگر من گناهی کرده باشم، ضرر آن به خودم می‌رسد و به شما آسیبی نمی‌رساند.

Vil I virkelig ophøie eder over mig og vise mig at min vanære har rammet mig med rette?

شما خود را بهتر و برتر از من می‌دانید و مصیبتهای مرا نتیجهٔ گناه من می‌پندارید.

Så vit da at Gud har gjort mig urett og satt sitt garn omkring mig!

درحالی‌که خدا این روز بد را بر سر من آورده و به دام خود گرفتارم کرده است.

Se, jeg roper: Vold! - men jeg får intet svar; jeg skriker om hjelp, men det er ingen rett å få.

حتّی وقتی از ظلمی که به من شده است، فریاد می‌زنم و کمک می‌طلبم، کسی به داد من نمی‌رسد.

Min vei har han stengt, så jeg ikke kommer frem, og over mine stier legger han mørke.

خدا راه مرا بسته و آن را تاریک کرده است و امید رهایی از این وضع برای من نیست.

Min ære har han avklædd mig og tatt bort kronen fra mitt hode.

او عزّت و اعتبار مرا از بین برد و هرچه که داشتم از من گرفته.

Han bryter mig ned på alle kanter, så jeg går til grunne, og han rykker op mitt håp som et tre.

از هر طرف مرا خُرد نموده و نهال آرزوهای مرا از ریشه کنده است.

Han lar sin vrede brenne mot mig og akter mig som sin fiende.

آتش غضب خود را بر من افروخته و مرا دشمن خود می‌شمارد.

Hans hærflokker kommer alle sammen og rydder sig vei mot mig, og de leirer sig rundt om mitt telt.

لشکر خود را می‌فرستد تا چادر مرا محاصره کنند.

Mine brødre har han drevet langt bort fra mig, og mine kjenninger er blitt aldeles fremmede for mig.

او خانواده‌ام را از من جدا کرد و آشنایانم را با من بیگانه ساخت.

Mine nærmeste holder sig borte, og mine kjente har glemt mig.

خویشاوندان و دوستانِ نزدیک من، فراموشم کرده‌اند

Mine husfolk og mine tjenestepiker akter mig for en fremmed; jeg er en utlending i deres øine.

و مهمان خانه‌ام مرا از یاد برده است. کنیزان خانه‌ام مرا نمی‌شناسند و برای آنها بیگانه شده‌ام.

Kaller jeg på min tjener, så svarer han ikke; med egen munn må jeg bønnfalle ham.

خدمتکار خود را با زاری و التماس صدا می‌کنم، امّا او جوابم را نمی‌دهد.

Min ånde er motbydelig for min hustru, og min vonde lukt for min mors sønner.

زن من طاقت بوی دهان مرا ندارد و برادرانم از من بیزار هستند.

Endog barn forakter mig; vil jeg reise mig, så taler de mot mig.

حتّی بچّه‌ها با حقارت به من می‌نگرند و مسخره‌ام می‌کنند.

Alle mine nærmeste venner avskyr mig, og de jeg elsket, har vendt sig mot mig.

دوستان صمیمی‌ام از من نفرت دارند و کسانی را که دوست می‌داشتم، از من روی‌گردان شده‌اند.

Mine ben trenger ut gjennem min hud og mitt kjøtt, og bare tannhinnen er ennu urørt på mig.

از من فقط پوست و استخوان باقیمانده است و به سختی از مرگ گریخته‌ام.

Forbarm eder, forbarm eder over mig, I mine venner! For Guds hånd har rørt ved mig.

شما دوستان من هستید، بر من رحم کنید، زیرا دست خدا مرا به این روز انداخته است.

Hvorfor forfølger I mig likesom Gud og blir ikke mette av mitt kjøtt?

چرا شما هم مانند خدا مرا عذاب می‌دهید؟ چرا مرا به حال خودم نمی‌گذارید؟

Men gid mine ord måtte bli opskrevet! Gid de måtte bli optegnet i en bok,

ای کاش سخنان مرا کسی به یاد می‌آورد و در کتابی می‌نوشت

ja, med jerngriffel og bly for evig bli hugget inn i sten!

و یا با قلم آهنین آنها را بر سنگی حک می‌کرد، تا برای همیشه باقی بمانند.

Men jeg - jeg vet min gjenløser lever, og som den siste skal han stå frem på støvet.

امّا می‌دانم که نجات‌دهندهٔ من در آسمان است و روزی برای دفاع من به زمین خواهد آمد.

Og efterat denne min hud er blitt ødelagt, skal jeg ut fra mitt kjød skue Gud,

یقین دارم که حتّی پس از آن که گوشت و پوست بدنم بپوسند، خدا را می‌بینم.

han som jeg skal skue, mig til gode, han som mine øine skal se og ikke nogen fremmed - mine nyrer tæres bort i mitt liv.

او برای من بیگانه نیست. او را با همین چشمان خود خواهم دید.

Når I sier: Hvor vi skal forfølge ham! - I har jo funnet skylden hos mig -

وقتی گفتید: «چگونه او را عذاب دهیم؟» از حال رفتم. شما می‌خواستید با بهانه‌ای مرا متّهم سازید.

så frykt for sverdet! For vrede er en synd som er hjemfalt til sverd. Dette sier jeg forat I skal tenke på at det kommer en dom.

پس از شمشیر مجازات خدا بترسید و بدانید که روز داوری خدا در انتظار شماست.