Job 14

Et menneske, født av en kvinne, lever en kort tid og mettes med uro.

انسان که از زن زاییده می‌شود، عمرش کوتاه و سراسر زحمت است.

Som en blomst skyter han op og visner, han farer bort som skyggen og holder ikke stand.

همچون گُل می‌شکفد و بزودی پژمرده می‌شود و مانند سایه‌ای زودگذر و ناپایدار است.

Endog over en sådan holder du dine øine åpne, og mig fører du frem for din domstol!

پس ای خدا، چرا بر چنین موجودی این‌قدر سخت می‌گیری و از او بازخواست می‌‌کنی؟

Kunde det bare komme en ren av en uren! Ikke én!

هیچ‌کس نمی‌تواند از یک چیز ناپاک چیزی پاک به دست آورد.

Når hans dager er fastsatt, hans måneders tall bestemt hos dig, når du har satt ham en grense som han ikke kan overskride,

طول عمر و شمارهٔ ماههای عمرش را تو از پیش تعیین نموده‌ای و کسی نمی‌تواند آن را تغییر بدهد.

så vend ditt øie bort fra ham, så han kan ha ro så vidt at han kan glede sig som en dagarbeider ved sin dag!

پس از خطای او چشم بپوش و او را به حال خودش بگذار تا پیش از اینکه با زندگی وداع کند، لحظه‌ای آسوده باشد.

For treet er det håp; om det hugges, så spirer det igjen, og på nye skudd mangler det ikke;

برای یک درخت این امید هست که اگر قطع گردد، دوباره سبز شود و شاخه‌های تازهٔ دیگری بیاورد.

om dets rot eldes i jorden, og dets stubb dør ut i mulden,

هرچند ریشه‌اش در زمین کهنه شود و تنه‌اش در خاک بپوسد،

så setter det allikevel knopper ved eimen av vannet og skyter grener som et nyplantet tre.

بازهم وقتی‌که آب به آن برسد، مثل یک نهال تازه جوانه می‌زند و شکوفه می‌آورد.

Men når en mann dør, så ligger han der, når et menneske opgir ånden, hvor er han da?

امّا انسان وقتی‌که مُرد فاسد می‌شود و از بین می‌رود و کجایند آنها؟

Som vannet minker bort i en sjø, og som en elv efterhånden blir grunnere og tørker ut,

مانند آب دریا که بخار می‌شود و رودخانه‌ای که خشک می‌گردد،

så legger et menneske sig ned og reiser sig ikke igjen; så lenge himmelen er til, våkner de ikke - de vekkes ikke op av sin søvn.

انسان هم به خواب ابدی فرو می‌رود و تا نیست شدن آسمانها برنمی‌خیزد و کسی او را بیدار نمی‌کند.

Å om du vilde gjemme mig i dødsriket og skjule mig der til din vrede var over - om du vilde sette mig et tidsmål og så komme mig i hu!

ای کاش مرا تا وقتی‌که غضبت فرو نشیند در زیر خاک پنهان می‌کردی؛ و باز مرا در یک زمان معیّن دوباره به یاد می‌آوردی.

Når en mann dør, lever han da op igjen? Alle min krigstjenestes dager skulde jeg da vente, til min avløsning kom;

وقتی انسان می‌میرد، آیا دوباره زنده می‌شود؟ امّا من در انتظار آن هستم که روزهای سخت زندگی‌ام پایان یابد و دوران شادکامی فرا رسد.

du skulde da rope, og jeg skulde svare dig; efter dine henders verk skulde du lenges.

آن وقت تو مرا صدا می‌زنی و من جواب می‌دهم و تو از دیدن این مخلوقت خوشحال می‌شوی.

Men nu teller du mine skritt og akter stadig på min synd.

تو مراقب هر قدم من می‌باشی و گناهانم را در نظر نمی‌گیری.

Forseglet i en pung ligger min brøde, og du syr til over min misgjerning.

مرا از گناه پاک می‌سازی و خطاهایم را می‌پوشانی.

Men som et fjell faller og smuldres bort, og en klippe flyttes fra sitt sted,

زمانی می‌رسد که کوهها فرو می‌ریزند و از بین می‌روند. سنگها از جایشان کنده می‌شوند،

som vannet huler ut stener og flommen skyller bort mulden, således gjør du menneskets håp til intet;

آب، سنگها را می‌ساید و سیلابها خاک زمین را می‌شوید. به همین ترتیب تمام امیدهای انسان را نقش برآب می‌سازی.

du overvelder ham for alltid, og han farer bort; du forvender hans åsyn og lar ham fare.

تو بر او غالب می‌شوی، و او را به چنگ مرگ می‌فرستی و برای ابد از بین می‌بری.

Kommer hans barn til ære, da vet han det ikke, og blir de ringeaktet, da blir han det ikke var.

اگر فرزندانش به جاه و جلال برسند، او آگاه نمی‌شود و هرگاه خوار و حقیر گردند، بازهم بی‌اطّلاع می‌ماند.

Bare over ham selv kjenner hans legeme smerte, og bare over ham selv sørger hans sjel.

او فقط درد خود را احساس می‌کند و برای خود ماتم می‌گیرد.