Psalms 2

2:1

Hvorfor larmer hedningene og grunder folkene på det som fåfengt er?

Kial tumultas popoloj, Kaj gentoj pripensas vanaĵon?

2:2

Jordens konger reiser sig, og fyrstene rådslår sammen mot Herren og mot hans salvede:

Leviĝas reĝoj de la tero, Kaj eminentuloj konsiliĝas kune, Kontraŭ la Eternulo kaj kontraŭ Lia sanktoleito, dirante:

2:3

La oss sprenge deres bånd og kaste deres rep av oss!

Ni disŝiru iliajn ligilojn, Kaj ni deĵetu de ni iliajn ŝnurojn!

2:4

Han som troner i himmelen, ler, Herren spotter dem.

La loĝanta en la ĉielo ridas, La Sinjoro mokas ilin.

2:5

Så taler han til dem i sin vrede, og i sin harme forferder han dem:

Tiam Li parolos al ili en Sia kolero, Kaj per Sia furiozo Li ilin ektimigos, dirante:

2:6

Og jeg har dog innsatt min konge på Sion, mitt hellige berg!

Mi starigis ja Mian reĝon Super Cion, Mia sankta monto.

2:7

Jeg vil kunngjøre hvad fastsatt er: Herren sa til mig: Du er min sønn, jeg har født dig idag.

Mi raportos pri la decido: La Eternulo diris al mi: Vi estas Mia filo, Hodiaŭ Mi vin naskis.

2:8

Begjær av mig! Så vil jeg gi dig hedningene til arv og jordens ender til eie.

Petu Min, kaj Mi donos al vi popolojn por heredo, Kaj por posedo limojn de tero.

2:9

Du skal knuse dem med jernstav; som en pottemakers kar skal du sønderslå dem.

Vi disbatos ilin per fera sceptro, Kiel potan vazon vi ilin dispecigos.

2:10

Og nu, I konger, gå viselig frem! La eder advare, I dommere på jorden!

Kaj nun, ho reĝoj, prudentiĝu; Instruiĝu, juĝistoj de la tero!

2:11

Tjen Herren med frykt og juble med beven!

Servu al la Eternulo kun timo, Kaj ĝoju kun tremo.

2:12

Kyss Sønnen, forat han ikke skal bli vred, og I gå til grunne på veien! For snart kunde hans vrede optendes. Salige er alle de som tar sin tilflukt til ham.

Kisu la filon, ke Li ne koleru, kaj vi ne pereu sur la vojo, Ĉar baldaŭ ekbrulos Lia kolero. Feliĉaj estas ĉiuj, kiuj fidas Lin.