Psalms 137

Ved Babylons elver, der satt vi og gråt når vi kom Sion i hu.

Apud la riveroj de Babel Ni sidis kaj ploris, Rememorante Cionon.

På vidjene der hengte vi våre harper;

Sur la salikoj tie Ni pendigis niajn harpojn.

for der krevde våre fangevoktere sanger av oss, våre plagere at vi skulde være glade: Syng for oss av Sions sanger!

Ĉar tie niaj kaptintoj postulis de ni kantojn, Kaj niaj mokantoj ĝojon, dirante: Kantu al ni el la kantoj de Cion.

Hvorledes skulde vi synge Herrens sang på fremmed jord?

Kiel ni kantos sur fremda tero La kanton de la Eternulo?

Glemmer jeg dig, Jerusalem, da glemme mig min høire hånd!

Se mi forgesos vin, ho Jerusalem, Tiam forgesiĝu mia dekstra mano;

Min tunge henge fast ved min gane om jeg ikke kommer dig i hu, om jeg ikke setter Jerusalem over min høieste glede!

Algluiĝu mia lango al mia palato, Se mi vin ne memoros, Se mi ne levos Jerusalemon en la supron de miaj ĝojoj.

Kom Jerusalems dag i hu, Herre, så du straffer Edoms barn, dem som sa: Riv ned, riv ned, like til grunnen i den!

Rememorigu, ho Eternulo, al la filoj de Edom La tagon de Jerusalem, kiam ili diris: Detruu, detruu ĝis ĝia fundamento.

Babels datter, du ødelagte! Lykksalig er den som gir dig gjengjeld for den gjerning du gjorde mot oss.

Ho ruinigema filino de Babel! Bone estos al tiu, Kiu repagos al vi por la faro, kiun vi faris al ni.

Lykksalig er den som griper og knuser dine spede barn imot klippen.

Bone estos al tiu, Kiu prenos kaj frakasos viajn infanetojn sur ŝtono.