Lamentations 5

Kom i hu, Herre, det som har hendt oss, sku og se hvor vi blir hånet!

Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!

Vår arv er gått over til fremmede, våre hus til utlendinger.

Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.

Vi er blitt farløse, har ingen far; våre mødre er som enker.

Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.

Vi må kjøpe det vann vi drikker, vår ved må vi betale.

Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.

Våre forfølgere er på nakken av oss; vi er trette, vi får ingen hvile.

Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.

Til Egypten har vi overgitt oss, og til Assyria, for å bli mettet med brød.

Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.

Våre fedre har syndet, de er ikke mere; vi bærer deres misgjerninger.

Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.

Træler hersker over oss; ingen river oss ut av deres hånd.

Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.

Med fare for vårt liv henter vi vårt brød, truet av ørkenens sverd.

Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.

Vår hud brenner som en ovn av hungerens luer.

Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.

Kvinner har de krenket i Sion, jomfruer i Judas byer.

La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.

Fyrster har de hengt, de gamles åsyn har de ikke hedret.

La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.

Unge menn bar kvernen, og gutter segnet under vedbøren.

La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.

De gamle sitter ikke mere i porten, de unge menn ikke mere ved sin strengelek.

La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.

Med vårt hjertes glede er det forbi, vår dans er omskiftet til sorg.

Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.

Kronen er falt av vårt hode; ve oss, vi har syndet.

Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!

Derfor er vårt hjerte sykt, derfor er våre øine blitt dimme,

Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:

for Sions bergs skyld, som er øde; rever løper om på det.

Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.

Du, Herre, troner til evig tid, din trone blir fra slekt til slekt.

Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,

Hvorfor skulde du glemme oss evig, forlate oss for så lang en tid?

Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?

Herre, før oss atter til dig, så vi kan komme tilbake! Forny våre dager, så de blir som i fordums tid!

Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.

For skulde du rent ha forkastet oss? Skulde du være så storlig vred på oss?

Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.