Job 7

Er ikke et menneskes liv på jorden en krigstjeneste, og hans dager som en dagarbeiders dager?

Difinita estas ja por la homo la limtempo sur la tero, Kaj liaj tagoj estas kiel la tagoj de dungito.

Lik en træl som higer efter skygge, og lik en dagarbeider som venter på sin lønn,

Kiel sklavo, kiu sopiras al ombro, Kaj kiel dungito, kiu atendas sian pagon,

således har jeg fått i eie måneder fulle av nød, og møiefulle netter er falt i min lodd.

Tiel mi ricevis sorte monatojn vantajn, Kaj noktoj turmentaj estas nombritaj al mi.

Når jeg legger mig, da sier jeg: Når skal jeg stå op? Og lang blir aftenen, og jeg blir trett av å kaste mig hit og dit inntil morgenlysningen.

Kiam mi kuŝiĝas, mi diras: Kiam mi leviĝos? Sed la vespero fariĝas longa, kaj mi satiĝas de maltrankvileco ĝis la tagiĝo.

Mitt kjøtt er klædd med makk og med skorper som av jord; min hud skrukner og brister.

Mia korpo estas kovrita de vermoj kaj de pecoj da tero; Mia haŭto krevis kaj putras.

Mine dager farer hurtigere avsted enn en veverskyttel, og de svinner bort uten håp.

Miaj tagoj forflugis pli facile, ol bobeno de teksisto, Kaj pasis, lasinte nenian esperon.

Kom i hu at mitt liv er et pust! Aldri mere skal mitt øie se noget godt.

Memoru, ke mia vivo estas bloveto, Ke miaj okuloj ne plu revidos bonon;

Den som nu ser mig, skal ikke mere få øie på mig; når dine øine søker efter mig, er jeg ikke mere.

Ne plu revidos min okulo de vidanto; Vi volos ekrigardi min, sed mi jam ne ekzistos.

En sky blir borte og farer avsted; således er det med den som farer ned til dødsriket - han stiger ikke op derfra,

Nubo pasas kaj foriras; Tiel ne plu revenas tiu, kiu iris en Ŝeolon;

han vender ikke mere tilbake til sitt hus, og hans sted kjenner ham ikke lenger.

Li ne plu revenas en sian domon; Lia loko ne plu rekonos lin.

Så vil da heller ikke jeg legge bånd på min munn; jeg vil tale i min ånds trengsel, jeg vil klage i min sjels bitre smerte.

Tial mi ne detenos mian buŝon; Mi parolos en la premiteco de mia spirito, Mi plendos en la maldolĉeco de mia animo.

Er jeg et hav eller et havuhyre, siden du setter vakt over mig?

Ĉu mi estas maro aŭ mara monstro, Ke Vi starigis gardon por mi?

Når jeg sier: Min seng skal trøste mig, mitt leie skal hjelpe mig å bære min sorg,

Kiam mi pensas, ke mia lito min konsolos, Ke mia kuŝejo plifaciligos mian suferadon,

da skremmer du mig med drømmer og forferder mig med syner.

Tiam Vi teruras min per sonĝoj, Timigas min per vizioj;

Derfor foretrekker min sjel å kveles - heller døden enn disse avmagrede ben!

Kaj mia animo deziras sufokiĝon, Miaj ostoj la morton.

Jeg er kjed av dette; jeg lever ikke evindelig; la mig være, for mine dager er et pust.

Tedis al mi; ne eterne mi vivu; Forlasu min, ĉar miaj tagoj estas vantaĵo.

Hvad er et menneske, at du gir så meget akt på ham og retter dine tanker på ham,

Kio estas homo, ke Vi faras lin granda, Ke Vi zorgas pri li,

at du opsøker ham hver morgen og prøver ham hvert øieblikk?

Ke Vi rememoras lin ĉiumatene, Elprovas lin ĉiumomente?

Hvor lenge skal det vare før du vender dine øine bort fra mig? Vil du ikke slippe mig til jeg får svelget mitt spytt?

Kial Vi ne deturnas Vin de mi, Ne lasas min libera eĉ tiom, ke mi povu engluti mian salivon?

Har jeg syndet, hvad ondt gjorde jeg da mot dig, du menneskevokter? Hvorfor har du gjort mig til skive for dig, så jeg er mig selv til byrde?

Se mi pekis, kion mi per tio faris al Vi, ho gardanto de la homoj? Kial Vi faris min celo de Viaj atakoj, Ke mi fariĝis ŝarĝo por mi mem?

Og hvorfor tilgir du ikke min brøde og forlater mig min misgjerning? For nu må jeg legge mig i støvet; når du søker mig, er jeg ikke mere.

Kaj kial Vi ne deprenas mian pekon, ne pardonas mian malbonagon? Jen mi ja baldaŭ kuŝos en la tero; Kaj kiam Vi morgaŭ serĉos min, mi ne ekzistos.