Job 4

Da tok Elifas fra Teman til orde og sa:

Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

Om en prøvde å tale et ord til dig, vilde du da ta det ille op? Men hvem kan vel holde sine ord tilbake?

Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?

Du har selv vist mange til rette, og maktløse hender styrket du;

Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;

dine ord reiste den snublende op, og synkende knær gjorde du sterke.

Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;

Men nu, når det gjelder dig selv, blir du utålmodig, når det rammer dig, blir du forferdet.

Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.

Er ikke din gudsfrykt din tillit, din ulastelige ferd ditt håp?

Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?

Tenk efter: Hvem omkom uskyldig, og hvor gikk rettskafne til grunne?

Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?

Efter det jeg har sett, har de som pløide urett og sådde nød, også høstet det.

Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;

De omkom for Guds ånde, og for hans vredes pust blev de til intet.

De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.

Løvens brøl og dens fryktelige røst hørtes ikke lenger, og ungløvenes tenner blev knust.

La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;

Løven omkom av mangel på rov, og løvinnens unger blev adspredt.

Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.

Og til mig stjal sig et ord; det lød for mitt øre som en hvisken,

Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.

under skiftende tanker ved nattlige syner, når dyp søvn faller på menneskene.

Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,

Frykt og beven kom over mig, så alle mine ben tok til å skjelve.

Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.

Og en ånd fór forbi mitt åsyn; hårene på mitt legeme reiste sig.

Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.

Den blev stående, men jeg skjelnet ikke klart hvorledes den så ut - det var en skikkelse som stod der for mine øine; jeg hørte en stille susen og en røst:

Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:

Er et menneske rettferdig for Gud, eller en mann ren for sin skaper?

Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?

Se, på sine tjenere stoler han ikke, og hos sine engler finner han feil,

Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:

hvor meget mere da hos dem som bor i hus av ler, og som har sin grunnvoll i støvet - de som knuses lettere enn møll.

Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.

Fra morgen til aften - så er de sønderslått; uten at nogen akter på det, går de til grunne for alltid.

De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.

Blir ikke teltsnoren dradd ut hos dem? De dør, men ikke i visdom.

La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.