Job 39

Jager du rov for løvinnen, og metter du de grådige ungløver,

Ĉu vi scias la tempon, en kiu naskas la ibeksoj sur la rokoj? Ĉu vi observis la akuŝiĝon de la cervinoj?

når de dukker sig ned i sine huler og ligger på lur i krattet?

Ĉu vi kalkulis la monatojn de ilia gravedeco? Aŭ ĉu vi scias la tempon, kiam ili devas naski?

Hvem lar ravnen finne sin mat, når dens unger skriker til Gud og farer hit og dit uten føde?

Ili fleksiĝas, elĵetas siajn idojn, Liberiĝas de siaj doloroj.

Kjenner du tiden når stengjetene føder, og gir du akt på hindenes veer?

Iliaj infanoj fortiĝas, kreskas en libereco, Foriras, ke ne revenas al ili.

Teller du månedene til de skal bære, og vet du tiden når de føder?

Kiu donis liberecon al la sovaĝa azeno? Kaj kiu malligis ĝiajn ligilojn?

De bøier sig, føder sine unger og blir fri for sine smerter.

La dezerton Mi faris ĝia domo, Kaj stepon ĝia loĝejo;

Deres unger blir kraftige og vokser op ute på marken; de løper bort og kommer ikke tilbake til dem.

Ĝi ridas pri la bruo de la urbo, La kriojn de pelanto ĝi ne aŭdas;

Hvem har gitt villeslet dets frihet, hvem løste dets bånd,

La produktaĵoj de la montoj estas ĝia manĝaĵo, Kaj ĝi serĉas ĉian verdaĵon.

det som jeg gav ørkenen til hus og saltmoen til bolig?

Ĉu bubalo volos servi al vi? Ĉu ĝi volos nokti ĉe via manĝujo?

Det ler av byens ståk og styr; driverens skjenn slipper det å høre.

Ĉu vi povas alligi bubalon per ŝnuro al bedo? Ĉu ĝi erpos post vi valojn?

Hvad det leter op på fjellene, er dets beite, og det søker efter hvert grønt strå.

Ĉu vi fidos ĝin pro ĝia granda forto? Kaj ĉu vi komisios al ĝi vian laboron?

Har vel villoksen lyst til å tjene dig? Vil den bli natten over ved din krybbe?

Ĉu vi havos konfidon al ĝi, ke ĝi reportos viajn semojn Kaj kolektos en vian grenejon?

Kan du binde villoksen med rep til furen? Vil den harve dalene efter dig?

La flugilo de struto leviĝas gaje, Simile al la flugilo de cikonio kaj de akcipitro;

Kan du stole på den, fordi dens kraft er så stor, og kan du overlate den ditt arbeid?

Ĉar ĝi lasas sur la tero siajn ovojn Kaj varmigas ilin en la sablo;

Kan du lite på at den fører din grøde hjem, og at den samler den til din treskeplass?

Ĝi forgesas, ke piedo povas ilin dispremi Kaj sovaĝa besto povas ilin disbati.

Strutsen flakser lystig med vingene; men viser dens vinger og fjær moderkjærlighet?

Ĝi estas kruela por siaj idoj, kvazaŭ ili ne estus ĝiaj; Ĝi ne zorgas pri tio, ke ĝia laboro estas vana;

Nei, den overlater sine egg til jorden og lar dem opvarmes i sanden,

Ĉar Dio senigis ĝin je saĝo Kaj ne donis al ĝi prudenton.

og den glemmer at en fot kan klemme dem itu, og markens ville dyr trå dem i stykker.

Kiam ĝi leviĝas alten, Ĝi mokas ĉevalon kaj ĝian rajdanton.

Den er hård mot sine unger, som om de ikke var dens egne; den er ikke redd for at dens møie skal være spilt.

Ĉu vi donas forton al la ĉevalo? Ĉu vi vestas ĝian kolon per kolharoj?

For Gud nektet den visdom og gav den ingen forstand.

Ĉu vi povas saltigi ĝin kiel akrido? Terura estas la beleco de ĝia ronkado.

Men når den flakser i været, ler den av hesten og dens rytter.

Ĝi fosas en la valo kaj estas gaja pro forteco; Ĝi eliras kontraŭ armiton;

Gir du hesten styrke? Klær du dens hals med bevrende man?

Ĝi ridas pri timo kaj ne senkuraĝiĝas, Kaj ne retiras sin de glavo.

Lar du den springe som gresshoppen? Dens stolte fnysen er forferdelig.

Super ĝi sonoras la sagujo, Brilas lanco kaj ponardego.

Den skraper i jorden og gleder sig ved sin kraft; så farer den frem mot væbnede skarer.

Kun bruo kaj kolero ĝi glutas teron, Kaj ne povas stari trankvile ĉe sonado de trumpeto.

Den ler av frykten og forferdes ikke, og den vender ikke om for sverd.

Kiam eksonas la trumpeto, ĝi ekkrias: Ho, ho! Kaj de malproksime ĝi flarsentas la batalon, Kriadon de la kondukantoj, kaj bruon.

Over den klirrer koggeret, blinkende spyd og lanse.

Ĉu pro via saĝo flugas la akcipitro Kaj etendas siajn flugilojn al sudo?

Med styr og ståk river den jorden op, og den lar sig ikke stagge når krigsluren lyder.

Ĉu pro via ordono leviĝas la aglo Kaj faras alte sian neston?

Hver gang luren lyder, sier den: Hui! Og langt borte værer den striden, høvedsmenns tordenrøst og hærskrik.

Sur roko ĝi loĝas, Noktas sur dento de roko kaj de monta pinto.

Skyldes det din forstand at høken svinger sig op og breder ut sine vinger mot Syden?

De tie ĝi elrigardas por si manĝaĵon; Malproksime vidas ĝiaj okuloj.

Er det på ditt bud at ørnen flyver så høit, og at den bygger sitt rede oppe i høiden? Den bor på berget og har nattely der, på tind og nut. Derfra speider den efter føde; langt bort skuer dens øine. Dens unger drikker blod, og hvor der er lik, der er den. Og Herren blev ved å svare Job og sa: Vil du som klandrer den Allmektige, vil du trette med ham? Du som laster Gud, må svare på dette! Da svarte Job Herren og sa: Nei, jeg er for ringe; hvad skulde jeg svare dig? Jeg legger min hånd på min munn. En gang har jeg talt, men jeg tar ikke mere til orde - ja to ganger, men jeg gjør det ikke mere.

Ĝiaj idoj trinkas sangon; Kaj kie estas mortigitoj, tie ĝi estas.