Lamentations 5

Kom i hu, Herre, det som har hendt oss, sku og se hvor vi blir hånet!

Gedenk, HEERE, wat ons geschied is, aanschouw het, en zie onzen smaad aan.

Vår arv er gått over til fremmede, våre hus til utlendinger.

Ons erfdeel is tot de vreemdelingen gewend, onze huizen tot de uitlanders.

Vi er blitt farløse, har ingen far; våre mødre er som enker.

Wij zijn wezen zonder vader, onze moeders zijn als de weduwen.

Vi må kjøpe det vann vi drikker, vår ved må vi betale.

Ons water moeten wij voor geld drinken; ons hout komt ons op prijs te staan.

Våre forfølgere er på nakken av oss; vi er trette, vi får ingen hvile.

Wij lijden vervolging op onze halzen; zijn wij moede, men laat ons geen rust.

Til Egypten har vi overgitt oss, og til Assyria, for å bli mettet med brød.

Wij hebben den Egyptenaar de hand gegeven, en den Assyriër, om met brood verzadigd te worden.

Våre fedre har syndet, de er ikke mere; vi bærer deres misgjerninger.

Onze vaders hebben gezondigd, en zijn niet meer, en wij dragen hun ongerechtigheden.

Træler hersker over oss; ingen river oss ut av deres hånd.

Knechten heersen over ons; er is niemand, die ons uit hun hand rukke.

Med fare for vårt liv henter vi vårt brød, truet av ørkenens sverd.

Wij moeten ons brood met gevaar onzes levens halen, vanwege het zwaard der woestijn.

Vår hud brenner som en ovn av hungerens luer.

Onze huid is zwart geworden gelijk een oven, vanwege den geweldigen storm des hongers.

Kvinner har de krenket i Sion, jomfruer i Judas byer.

Zij hebben de vrouwen te Sion verkracht, en de jonge dochters in de steden van Juda.

Fyrster har de hengt, de gamles åsyn har de ikke hedret.

De vorsten zijn door hunlieder hand opgehangen; de aangezichten der ouden zijn niet geëerd geweest.

Unge menn bar kvernen, og gutter segnet under vedbøren.

Zij hebben de jongelingen weggenomen, om te malen, en de jongens struikelen onder het hout.

De gamle sitter ikke mere i porten, de unge menn ikke mere ved sin strengelek.

De ouden houden op van de poort, de jongelingen van hun snarenspel.

Med vårt hjertes glede er det forbi, vår dans er omskiftet til sorg.

De vreugde onzes harten houdt op, onze rei is in treurigheid veranderd.

Kronen er falt av vårt hode; ve oss, vi har syndet.

De kroon onzes hoofds is afgevallen; o wee nu onzer, dat wij zo gezondigd hebben!

Derfor er vårt hjerte sykt, derfor er våre øine blitt dimme,

Daarom is ons hart mat, om deze dingen zijn onze ogen duister geworden.

for Sions bergs skyld, som er øde; rever løper om på det.

Om des bergs Sions wil, die verwoest is, waar de vossen op lopen.

Du, Herre, troner til evig tid, din trone blir fra slekt til slekt.

Gij, o HEERE, zit in eeuwigheid, Uw troon is van geslacht tot geslacht.

Hvorfor skulde du glemme oss evig, forlate oss for så lang en tid?

Waarom zoudt Gij ons steeds vergeten? Waarom zoudt Gij ons zo langen tijd verlaten?

Herre, før oss atter til dig, så vi kan komme tilbake! Forny våre dager, så de blir som i fordums tid!

HEERE, bekeer ons tot U, zo zullen wij bekeerd zijn; vernieuw onze dagen als van ouds.

For skulde du rent ha forkastet oss? Skulde du være så storlig vred på oss?

Want zoudt Gij ons ganselijk verwerpen? Zoudt Gij zozeer tegen ons verbolgen zijn?