Job 3

Derefter oplot Job sin munn og forbannet den dag han blev født.

След това Йов отвори устата си и прокле деня си.

Job tok til orde og sa:

И Йов заговори и каза:

Til grunne gå den dag da jeg blev født, og den natt som sa: Et guttebarn er undfanget!

Да погине денят, в който се родих, и нощта, в която се каза: Зачена се мъжко!

Måtte den dag bli til mørke! Måtte Gud i det høie ikke spørre efter den, og intet lys stråle over den!

Мрак да бъде онзи ден; да не го зачита Бог отгоре и да не изгрее на него светлина!

Gid mørke og dødsskygge må kreve den tilbake, gid skyer må leire sig over den, gid alt som gjør en dag mørk, må skremme den!

Да го обладаят тъмнина и смъртна сянка, да го покрие облак, да го ужаси тъмата на деня!

Den natt - måtte mulm ta den! Den glede sig ikke blandt årets dager, den komme ikke med i måneders tall!

Онази нощ — тъмнина да я обладава, да не се радва между дните на годината, да не влезе в числото на месеците!

Ja, ufruktbar bli den natt! Aldri lyde det jubel i den!

Ето, безплодна да бъде онази нощ, да не влезе в нея ликуване!

Måtte de som forbanner dager, ønske ondt over den, de som er kyndige i å mane frem Leviatan!

Да я прокълнат онези, които кълнат деня, онези, които са изкусни да събудят Левиатан.

Gid dens demrings stjerner må bli mørke! La den vente på lys, uten at det kommer! Måtte den aldri skue morgenrødens øielokk -

Да потъмнеят звездите на здрача й, да чака светлина и да я няма и да не види лъчите на зората;

fordi den ikke stengte døren til min mors liv og skjulte møie for mine øine.

защото не затвори вратата на майчината ми утроба и не скри страданието от очите ми.

Hvorfor døde jeg ikke i mors liv? Hvorfor utåndet jeg ikke straks i fødselsstunden?

Защо не умрях още от утробата и не издъхнах, щом излязох от корема?

Hvorfor tok knær imot mig, og hvorfor bryster som jeg kunde die?

Защо ме приеха коленете и защо — гърдите, за да суча?

For da kunde jeg nu ligge og hvile; jeg kunde sove og hadde da ro -

Защото сега щях да лежа и да почивам, щях да спя, тогава щях покой да имам —

sammen med konger og jordens styrere, som bygget sig ruiner,

с царе и съветници земни, които съградиха си развалини,

eller med fyrster som eide gull, som fylte sine hus med sølv;

или с князе, които имаха и злато, и къщите напълниха си със сребро.

eller jeg var nu ikke til, likesom et nedgravd, ufullbåret foster, lik barn som aldri så lyset.

Или като скрито мъртвородено не щеше да ме има, като децата, които не са видели светлина.

Der har de ugudelige holdt op å rase, og der hviler de trette.

Там безбожните престават да вилнеят и уморените там си почиват.

Der har alle fanger ro, de hører ikke driverens røst.

Там пленените са на спокойствие и гласа на угнетителя не чуват.

Liten og stor er der like, og trælen er fri for sin herre.

Там са малък и голям; и слугата е свободен от своя господар.

Hvorfor gir han den lidende lys, og liv til dem som bærer sorg i sitt hjerte,

Защо се дава светлина на страдащия и живот — на огорчените в душата,

dem som venter på døden uten at den kommer, og som leter efter den ivrigere enn efter skjulte skatter,

които за смъртта копнеят, но я няма; от имане скрито повече я търсят,

dem som gleder sig like til jubel, som fryder sig når de finner en grav -

и се радват до ликуване и веселят се, щом намерят гроба;

til den mann hvis vei er skjult for ham, og som Gud har stengt for på alle kanter?

на човека, чийто път е скрит, и когото Бог е оградил, затворил?

For mine sukk er blitt mitt daglige brød, og mine klager strømmer som vannet.

Защото още преди хляба ми въздишката ми идва и стенанията ми като вода се леят.

For alt det fryktelige jeg reddes for, det rammer mig, og det jeg gruer for, det kommer over mig.

Защото онова, от което се боях, ме връхлетя и онова, от което се ужасявах, ми се случи.

Jeg har ikke fred, ikke ro, ikke hvile - det kommer alltid ny uro.

Нямам мир, нито почивка, нито покой, и дойде беда.