Job 17

Kua pau toku manawa, moti rawa oku ra, kua rite te urupa moku.

“Yaşama gücüm tükendi, günlerim kısaldı, Mezar gözlüyor beni.

He pono he hunga tawai enei kei ahau, a kei roto tonu toku kanohi i a ratou whakakarangitanga.

Çevremi alaycılar kuşatmış, Gözümü onların aşağılamasıyla açıp kapıyorum.

Tena ra, homai he punga ko koe tonu hei whakakapi turanga moku; ko wai hei papaki ringa ki ahau?

“Ey Tanrı, kefilim ol kendine karşı, Başka kim var bana güvence verecek?

Kua huna hoki e koe to ratou ngakau kei mohio; na reira e kore koe e whakaneke ake i a ratou.

Çünkü onların aklını anlayışa kapadın, Bu yüzden onları zafere kavuşturmayacaksın.

Ko te tangata e whaki ana i ona hoa, he mea mo te utu, ko nga kanohi tonu o ana tamariki e hemo.

Para için dostlarını satan adamın Çocuklarının gözünün feri söner.

Kua meinga hoki ahau e ia hei hahani ma nga iwi; a kua waiho marakerake ahau hei whakaetietinga.

“Tanrı beni insanların diline düşürdü, Yüzüme tükürmekteler.

Kua atarua toku kanohi i te tangi, rite tonu ki te atarangi oku wahi katoa.

Kederden gözümün feri söndü, Kollarım bacaklarım çırpı gibi.

Ka miharo te hunga tika ki tenei, a ka whakaoho te tangata harakore i a ia ano hei whakahe i te atuakore.

Dürüst insanlar buna şaşıyor, Suçsuzlar tanrısızlara saldırıyor.

Otiia ka mau te tangata tika ki tona ara, a ko te tangata ringa ma ka neke haere ake te kaha.

Doğrular kendi yolunu tutuyor, Elleri temiz olanlar gittikçe güçleniyor.

Ko koutou katoa ia tahuri, anga mai nei, e kore hoki tetahi tangata mahara e kitea e ahau i roto i a koutou.

“Ama siz, hepiniz gelin yine deneyin! Aranızda bir bilge bulamayacağım.

Kua pahemo oku ra, motumotuhia ake oku whakaaro i whakatakoto ai, tae noa ki nga whakaaro o toku ngakau.

Günlerim geçti, tasarılarım, Dileklerim suya düştü.

Ko te po kua meinga e ratou hei ao; ko te marama, e ki ana ratou, e tata tonu ana ki te pouri.

Bu insanlar geceyi gündüze çeviriyorlar, Karanlığa ‘Işık yakındır’ diyorlar.

Ki te titiro ahau i te reinga hei whare moku; mehemea kua wharikitia e ahau toku moenga ki te pouri;

Ölüler diyarını evim diye gözlüyorsam, Yatağımı karanlığa seriyorsam,

Mehemea kua karanga ahau ki te pirau, ko koe toku papa; ki te iro ranei, ko koe toku whaea, toku tuahine!

Çukura ‘Babam’, Kurda ‘Annem, kızkardeşim’ diyorsam,

Kei hea ra he tumanakohanga atu moku? A ko taku e tumanako atu ai ko wai e kite?

Umudum nerede? Kim benim için umut görebilir?

Ka riro ki raro ki nga taha o te reinga, ina whai okiokinga i roto i te puehu.

Umut benimle ölüler diyarına mı inecek? Toprağa birlikte mi gireceğiz?”