Job 7

He teka ranei kua takoto he pakanga mo te tangata i runga i te whenua, he rite ano ona ra ki nga ra o te kaimahi?
CIERTAMENTE tiempo limitado tiene el hombre sobre la tierra, Y sus días son como los días del jornalero.
E rite ana ki te pononga, e matenui nei ki te atarangi, ki te kaimahi, e tumanako nei ki te utu mo tana mahi;
Como el siervo anhela la sombra, Y como el jornalero espera el reposo de su trabajo:
Koia toku rite, ka whiwhi nei ki nga marama horihori, a he mauiui nga po kua whakaritea moku.
Así poseo yo meses de vanidad, Y noches de trabajo me dieron por cuenta.
Ka takoto ahau, ka mea ahau, A hea ahau ara ai? he roa ia te po; heoi ka tahurihuri kau ahau a ao noa.
Cuando estoy acostado, digo: ¿Cuándo me levantaré? Y mide mi corazón la noche, Y estoy harto de devaneos hasta el alba.
Ko te kakahu mo oku kikokiko he kutukutu, he pokuru oneone; ka kukuti toku kiri, a ka ngatata ano.
Mi carne está vestida de gusanos, y de costras de polvo; Mi piel hendida y abominable.
Ko oku ra hohoro atu i te rakau a te kaiwhatu; pau ake, te ai he tumanakohanga atu.
Y mis días fueron más ligeros que la lanzadera del tejedor, Y fenecieron sin esperanza.
Kia mahara he hau oku ra; heoi ano kitenga o toku kanohi i te pai.
Acuérdate que mi vida es viento, Y que mis ojos no volverán á ver el bien.
Ko te kanohi o te tangata e kite ana i ahau, heoi ano tona tirohanga mai ki ahau: kei runga i ahau ou kanohi, heoi kahore iho ahau.
Los ojos de los que me ven, no me verán más: Tus ojos sobre mí, y dejaré de ser.
Memeha atu te kapua, ngaro atu: he pera ano te tangata e haere ana ki te urupa; e kore e hoki ake.
La nube se consume, y se va: Así el que desciende al sepulcro no subirá;
E kore ia e hoki mai ano ki tona whare, e kore ano tona wahi e mahara ki a ia i muri.
No tornará más á su casa, Ni su lugar le conocerá más.
Na e kore e kaiponuhia e ahau toku mangai; ka korero ahau i toku wairua e mamae nei; ka tangi i te kawa i toku ngakau.
Por tanto yo no reprimiré mi boca; Hablaré en la angustia de mi espíritu, Y quejaréme con la amargura de mi alma.
He moana ranei ahau, he tohora, i mea ai koe i te kaitirotiro moku/
¿Soy yo la mar, ó ballena, Que me pongas guarda?
Ki te mea ahau, kei toku moenga ahau te marie ai, ma toku takotoranga e whakamama taku tangi;
Cuando digo: Mi cama me consolará, Mi cama atenuará mis quejas;
Na ka whakahaehaetia ahau e koe ki nga moe, ka whakawehia ahau ki nga mea e whakakitea mai.
Entonces me quebrantarás con sueños, Y me turbarás con visiones.
A ki ta toku wairua he pai te tarona; pai ake te mate i enei wheua oku.
Y así mi alma tuvo por mejor el ahogamiento, Y quiso la muerte más que mis huesos.
E whakarihariha ana ahau ki toku ora; kahore oku hiahia kia ora tonu ahau: waiho noa iho ahau, he mea teka noa hoki oku ra.
Aburríme: no he de vivir yo para siempre; Déjame, pues que mis días son vanidad.
He aha te tangata, i whakanuia ai e koe? i anga ai tou ngakau ki a ia?
¿Qué es el hombre, para que lo engrandezcas, Y que pongas sobre él tu corazón,
I titiro ai koe i a ia i tenei ata, i tenei ata, i honohono ai tau whakamatautau i a ia?
Y lo visites todas las mañanas, Y todos los momentos lo pruebes?
Kia pehea ake te roa ou kahore nei e tahuri atu i ahau, oku kahore nei e waiho noa iho e koe, kia horomia ai toku huware?
¿Hasta cuándo no me dejarás, Ni me soltarás hasta que trague mi saliva?
Mehemea kua hara ahau, kia aha atu ahau ki a koe, e te kaitiaki o nga tangata? he aha ahau i waiho ai e koe hei patunga mau i taimaha iho ai ahau ki ahau ano.
Pequé, ¿qué te haré, oh Guarda de los hombres? ¿Por qué me has puesto contrario á ti, Y que á mí mismo sea pesado?
He aha koe te whakarere noa ai i toku he, te whakapahemo ai i toku kino? Akuanei hoki ahau moe ai ki te puehu, a ka ata rapu koe i ahau, otiia kahore noa iho ahau.
¿Y por qué no quitas mi rebelión, y perdonas mi iniquidad? Porque ahora dormiré en el polvo, Y si me buscares de mañana, ya no seré.