Job 11

Ano ra ko Topara Naamati; i mea ia,
Y RESPONDIÓ Sophar Naamathita, y dijo:
Kaua ranei hei whakautua te tini o nga kupu? A e whakatikaia ranei te tangata ngutu hohoro?
¿Las muchas palabras no han de tener respuesta? ¿Y el hombre parlero será justificado?
Ma au kupu whakapehapeha ranei e nohopuku ai nga tangata? A, ina tawai koe, kaua ranei he tangata e mea i a koe kia whakama?
¿Harán tus falacias callar á los hombres? ¿Y harás escarnio, y no habrá quien te avergüence?
E mea ana hoki koe, He tino tika taku whakaako, a he ma ahau ki ou kanohi.
Tú dices: Mi conversar es puro, Y yo soy limpio delante de tus ojos.
Aue, me i korero te Atua, me i puaki mai ona ngutu ki te whakahe i a koe!
Mas ¡oh quién diera que Dios hablara, Y abriera sus labios contigo,
Me i whakaaturia mai e ia ki a koe nga mea ngaro o te matauranga, te huhua o nga ara o tana mahi! Na kia matau koe, he iti iho i ou he ta te Atua e tango nei i a koe.
Y que te declarara los arcanos de la sabiduría, Que son de doble valor que la hacienda! Conocerías entonces que Dios te ha castigado menos que tu iniquidad merece.
Ina whakatakina e koe, e kitea ranei e koe te Atua? E tino kitea rawatia ranei e koe te Kaha Rawa?
¿Alcanzarás tú el rastro de Dios? ¿Llegarás tú á la perfección del Todopoderoso?
Kei te rangi te tiketike; ka pehea koe? Hohonu iho i te reinga; ko te aha e mohiotia e koe?
Es más alto que los cielos: ¿qué harás? Es más profundo que el infierno: ¿cómo lo conocerás?
Ko tona takoto, roa atu i te whenua, whanui atu i te moana.
Su dimensión es más larga que la tierra, Y más ancha que la mar.
Ki te mea ka haukotia e ia, ka herehera ranei, ka whakawakia ranei, ma wai ia e arai?
Si cortare, ó encerrare, Ó juntare, ¿quién podrá contrarrestarle?
E mohio ana hoki ia ki nga tangata teka noa; a e kite ana ia i te he, ahakoa e kore e whakaaroa e ia.
Porque él conoce á los hombres vanos: Ve asimismo la iniquidad, ¿y no hará caso?
Otiia ko te mea whakaarokore nei, ko te tangata kahore rawa ona hinengaro, ae ra, to te tangata rite i tona whanautanga kei te kuao kaihe mohoao.
El hombre vano se hará entendido, Aunque nazca como el pollino del asno montés.
Ki te whakatikaia e koe tou ngakau, a ka wherahia ou ringa ki a ia;
Si tú apercibieres tu corazón, Y extendieres á él tus manos;
Ki te mea he he kei tou ringa, whakamataratia atu, kaua hoki te kino e noho ki ou tapenakara;
Si alguna iniquidad hubiere en tu mano, y la echares de ti, Y no consintieres que more maldad en tus habitaciones;
He pono ko reira ara ai tou mata, te ai he ira; ae, ka u hoki koe, te ai he wehi:
Entonces levantarás tu rostro limpio de mancha, Y serás fuerte y no temerás:
Tera hoki koe e wareware ki tou mauiui; a e maharatia e koe ano ko nga wai kua rere atu.
Y olvidarás tu trabajo, Ó te acordarás de él como de aguas que pasaron:
A ko tou ora tera e marama ke atu i to te poutumarotanga o ate ra; a ahakoa e pouri ano, ka rite ki te ata.
Y en mitad de la siesta se levantará bonanza; Resplandecerás, y serás como la mañana:
Ka tatu ou whakaaro, no te mea ka whai tumanakohanga atu; ae, ka rapu koe i tetahi taha ou, i tetahi taha, a ka takoto marire koe.
Y confiarás, que habrá esperanza; Y cavarás, y dormirás seguro:
E takoto iho ano koe, te ai he kaiwhakawehi; he tokomaha ano hoki e whai kia paingia e koe.
Y te acostarás, y no habrá quien te espante: Y muchos te rogarán.
Ka poko ia nga kanohi o te hunga kino, kore ake he rerenga mo ratou; ko ta ratou e tumanako atu ai ko te hemonga.
Mas los ojos de los malos se consumirán, Y no tendrán refugio; Y su esperanza será agonía del alma.