Job 23

Katahi ka whakautua e Hopa, i mea ia,

Da tok Job til orde og sa:

I tenei ra nei ano e amuamu ana taku tangi: nui noa atu i taku aue te taimaha o te patunga i ahau.

Ennu idag gjelder min klage for å være gjenstridighet; min hånd hviler dog tungt på mitt sukk.

Aue, me i mohio ahau ki te wahi e kite ai ahau i a ia, kia tae rawa atu ai ahau ki tona nohoanga!

Bare jeg visste å finne ham og kunde komme frem til hans trone!

Ka ata whakatakotoria e ahau aku korero ki tona aroaro, ka whakakiia hoki toku mangai ki nga kupu tautohetohe.

Jeg skulde legge min sak frem for hans åsyn og fylle min munn med beviser.

Ka mohio ahau ki nga kupu e whakahokia mai e ia ki ahau, ka marama hoki tana e mea ai ki ahau.

Jeg skulde få vite de ord han vilde svare mig, og merke mig hvad han vilde si til mig.

E whakaputaina mai ranei tona kaha nui ina tautohetohe ki ahau? Kahore; engari ka whai whakaaro ia ki ahau.

Skulde han da med full kraft stride mot mig? Mon ikke just han skulde akte på mine ord?

Ko reira te tangata tika tautohetohe ai ki a ia: a ora tonu ake ahau i toku kaiwhakawa ake tonu atu.

Da skulde en rettskaffen mann gå i rette med ham, og jeg skulde slippe fra min dommer for all tid.

Nana, haere ana ahau ki mua, a kahore ia i reira; ki muri, heoi kahore ahau e kite i a ia:

Men går jeg mot øst, så er han ikke der; går jeg mot vest, så blir jeg ikke var ham;

Ki maui, ina ka mahi ia, heoi kahore ahau e kite i a ia; e huna ana ia i a ia ano i te taha ki matau, te kite ahau i a ia.

er han virksom i nord, så ser jeg ham ikke; går han mot syd, så øiner jeg ham ikke.

Otiia e mohio ana ia ki te ara e anga atu ai ahau: kia oti ahau te titiro iho e ia, ano he koura ahau i toku putanga mai.

For han kjenner den vei jeg holder mig til; prøvde han mig, så skulde jeg gå frem av prøven som gullet.

Mau pu ona takahanga i toku waewae; u pu ahau ki tona ara, kihai hoki i peka ke.

Min fot holdt sig i hans spor; jeg fulgte hans vei og bøide ikke av.

Kihai hoki i mahue i ahau te whakahau a ona ngutu; ko nga kupu a tona mangai rongoa rawa ki ahau, nui atu i te kai i rite maku.

Fra hans lebers bud vek jeg ikke; fremfor min egen lov aktet jeg på hans munns ord.

Ko ia, kotahi tonu tona whakaaro, a ma wai ia e whakatahuri ke? Ko ta tona ngakau hoki i hiahia ai e meatia ana e ia.

Men han er den eneste, og hvem hindrer ham? Hvad hans sjel lyster, det gjør han.

E whakaotia ana hoki e ia nga mea i whakaritea moku: he maha ano hoki ana mahi pera.

For han fullbyrder det han har fastsatt for mig, og av sådant er det meget hos ham.

Koia ahau i ohorere ai i tona aroaro: ka whakaaroaro ahau, ka wehi i a ia.

Derfor reddes jeg for ham; tenker jeg på det, så bever jeg for ham.

Ngohe noa hoki toku ngakau i te Atua, ohorere ana ahau i te Kaha Rawa.

Og Gud har knekket mitt mot, og den Allmektige har forferdet mig,

Kihai nei hoki ahau i whakangaromia i mua o te pouri, kihai hoki i hipokina e ia te pouri i toku aroaro.

fordi jeg ikke blev rykket bort før mørket kom, og fordi han ikke skjulte ulykkens natt for mig.