Job 30

Inaianei ia e kataina mai ana ahau e te hunga tamariki rawa i ahau, e te hunga kihai nei ahau i whakaae kia uru o ratou matua ki roto ki nga kuri o taku kahui.

Nu derimod ler de ad mig, Folk, der er yngre end jeg, hvis Fædre jeg fandt for ringe at sætte iblandt mine Hyrdehunde.

Ae ra, hei aha maku te kaha o o ratou ringa? He hanga pirau nei hoki to ratou koroheketanga.

Og hvad skulde jeg med deres Hænders Kraft? Deres Ungdomskraft har de mistet,

Tupuhi ana ratou i te rawakore, i te hemokai; e ngau ana ratou i te oneone pakapaka, i roto i te pouritanga o te tuhea, o te ururua.

tørrede hen af Trang og Sult. De afgnaver Ørk og Ødemark

E whawhaki ana ratou i nga marou i roto o nga rakau ririki; a ko nga pakiaka hunipa hei kai ma ratou.

og plukker Melde ved Krattet, Gyvelrødder er deres Brød.

He mea pei atu ratou i roto i nga tangata; e karangarangatia ana ratou ano he tahae.

Fra Samfundet drives de bort, som ad Tyve råbes der efter dem.

Me noho rawa atu ratou i nga kapiti o nga awaawa, i nga waro o te whenua, i nga kamaka.

De bor i Kløfter, fulde af Rædsler, i Jordens og Klippernes Huler.

Tangi a kaihe ana ratou i roto i nga rakau ririki; huihuia ana ratou ki raro i nga ongaonga.

De brøler imellem Buske, i Tornekrat kommer de sammen,

He tamariki ratou na nga kuware, ae ra, he tamariki na te hunga ingoakore; he hunga i patua atu i runga i te whenua.

en dum og navnløs Æt, de joges med Hug af Lande.

Inaianei ia kua waiho ahau hei waiata ma ratou, ae, hei whakatauki ma ratou.

Men nu er jeg Hånsang for dem, jeg er dem et Samtaleemne;

E whakarihariha mai ana ratou ki ahau, e neke rawa atu ana i ahau, a kahore e kaiponuhia e ratou te huware ki toku mata.

de afskyr mig, holder sig fra mig, nægter sig ikke af spytte ad mig.

Kua oti hoki tana aho te wewete e ia, a e whakatupuria kinotia ana ahau e ia, a kua tukua e ratou te paraire i toku aroaro.

Thi han løste min Buestreng, ydmyged mig, og foran mig kasted de Tøjlerne af.

I te taha ki matau ka ara te marea; taia ana e ratou oku waewae, a akina ana nga ara o a ratou whakangaromanga ki ahau.

Til højre rejser sig Ynglen, Fødderne slår de fra mig, bygger sig Ulykkesveje imod mig

E taka kino ana ratou i toku ara, e whakatupu ana i te he moku, a kahore he hoa mahi mo ratou.

min Sti har de opbrudt, de hjælper med til mit Fald, og ingen hindrer dem i det;

Rite tonu ki te wai nui e pakaru mai ana to ratou haerenga mai: i taua whakangaromanga nei, huri mai ana ratou ki runga ki ahau:

de kommer som gennem et gabende Murbrud, vælter sig frem under Ruiner,

Kua tahuri mai nga whakawehi ki ahau, e aru ana ratou i toku whakaaro rangatira ano he hau; ko te whakahauora moku, pahemo ke ana ano he kapua.

Rædsler har vendt sig imod mig; min Værdighed joges bort som af Storm, min Lykke svandt som en Sky.

Na inaianei kua maringi toku wairua i roto i ahau: mau pu ahau i nga ra o te tangi.

Min Sjæl opløser sig i mig; Elendigheds Dage har ramt mig:

I te po e werohia ana oku wheua i roto i ahau; kahore hoki he okiokinga o nga mamae e ngau nei i ahau.

Natten borer i mine Knogler, aldrig blunder de nagende Smerter.

He kaha nui no toku mate i ahua ke ai toku kakahu; e awhi nei i ahau, e penei ana me te whiri o toku koti.

Med vældig Kraft vanskabes mit Kød, det hænger om mig, som var det min Kjortel.

Kua maka ahau e ia ki te paru, kua rite ahau ki te puehu, ki te pungarehu.

Han kasted mig ud i Dynd, jeg er blevet som Støv og Aske.

E tangi ana ahau ki a koe, heoi kahore koe e whakao mai ki ahau; e tu ana, heoi ka titiro kau mai koe ki ahau.

Jeg skriger til dig, du svarer mig ikke, du står der og ænser mig ikke;

Kua huri ke, kua kino tau mahi ki ahau: ko te kaha o tou ringa kei te tukino i ahau.

grum er du blevet imod mig, forfølger mig med din vældige Hånd.

Kua hapainga ake ahau e koe ki te hau, a meinga ana tera e koe hei hoiho moku; a whakamotitia iho ahau e koe i roto i te tupuhi.

Du løfter og vejrer mig hen i Stormen, og dens Brusen gennemryster mig;

E mohio ana hoki ahau tera ahau e kawea e koe ki te mate, ki te whare hoki i whakaritea mo te hunga ora katoa.

thi jeg ved, du fører mig hjem til Døden, til det Hus, hvor alt levende samles.

E kore ano ia tona ringa e totoro iho ki te urupa; ahakoa hei mate mona ka mea ia ki te karanga, he whakaaro ki enei mea.

Dog, mon den druknende ej rækker Hånden ud og råber om Hjælp, når han går under?

Kihai ianei ahau i tangi ki te tangata he mate nei tona? kihai ranei toku wairua i pouri ki te rawakore?

Mon ikke jeg græder over den, som havde det hårdt, sørgede ikke min Sjæl for den fattiges Skyld?

I ahau i tatari ai ki te pai, heoi kua tae mai te kino; tumanako atu ana ahau ki te marama, heoi kua tae mai te pouri.

Jeg biede på Lykke, men Ulykke kom, jeg håbed på Lys, men Mørke kom;

Ko oku whekau, me te mea e koropupu ana, te ata takoto; haukotia mai ana ahau e nga ra o te tangi.

ustandseligt koger det i mig, Elendigheds Dage traf mig;

E haereere pouri ana ahau, kahore he ra; ko taku whakatikanga ake i roto i te whakaminenga, ka karanga awhina.

trøstesløs går jeg i Sorg, i Forsamlingen rejser jeg mig og råber;

Hei teina ahau ki nga tarakona, hei hoa mo nga ruru.

Sjakalernes Broder blev jeg, Strudsenes Fælle.

Ko toku kiri mangu tonu, e ngahoro ana i ahau, kaia ana oku wheua i te wera.

Min Hud er sort, falder af, mine Knogler brænder af Hede;

No reira i tahuri ke ai taku hapa ki te tangi, me taku okana ki te reo o te hunga e uhunga ana.

min Citer er blevet til Sorg, min Fløjte til hulkende Gråd!