Job 14

Ko te tangata i whanau i te wahine, he torutoru ona ra; ki tonu ano i te raruraru.

Mennesket, født af en Kvinde, hans Liv er stakket, han mættes af Uro;

Ano he puawai ia e puta mai ana, e kotia iho ana: rere ana ia, ano he atarangi, kahore hoki he tumautanga.

han spirer som Blomsten og visner, flyr som Skyggen, står ikke fast.

E titiro mai ano ranei ou kanohi ki te penei? E mea ranei koe i ahau kia whakawa taua ki a taua?

Og på ham vil du rette dit Øje, ham vil du stævne for Retten!

Ko wai hei homai i te mea ma i roto i te mea poke? Hore rawa.

Ja, kunde der komme en ren af en uren! Nej, end ikke een!

Kua rite na hoki nga ra mona: kei a koe te maha o ona marama; takoto rawa i a koe te tikanga mona, a e kore ia e whiti ki tua.

Når hans Dages Tal er fastsat, hans Måneder talt hos dig, og du har sat ham en uoverskridelig Grænse,

Tahuri ke atu te titiro i a ia, kia ai ona pariratanga, kia ata tutuki ai tona ra, kia rite ai ki o te kaimahi.

tag så dit Øje fra ham, lad ham i Fred, at han kan nyde sin Dag som en Daglejer!

Ka ai hoki he whakaaronga ki te rakau i tapahia, tera ano e pariri, e kore ano hoki e mutu te wana o tona pihi.

Thi for et Træ er der Håb: Fældes det, skyder det atter, det fattes ej nye Skud;

Ahakoa kua tawhitotia tona pakiaka a ki te whenua, a kua mate tona tinana i roto i te oneone;

ældes end Roden i Jorden, dør end Stubben i Mulde:

Heoi ma te haunga o te wai ka pihi, ka kokiri ona peka ano ko ta te mea tupu.

lugter det Vand, får det nye Skud, skyder Grene som nyplantet Træ;

Ko te tangata ia, mate iho, marere noa iho; ae, ka hamo te tangata, a kei hea ia?

men dør en Mand, er det ude med ham, udånder Mennesket, hvor er han da?

Pera i nga wai e he mai nei i te moana, i te awa e mimiti ana, ka maroke;

Som Vand løber ud af Søen og Floden svinder og tørres,

E pera ana ano te tangata, e takoto ana a kahore he whakatikanga ake: kahore he marangatanga ake mo ratou, a kia kore ra ano nga rangi; e kore ano ratou e ara i to ratou moe.

så lægger Manden sig, rejser sig ikke, vågner ikke, før Himlen forgår, aldrig vækkes han af sin Søvn.

Aue, kia huna noatia oti ahau e koe ki te po, kia waihotia noatia iho ahau e koe kia ngaro ana, kia hoki ra ano tou riri; kia rohea noatia mai e koe tetahi wa moku, a ka mahara mai ai ano ki ahau!

Tag dog og gem mig i Dødens Rige, skjul mig, indtil din Vrede er ovre, sæt mig en Frist og kom mig i Hu!

Ki te mate te tangata, e ora ano ranei ia? Ka tatari ahau i nga ra katoa o toku ngananga, kia tae mai ra ano he whakaputanga moku.

Om Manden dog døde for atter at leve! Da vented jeg rolig al Stridens Tid, indtil min Afløsning kom;

Mau e karanga, kia whakao atu ai ahau; kahore hoki e kore ka matenui koe ki te mahi a ou ringa.

du skulde kalde - og jeg skulde svare længes imod dine Hænders Værk!

Inaianei hoki e taua ana e koe oku hikoinga; he teka ianei e matatau tonu mai ana koe ki toku hara?

Derimod tæller du nu mine Skridt, du tilgiver ikke min Synd,

Hiri rawa toku he ki roto ki te putea, tuitui rawa e koe toku kino.

forseglet ligger min Brøde i Posen, og over min Skyld har du lukket til.

He pono ko te maunga e horo ana e memeha noa ake ana, e nekehia ana te toka i tona wahi;

Nej, ligesom Bjerget skrider og falder, som Klippen rokkes fra Grunden,

E ngau ana te wai i nga kohatu; ma tona puhaketanga e horoi atu te puehu o te whenua; a whakangaromia iho e koe te tumanako a te tangata.

som Vandet udhuler Sten og Plaskregn bortskyller Jord, så har du udslukt Menneskets Håb.

Taea ana ia e koe ake tonu atu, a pahure ana ia; puta ke ana i a koe tona mata, a tonoa atu ana ia kia haere.

For evigt slår du ham ned, han går bort, skamskænder hans Ansigt og lader ham fare.

Ko te whakahonoretanga o ana tama, kahore e mohiotia e ia; ka hoki iho ratou hei ware, heoi kahore tetahi aha o ratou e maharatia e ia.

Hans Sønner hædres, han ved det ikke, de synker i Ringhed, han mærker det ikke;

E mamae ano ia te kikokiko o tona tinana, a ka tangi tona wairua i roto i a ia.

ikkun hans eget Kød volder Smerte, ikkun hans egen Sjæl volder Sorg.