Job 41

Indro, foana ny fihendrena azy; Tsy mahakivy va na dia ny fijery azy aza?
¿SACARÁS tú al leviathán con el anzuelo, Ó con la cuerda que le echares en su lengua?
Tsy misy sahy manao vi-very hanaitra azy; Koa iza kosa no mahajanona eo anatrehako?
¿Pondrás tú garfio en sus narices, Y horadarás con espinas su quijada?
Iza no nanome Ahy aloha mba hamaliako azy? Ny eny ambanin'ny lanitra rehetra dia Ahy avokoa.
¿Multiplicará él ruegos para contigo? ¿Hablaráte él lisonjas?
Tsy mbola hangina Aho ny amin'ny momba ny tenany sy ny heriny ary ny fahatsaran'ny endriny.
¿Hará concierto contigo Para que lo tomes por siervo perpetuo?
Iza no mahasonga ny fitafiany anoloany? Na iza no sahy hiditra ao amin'ny nifiny roa sosona?
¿Jugarás tú con él como con pájaro, Ó lo atarás para tus niñas?
Iza no mahasokatra ny varavaran'ny tavany? Mahatsiravina ny nifiny manodidina!
¿Harán de él banquete los compañeros? ¿Partiránlo entre los mercaderes?
Reharehany ny faharaoraon'ny kirany, mihidy avokoa toy ny voapetaka mafy amin'ny tombo-kase ireo;
¿Cortarás tú con cuchillo su cuero, Ó con asta de pescadores su cabeza?
Mikirindro ireo, ka tsy azon'ny rivotra idirana eo anelanelany.
Pon tu mano sobre él; Te acordarás de la batalla, y nunca más tornarás.
Mifanindry lany ireo sady mifaniditra ka tsy azo sarahina,
He aquí que la esperanza acerca de él será burlada; Porque aun á su sola vista se desmayarán.
Ny fieviny dia mampamirapiratra fahazavana, ary ny masony dia tahaka ny hodimason'ny maraina.
Nadie hay tan osado que lo despierte: ¿Quién pues podrá estar delante de mí?
Lelafo no mivoaka avy amin'ny vavany; Kilalaon'afo no mipariaka avy aminy.
¿Quién me ha anticipado, para que yo restituya? Todo lo que hay debajo del cielo es mío.
Ny vavorony dia ivoahan'ny setroka, tahaka ny avy amin'ny vilany mangotraka, na amin'ny fahandroana.
Yo no callaré sus miembros, Ni lo de sus fuerzas y la gracia de su disposición.
Ny fofonainy mampirehitra arina, ary misy lelafo mivoaka avy amin'ny vavany.
¿Quién descubrirá la delantera de su vestidura? ¿Quién se llegará á él con freno doble?
Ny vozony no itoeran'ny hery; Ary mibitaka eo alohany ny fampahatahorana.
¿Quién abrirá las puertas de su rostro? Los órdenes de sus dientes espantan.
Mivalombalona ny hotraka amin'ny tenany; Mafy ireny ka tsy azo endahana.
La gloria de su vestido son escudos fuertes, Cerrados entre sí estrechamente.
Mafy tahaka ny vato ny fony; Eny, mafy tahaka ny vato fikosoham-bary.
El uno se junta con el otro, Que viento no entra entre ellos.
Raha mitsangana izy, dia raiki-tahotra ny mahery; Eny, toran-kovitra ireo ka tsy mahavoa.
Pegado está el uno con el otro, Están trabados entre sí, que no se pueden apartar.
Raha misy mamely azy amin'ny sabatra dia tsy mahalaitra, na amin'ny lefom-pohy, na ny firombaka, na ny zana-tsipìka.
Con sus estornudos encienden lumbre, Y sus ojos son como los párpados del alba.
Ataony toy ny mololo ny vy, ary toy ny hazo momoka ny varahina.
De su boca salen hachas de fuego, Centellas de fuego proceden.
Tsy mampandositra azy ny zana-tsipìka; Ataony ho toy ny vodivary ny vaton'antsamotady.
De sus narices sale humo, Como de una olla ó caldero que hierve.
Ataony ho toy ny vodivary koa ny langilangy; Ihomehezany ny fanetsehana ny lefona.
Su aliento enciende los carbones, Y de su boca sale llama.
Ny takibany dia tahaka ny tavim-bilany maranitra; Mamelatra fivelezam-bary maranitra eo amin'ny fotaka izy.
En su cerviz mora la fortaleza, Y espárcese el desaliento delante de él.
Mampandevy ny lalina ho tahaka ny ao am-bilany izy; Manao ny ranomasina ho tahaka ny vilany misy menaka manitra izy.
Las partes momias de su carne están apretadas: Están en él firmes, y no se mueven.
Mampahazava ny lalany eo aoriany izy. Ataon'ny olona ho toy ny volo fotsy ny lalina.
Su corazón es firme como una piedra, Y fuerte como la muela de abajo.
Tsy misy tahaka azy eny ambonin'ny tany, izay voaforona tsy hahalala tahotra.
De su grandeza tienen temor los fuertes, Y á causa de su desfallecimiento hacen por purificarse.
Ny avo rehetra jereny avokoa; Mpanjakan'ny bibi-dia rehetra izy
Cuando alguno lo alcanzare, ni espada, Ni lanza, ni dardo, ni coselete durará.
El hierro estima por pajas, Y el acero por leño podrido.
Saeta no le hace huir; Las piedras de honda se le tornan aristas.
Tiene toda arma por hojarascas, Y del blandir de la pica se burla.
Por debajo tiene agudas conchas; Imprime su agudez en el suelo.
Hace hervir como una olla la profunda mar, Y tórnala como una olla de ungüento.
En pos de sí hace resplandecer la senda, Que parece que la mar es cana.
No hay sobre la tierra su semejante, Hecho para nada temer.
Menosprecia toda cosa alta: Es rey sobre todos los soberbios.