Job 30

Fa ankehitriny kosa dia mihomehy ahy na dia izay tokon-jandriko aza, dia zanak'ireo izay nolaviko tsy ho isan'ny amboa miandry ny ondriko akory aza.

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

Eny, mampaninona ahy ny herin'ny tànan'ireo. Izay efa very fahatanjahana?

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

Manjenjena noho ny tsi-fisian-kanina sy ny mosary izy; Homankomana foana any an-tany karankaina izy, dia eo an-katoky ny loza sy ny fandringanana.

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

Mitsongo anambodihena eo amin'ny kirihitrala izy, ary ny fakan'ny anjavidy no fihinany.

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

Roahina tsy ho eo amin'ny olona izy sady akoraina toy ny mpangalatra.

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

Any an-dohasaha mahatsiravina no tsy maintsy itoerany, dia ao an-dava-tany sy an-dava-bato.

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

Minananana eny amin'ny kirihitrala izy ary mitangorona eo ambanin'ny amiana.

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

Zanaky ny adala izy sady zanaky ny tsy manan-kaja, ka roahina tsy ho eo amin'ny tany.

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

Ary ankehitriny efa ataony an-kira aho. Eny, efa ambentinteniny aho.

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

Ataony toy ny zava-betaveta aho ka halaviriny, ary tsy menatra handrora ny tavako izy.

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

Fa noketrahin'Andriamanitra ny kofehiko, ka nampietreny aho; Ka dia mba nesorin'iretsy kosa teo anatrehako ny lamboridiny.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

Misy androvolahy mitsangana eo ankavanako; Manosika ny tongotro hiala izy ary manandratra tovon-tany hampidirany loza amiko.

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

Mandrava ny lalako sy manararaotra ny andravana ahy izy, nefa ny tenany tsy manan-kamonjy,

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

Toy ny fiditra eo amin'ny banga lehibe no fihaviny, ka avy ao amin'ny voarava no imaonany.

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

Voatodika hamely ahy ny fampitahorana: Manenjika ny voninahitro tahaka ny rivotra izy, ka levona tahaka ny rahona ny famonjena ahy

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

Ary ankehitriny, raraka ato anatiko ny fanahiko. Fenjàn'ny andro fahoriana aho.

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

Ny alina mampahalò ny taolako ho afaka amiko, ary tsy mitsahatra ireo manotahota ahy ireo.

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

Noho ny haben'ny hery dia tonga tsy antonona ny akanjoko, manenda ahy tahaka ny vozon-dobaka izany.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

Eny, nanary ahy teo amin'ny fotaka Izy, ka efa tahaka ny vovoka sy ny lavenona aho

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

Mitaraina aminao aho, nefa tsy mihaino ahy Hianao; Mijoro eo aho, nefa ierenao foana.

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

Efa manjary lozabe amiko Hianao; Ny herin'ny tananao no andrafianao ahy.

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

Aingainao ho eny amin'ny rivotra aho ka alefanao handeha, ary levoninao amin'ny tafio-drivotra mifofofofo ho tsinontsinona aho.

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

Fa fantatro fa hampodinao any amin'ny fahafatesana aho, dia any amin'ny trano fivorian'ny olombelona rehetra.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

Kanefa tsy manainga ny tànany va ny olona, raha ianjeran'ny rava? Ary tsy mitaraina va izy, raha tratry ny loza?

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

Tsy nitomany ny ory va aho? Tsy nangorakoraka ny malahelo va ny fanahiko?

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

Fa niandry ny soa aho, kanjo tonga ny ratsy; Ary nanantena ny mazava aho, kanjo avy ny maizina.

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

Nandevilevy ny tsinaiko ka tsy nanam-pitsaharana; Nitsena ahy ny andro fahoriana.

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

Mitsaitsaika mitafy lamba fisaonana aho sady tsy mahita masoandro; Mitsangana aho ka mitaraina eo ampivorian'ny olona.

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

Rahalahin'ny amboadia aho Ary naman'ny ostritsa.

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

Efa mainty ny hoditro sady miendakendaka, ary efa karankaina noho ny hafanana ny taolako.

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

Nanjary fisaonana ny lokangako. Ary feon'ny mitomany ny sodiko.

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.