Psalms 104

Anima mia, benedici l’Eterno! O Eterno, mio Dio, tu sei sommamente grande; sei vestito di splendore e di maestà.

Benu, ho mia animo, la Eternulon. Ho Eternulo, mia Dio, Vi estas tre granda, De majesto kaj beleco Vi estas vestita;

Egli s’ammanta di luce come d’una veste; distende i cieli come un padiglione;

Vi, kiu estas ĉirkaŭkovrita de lumo kiel de vesto, Kiu sternas la ĉielon kiel tapiŝon;

egli costruisce le sue alte stanze nelle acque; fa delle nuvole il suo carro, s’avanza sulle ali del vento;

Kiu aranĝas sur la akvo Siajn ĉambrojn, Kiu faras la nubojn Lia veturilo; Kiu iras sur la flugiloj de la vento;

fa dei venti i suoi messaggeri, delle fiamme di fuoco i suoi ministri.

Kiu faras la ventojn Liaj senditoj, Flamantan fajron Liaj servantoj;

Egli ha fondato la terra sulle sue basi; non sarà smossa mai in perpetuo.

Kiu fondis la teron sur ĝiaj fundamentoj, Ke ĝi neniam ŝanceliĝos.

Tu l’avevi coperta dell’abisso come d’una veste, le acque s’erano fermate sui monti.

La abismon Vi kovris kiel per vesto, Sur la montoj staras akvo;

Alla tua minaccia esse si ritirarono, alla voce del tuo tuono fuggirono spaventate.

De Via minaco ĝi kuras, De la voĉo de Via tondro ĝi forrapidas.

Le montagne sorsero, le valli s’abbassarono nel luogo che tu avevi stabilito per loro.

Ĝi leviĝas sur montojn, malleviĝas sur valojn, Al tiu loko, kiun Vi destinis por ĝi.

Tu hai posto alle acque un limite che non trapasseranno; esse non torneranno a coprire la terra.

Vi faris limon, kiun ĝi ne superpaŝos, Por ke ĝi ne revenu por kovri la teron.

Egli manda fonti nelle valli, ed esse scorrono fra le montagne;

Vi sendas fontojn al la riveroj, Kiuj iras inter montoj;

abbeverano tutte le bestie della campagna, gli asini selvatici vi si dissetano.

Ili trinkigas ĉiujn kampajn bestojn; Sovaĝaj azenoj kvietigas sian soifon.

Presso a quelle si riparano gli uccelli del cielo; di mezzo alle fronde fanno udir la loro voce.

Apud ili loĝas la birdoj ĉielaj, El inter la branĉoj ili sonigas sian voĉon.

Egli adacqua i monti dall’alto delle sue stanze, la terra è saziata col frutto delle tue opere.

Vi trinkigas la montojn el Viaj ĉambroj; Per la produktoj de Viaj faroj satiĝas la tero.

Egli fa germogliar l’erba per il bestiame e le piante per il servizio dell’uomo, facendo uscir dalla terra il nutrimento,

Vi kreskigas herbon por la bruto, Kaj verdaĵon, kiu servas al la homo, Por elirigi panon el la tero.

e il vino che rallegra il cuor dell’uomo, e l’olio che gli fa risplender la faccia, e il pane che sostenta il cuore dei mortali.

Kaj la vino gajigas la koron de la homo, La vizaĝo brilas de la oleo, Kaj la pano fortikigas la koron de la homo.

Gli alberi dell’Eterno sono saziati, i cedri del Libano, ch’egli ha piantati.

Satiĝas la arboj de la Eternulo, La cedroj de Lebanon, kiujn Li plantis;

Gli uccelli vi fanno i loro nidi; la cicogna fa dei cipressi la sua dimora;

Kaj tie nestas birdoj; Cikonio havas sian loĝejon sur abioj;

le alte montagne son per i camosci, le rocce sono il rifugio de’ conigli.

La altaj montoj estas por la ibeksoj, La rokoj estas rifuĝejo por la hirakoj.

Egli ha fatto la luna per le stagioni; il sole conosce il suo tramonto.

Li aranĝis la lunon laŭ la partoj de tempo; La suno scias sian subiron.

Tu mandi le tenebre e vien la notte, nella quale tutte le bestie delle foreste si mettono in moto.

Vi sendas mallumon, kaj fariĝas nokto, Dum kiu vagas ĉiuj arbaraj bestoj;

I leoncelli ruggono dietro la preda e chiedono il loro pasto a Dio.

La leonidoj krias pri rabakiro, Por peti de Dio sian manĝaĵon.

Si leva il sole, esse si ritirano e vanno a giacere nei loro covi.

Kiam leviĝas la suno, Ili sin kaŝas kaj kuŝiĝas en siaj loĝejoj.

L’uomo esce all’opera sua e al suo lavoro fino alla sera.

Eliras homo por sia okupiĝo, Por sia laboro ĝis la vespero.

Quanto son numerose le tue opere, o Eterno! Tu le hai fatte tutte con sapienza; la terra è piena delle tue ricchezze.

Kiel multaj estas Viaj faroj, ho Eternulo! Ĉion Vi faris kun saĝo; La tero estas plena de Viaj faritaĵoj.

Ecco il mare, grande ed ampio, dove si muovon creature senza numero, animali piccoli e grandi.

Jen la maro, granda kaj vasta: Tie estas rampaĵoj sennombraj, Bestoj malgrandaj kaj grandaj;

Là vogano le navi e quel leviatan che hai creato per scherzare in esso.

Tie iras ŝipoj; Tie estas la levjatano, kiun Vi kreis, ke ĝi tie ludu.

Tutti quanti sperano in te che tu dia loro il lor cibo a suo tempo.

Ĉiuj ili atendas de Vi, Ke Vi donu al ili manĝon en ĝia tempo.

Tu lo dài loro ed essi lo raccolgono; tu apri la mano ed essi son saziati di beni.

Vi donas al ili, ili kolektas; Vi malfermas Vian manon, kaj ili satiĝas de bonaĵo.

Tu nascondi la tua faccia, essi sono smarriti; tu ritiri il loro fiato, ed essi muoiono e tornano nella loro polvere.

Vi kaŝas Vian vizaĝon, tiam ili ektimas; Vi forprenas ilian spiriton, Tiam ili mortas kaj revenas al sia polvo.

Tu mandi il tuo spirito, essi sono creati, e tu rinnovi la faccia della terra.

Vi sendas Vian spiriton, tiam ili kreiĝas; Kaj Vi renovigas la vizaĝon de la tero.

Duri in perpetuo la gloria dell’Eterno, si rallegri l’Eterno nelle opere sue!

Gloro al la Eternulo estu eterne; La Eternulo ĝoju pri Siaj faritaĵoj.

Egli riguarda la terra, ed essa trema; egli tocca i monti, ed essi fumano.

Li ekrigardas la teron, kaj ĝi tremas; Li ektuŝas la montojn, kaj ili fumiĝas.

Io canterò all’Eterno finché io viva; salmeggerò al mio Dio finché io esista.

Mi kantados al la Eternulo, dum mi vivos; Mi muzikados al mia Dio, dum mi estos.

Possa la mia meditazione essergli gradita! Io mi rallegrerò nell’Eterno.

Agrabla estu al Li mia meditado; Mi ĝojos pri la Eternulo.

Spariscano i peccatori dalla terra, e gli empi non siano più! Anima mia, benedici l’Eterno. Alleluia.

Malaperu pekuloj de sur la tero, Kaj malvirtuloj ne plu ekzistu. Benu, ho mia animo, la Eternulon. Haleluja!