Lamentations 5

Ricordati, Eterno, di quello che ci è avvenuto! Guarda e vedi il nostro obbrobrio!

Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!

La nostra eredità è passata a degli stranieri, le nostre case, a degli estranei.

Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.

Noi siam diventati orfani, senza padre, le nostre madri son come vedove.

Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.

Noi beviamo la nostr’acqua a prezzo di danaro, le nostre legna ci vengono a pagamento.

Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.

Col collo carico noi siamo inseguiti, siamo spossati, non abbiamo requie.

Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.

Abbiam teso la mano verso l’Egitto e verso l’Assiria, per saziarci di pane.

Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.

I nostri padri hanno peccato, e non sono più; e noi portiamo la pena delle loro iniquità.

Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.

Degli schiavi dominano su noi, e non v’è chi ci liberi dalle loro mani.

Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.

Noi raccogliamo il nostro pane col rischio della nostra vita, affrontando la spada del deserto.

Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.

La nostra pelle brucia come un forno, per l’arsura della fame.

Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.

Essi hanno disonorato le donne in Sion, le vergini nelle città di Giuda.

La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.

I capi sono stati impiccati dalle loro mani, la persona de’ vecchi non è stata rispettata.

La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.

I giovani han portato le macine, i giovanetti han vacillato sotto il carico delle legna.

La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.

I vecchi hanno abbandonato la porta, i giovani la musica dei loro strumenti.

La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.

La gioia de’ nostri cuori è cessata, le nostre danze son mutate in lutto.

Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.

La corona ci è caduta dal capo; guai a noi, poiché abbiamo peccato!

Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!

Per questo langue il nostro cuore, per questo s’oscuran gli occhi nostri:

Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:

perché il monte di Sion è desolato, e vi passeggian le volpi.

Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.

Ma tu, o Eterno, regni in perpetuo; il tuo trono sussiste d’età in età.

Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,

Perché ci dimenticheresti tu in perpetuo, e ci abbandoneresti per un lungo tempo?

Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?

Facci tornare a te, o Eterno, e noi torneremo! Ridonaci de’ giorni come quelli d’un tempo!

Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.

Ché, ora, tu ci hai veramente reietti, e ti sei grandemente adirato contro di noi!

Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.