Job 7

La vita dell’uomo sulla terra è una milizia; i giorni suoi son simili ai giorni d’un operaio.

Difinita estas ja por la homo la limtempo sur la tero, Kaj liaj tagoj estas kiel la tagoj de dungito.

Come lo schiavo anela l’ombra e come l’operaio aspetta il suo salario,

Kiel sklavo, kiu sopiras al ombro, Kaj kiel dungito, kiu atendas sian pagon,

così a me toccan mesi di sciagura, e mi sono assegnate notti di dolore.

Tiel mi ricevis sorte monatojn vantajn, Kaj noktoj turmentaj estas nombritaj al mi.

Non appena mi corico, dico: "Quando mi leverò?" Ma la notte si prolunga, e mi sazio d’agitazioni infino all’alba.

Kiam mi kuŝiĝas, mi diras: Kiam mi leviĝos? Sed la vespero fariĝas longa, kaj mi satiĝas de maltrankvileco ĝis la tagiĝo.

La mia carne è coperta di vermi e di croste terrose, la mia pelle si richiude, poi riprende a suppurare.

Mia korpo estas kovrita de vermoj kaj de pecoj da tero; Mia haŭto krevis kaj putras.

I miei giorni sen vanno più veloci della spola, si consumano senza speranza.

Miaj tagoj forflugis pli facile, ol bobeno de teksisto, Kaj pasis, lasinte nenian esperon.

Ricordati, che la mia vita e un soffio! L’occhio mio non vedrà più il bene.

Memoru, ke mia vivo estas bloveto, Ke miaj okuloj ne plu revidos bonon;

Lo sguardo di chi ora mi vede non mi potrà più scorgere; gli occhi tuoi mi cercheranno, ma io non sarò più.

Ne plu revidos min okulo de vidanto; Vi volos ekrigardi min, sed mi jam ne ekzistos.

La nuvola svanisce e si dilegua; così chi scende nel soggiorno de’ morti non ne risalirà;

Nubo pasas kaj foriras; Tiel ne plu revenas tiu, kiu iris en Ŝeolon;

non tornerà più nella sua casa, e il luogo ove stava non lo riconoscerà più.

Li ne plu revenas en sian domon; Lia loko ne plu rekonos lin.

Io, perciò, non terrò chiusa la bocca; nell’angoscia del mio spirito io parlerò, mi lamenterò nell’amarezza dell’anima mia.

Tial mi ne detenos mian buŝon; Mi parolos en la premiteco de mia spirito, Mi plendos en la maldolĉeco de mia animo.

Son io forse il mare o un mostro marino che tu ponga intorno a me una guardia?

Ĉu mi estas maro aŭ mara monstro, Ke Vi starigis gardon por mi?

Quando dico: "Il mio letto mi darà sollievo, il mio giaciglio allevierà la mia pena",

Kiam mi pensas, ke mia lito min konsolos, Ke mia kuŝejo plifaciligos mian suferadon,

tu mi sgomenti con sogni, e mi spaventi con visioni;

Tiam Vi teruras min per sonĝoj, Timigas min per vizioj;

sicché l’anima mia preferisce soffocare, preferisce a queste ossa la morte.

Kaj mia animo deziras sufokiĝon, Miaj ostoj la morton.

Io mi vo struggendo; non vivrò sempre; deh, lasciami stare; i giorni miei non son che un soffio.

Tedis al mi; ne eterne mi vivu; Forlasu min, ĉar miaj tagoj estas vantaĵo.

Che cosa è l’uomo che tu ne faccia tanto caso, che tu ponga mente ad esso,

Kio estas homo, ke Vi faras lin granda, Ke Vi zorgas pri li,

e lo visiti ogni mattina e lo metta alla prova ad ogni istante?

Ke Vi rememoras lin ĉiumatene, Elprovas lin ĉiumomente?

Quando cesserai di tener lo sguardo fisso su me? Quando mi darai tempo d’inghiottir la mia saliva?

Kial Vi ne deturnas Vin de mi, Ne lasas min libera eĉ tiom, ke mi povu engluti mian salivon?

Se ho peccato, che ho fatto a te, o guardiano degli uomini? Perché hai fatto di me il tuo bersaglio? A tal punto che son divenuto un peso a me stesso?

Se mi pekis, kion mi per tio faris al Vi, ho gardanto de la homoj? Kial Vi faris min celo de Viaj atakoj, Ke mi fariĝis ŝarĝo por mi mem?

E perché non perdoni le mie trasgressioni e non cancelli la mia iniquità? Poiché presto giacerò nella polvere; e tu mi cercherai, ma io non sarò più".

Kaj kial Vi ne deprenas mian pekon, ne pardonas mian malbonagon? Jen mi ja baldaŭ kuŝos en la tero; Kaj kiam Vi morgaŭ serĉos min, mi ne ekzistos.