Job 5

Chiama pure! C’è forse chi ti risponda? E a qual dei santi vorrai tu rivolgerti?

Voku do! ĉu iu respondos al vi? Kaj al kiu el la sanktuloj vi vin turnos?

No, il cruccio non uccide che l’insensato e l’irritazione non fa morir che lo stolto.

Malsaĝulon mortigas la kolero, Kaj sensenculon pereigas la incitiĝemeco.

Io ho veduto l’insensato prender radice, ma ben tosto ho dovuto maledirne la dimora.

Mi vidis malsaĝulon, kiu enradikiĝis, Kaj mi malbenis subite lian loĝejon.

I suoi figli van privi di soccorso, sono oppressi alla porta, e non c’è chi li difenda.

Malproksimaj de savo estos liaj filoj; Oni disbatos ilin ĉe la pordego, Kaj neniu ilin savos.

L’affamato gli divora la raccolta, gliela rapisce perfino di tra le spine; e l’assetato gli trangugia i beni.

Lian rikoltaĵon formanĝos malsatulo, El inter la dornoj li ĝin prenos, Kaj soifantoj englutos lian havaĵon.

Ché la sventura non spunta dalla terra né il dolore germina dal suolo;

Ne el la polvo eliras malpiaĵo, Kaj ne el la tero elkreskas malbonago.

ma l’uomo nasce per soffrire, come la favilla per volare in alto.

Sed homo naskiĝas por suferoj, Kiel birdoj por flugado supren.

Io però vorrei cercar di Dio, e a Dio vorrei esporre la mia causa:

Sed mi min turnus al Dio, Kaj al Li mi transdonus mian aferon;

a lui, che fa cose grandi, imperscrutabili, maraviglie senza numero;

Al Tiu, kiu faras grandaĵojn, kiujn neniu povas esplori, Mirindaĵojn, kiujn neniu povas kalkuli;

che spande la pioggia sopra la terra e manda le acque sui campi;

Kiu donas pluvon sur la teron Kaj sendas akvon sur la kampojn,

che innalza quelli ch’erano abbassati e pone in salvo gli afflitti in luogo elevato;

Por starigi malaltulojn alte, Ke la afliktitoj leviĝu savite.

che sventa i disegni degli astuti sicché le loro mani non giungono ad eseguirli;

Li detruas la intencojn de ruzuloj, Ke iliaj manoj ne plenumas sian entreprenon.

che prende gli abili nella loro astuzia, sì che il consiglio degli scaltri va in rovina.

Li kaptas la saĝulojn per ilia ruzaĵo; Kaj la decido de maliculoj fariĝas senvalora.

Di giorno essi incorron nelle tenebre, in pien mezzodì brancolan come di notte;

En la tago ili renkontas mallumon, Kaj en tagmezo ili palpas, kiel en nokto.

ma Iddio salva il meschino dalla spada della lor bocca, e il povero di man del potente.

Li savas kontraŭ glavo, Kontraŭ la buŝo kaj mano de potenculo Li savas malriĉulon.

E così pel misero v’è speranza, mentre l’iniquità ha la bocca chiusa.

Al la senhavulo aperas espero, Kaj la malboneco fermas sian buŝon.

Beato l’uomo che Dio castiga! E tu non isdegnar la correzione dell’Onnipotente;

Feliĉa estas la homo, kiun punas Dio; Kaj la moralinstruon de la Plejpotenculo ne malŝatu;

giacché egli fa la piaga, poi la fascia; egli ferisce, ma le sue mani guariscono.

Ĉar Li vundas, sed ankaŭ bandaĝas; Li batas, sed Liaj manoj ankaŭ resanigas.

In sei distrette egli sarà il tuo liberatore e in sette il male non ti toccherà.

En ses malfeliĉoj Li vin savos; En la sepa ne tuŝos vin la malbono.

In tempo di carestia ti scamperà dalla morte, in tempo di guerra dai colpi della spada.

En tempo de malsato Li savos vin de la morto, Kaj en milito el la mano de glavo.

Sarai sottratto al flagello della lingua, non temerai quando verrà il disastro.

Kontraŭ la vipo de lango vi estos kaŝita; Kaj vi ne timos ruinigon, kiam ĝi venos.

In mezzo al disastro e alla fame riderai, non paventerai le belve della terra;

Dum ruinigo kaj malsato vi ridos; Kaj la bestojn de la tero vi ne timos;

perché avrai per alleate le pietre del suolo, e gli animali de’ campi saran teco in pace.

Ĉar kun la ŝtonoj de la kampo vi havos interligon, Kaj la bestoj de la kampo havos pacon kun vi.

Saprai sicura la tua tenda; e, visitando i tuoi pascoli, vedrai che non ti manca nulla.

Kaj vi ekscios, ke paco estas en via tendo; Vi esploros vian loĝejon, kaj nenio mankos.

Saprai che la tua progenie moltiplica, che i tuoi rampolli crescono come l’erba de’ campi.

Kaj vi ekscios, ke grandnombra estas via idaro Kaj via naskitaro estas kiel la herbo de la tero.

Scenderai maturo nella tomba, come la bica di mannelle che si ripone a suo tempo.

En maljuneco vi iros en la tombon, Kiel envenas garbaro en sia tempo.

Ecco quel che abbiam trovato, riflettendo. Così è. Tu ascolta, e fanne tuo pro".

Vidu, ni tion esploris, kaj tiel ĝi estas; Atentu tion, kaj sciu tion.