Job 41

Prenderai tu il coccodrillo all’amo? Gli assicurerai la lingua colla corda?

Ĉu vi povas eltiri levjatanon per fiŝhoko, Aŭ ligi per ŝnuro ĝian langon?

Gli passerai un giunco per le narici? Gli forerai le mascelle con l’uncino?

Ĉu vi povas trameti kanon tra ĝia nazo Kaj trapiki ĝian vangon per pikilo?

Ti rivolgerà egli molte supplicazioni? Ti dirà egli delle parole dolci?

Ĉu ĝi multe petegos vin, Aŭ parolos al vi flataĵojn?

Farà egli teco un patto perché tu lo prenda per sempre al tuo servizio?

Ĉu ĝi faros interligon kun vi? Ĉu vi povas preni ĝin kiel porĉiaman sklavon?

Scherzerai tu con lui come fosse un uccello? L’attaccherai a un filo per divertir le tue ragazze?

Ĉu vi amuziĝos kun ĝi kiel kun birdo? Aŭ ĉu vi ligos ĝin por viaj knabinoj?

Ne trafficheranno forse i pescatori? Lo spartiranno essi fra i negozianti?

Ĉu kamaradoj ĝin dishakos, Kaj dividos inter komercistoj?

Gli coprirai tu la pelle di dardi e la testa di ramponi?

Ĉu vi povas plenigi per pikiloj ĝian haŭton Kaj per fiŝistaj hokoj ĝian kapon?

Mettigli un po’ le mani addosso!… Ti ricorderai del combattimento e non ci tornerai!

Metu sur ĝin vian manon; Tiam vi bone memoros la batalon, kaj ĝin ne plu entreprenos.

Ecco, fallace è la speranza di chi l’assale; basta scorgerlo e s’è atterrati.

Vidu, la espero ĉiun trompos; Jam ekvidinte ĝin, li falos.

Nessuno è tanto ardito da provocarlo. E chi dunque oserà starmi a fronte?

Neniu estas tiel kuraĝa, por inciti ĝin; Kiu do povas stari antaŭ Mi?

Chi mi ha anticipato alcun che perch’io glielo debba rendere? Sotto tutti i cieli, ogni cosa è mia.

Kiu antaŭe ion donis al Mi, ke Mi redonu al li? Sub la tuta ĉielo ĉio estas Mia.

E non vo’ tacer delle sue membra, della sua gran forza, della bellezza della sua armatura.

Mi ne silentos pri ĝiaj membroj, Pri ĝia forto kaj bela staturo.

Chi l’ha mai spogliato della sua corazza? Chi è penetrato fra la doppia fila de’ suoi denti?

Kiu povas levi ĝian veston? Kiu aliros al ĝia paro da makzeloj?

Chi gli ha aperti i due battenti della gola? Intorno alla chiostra de’ suoi denti sta il terrore.

Kiu povas malfermi la pordon de ĝia vizaĝo? Teruro ĉirkaŭas ĝiajn dentojn.

Superbe son le file de’ suoi scudi, strettamente uniti come da un sigillo.

Ĝiaj fieraj skvamoj estas kiel ŝildoj, Interligitaj per fortika sigelo;

Uno tocca l’altro, e tra loro non passa l’aria.

Unu kuntuŝiĝas kun la alia tiel, Ke aero ne povas trairi tra ili;

Sono saldati assieme, si tengono stretti, sono inseparabili.

Unu alfortikiĝis al la alia, Interkuniĝis kaj ne disiĝas.

I suoi starnuti dànno sprazzi di luce; i suoi occhi son come le palpebre dell’aurora.

Ĝia terno briligas lumon, Kaj ĝiaj okuloj estas kiel la palpebroj de la ĉielruĝo.

Dalla sua bocca partono vampe, ne scappan fuori scintille di fuoco.

El ĝia buŝo eliras torĉoj, Elkuras flamaj fajreroj.

Dalle sue narici esce un fumo, come da una pignatta che bolla o da una caldaia.

El ĝiaj nazotruoj eliras fumo, Kiel el bolanta poto aŭ kaldrono.

L’alito suo accende i carboni, e una fiamma gli erompe dalla gola.

Ĝia spiro ekbruligas karbojn, Kaj flamo eliras el ĝia buŝo.

Nel suo collo risiede la forza, dinanzi a lui salta il terrore.

Sur ĝia kolo loĝas forto, Kaj antaŭ ĝi kuras teruro.

Compatte sono in lui le parti flosce della carne, gli stanno salde addosso, non si muovono.

La partoj de ĝia karno estas firme kunligitaj inter si, Tenas sin fortike sur ĝi, kaj ne ŝanceliĝas.

Il suo cuore è duro come il sasso, duro come la macina di sotto.

Ĝia koro estas malmola kiel ŝtono, Kaj fortika kiel suba muelŝtono.

Quando si rizza, tremano i più forti, e dalla paura son fuori di sé.

Kiam ĝi sin levas, ektremas fortuloj, Konsterniĝas de teruro.

Invano lo si attacca con la spada; a nulla valgon lancia, giavellotto, corazza.

Glavo, kiu alproksimiĝas al ĝi, ne povas sin teni, Nek lanco, sago, aŭ kiraso.

Il ferro è per lui come paglia; il rame, come legno tarlato.

Feron ĝi rigardas kiel pajlon, Kupron kiel putran lignon.

La figlia dell’arco non lo mette in fuga; le pietre della fionda si mutano per lui in stoppia.

Ne forpelos ĝin sago; Ŝtonoj el ŝtonĵetilo fariĝas pajleroj antaŭ ĝi.

Stoppia gli par la mazza e si ride del fremer della lancia.

Bastonegon ĝi rigardas kiel pajlon, Kaj ĝi mokas la sonon de lanco.

Il suo ventre è armato di punte acute, e lascia come tracce d’erpice sul fango.

Sube ĝi havas akrajn pecetojn; Kiel draŝrulo ĝi kuŝas sur la ŝlimo.

Fa bollire l’abisso come una caldaia, del mare fa come un gran vaso da profumi.

Kiel kaldronon ĝi ondigas la profundon; La maron ĝi kirlas kiel ŝmiraĵon.

Si lascia dietro una scia di luce; l’abisso par coperto di bianca chioma.

La vojo post ĝi lumas; La abismo aperas kiel grizaĵo.

Non v’è sulla terra chi lo domi; è stato fatto per non aver paura.

Ne ekzistas sur la tero io simila al ĝi; Ĝi estas kreita sentima.

Guarda in faccia tutto ciò ch’è eccelso, è re su tutte le belve più superbe".

Ĝi rigardas malestime ĉion altan; Ĝi estas reĝo super ĉiuj sovaĝaj bestoj.