Job 4

Allora Elifaz di Teman rispose disse:

Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

"Se provassimo a dirti una parola ti darebbe fastidio? Ma chi potrebbe trattener le parole?

Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?

Ecco tu n’hai ammaestrati molti, hai fortificato le mani stanche;

Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;

le tue parole hanno rialzato chi stava cadendo, hai raffermato le ginocchia vacillanti;

Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;

e ora che il male piomba su te, tu ti lasci abbattere; ora ch’è giunto fino a te, sei tutto smarrito.

Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.

La tua pietà non è forse la tua fiducia, e l’integrità della tua vita la speranza tua?

Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?

Ricorda: quale innocente perì mai? e dove furono gli uomini retti mai distrutti?

Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?

Io per me ho visto che coloro che arano iniquità e seminano tormenti, ne mietono i frutti.

Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;

Al soffio di Dio essi periscono, dal vento del suo corruccio son consumati.

De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.

Spenta è la voce del ruggente, sono spezzati i denti dei leoncelli.

La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;

Perisce per mancanza di preda il forte leone, e restan dispersi i piccini della leonessa.

Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.

Una parola m’è furtivamente giunta, e il mio orecchio ne ha còlto il lieve sussurro.

Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.

Fra i pensieri delle visioni notturne, quando un sonno profondo cade sui mortali,

Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,

uno spavento mi prese, un tremore che mi fece fremer tutte l’ossa.

Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.

Uno spirito mi passò dinanzi, e i peli mi si rizzarono addosso.

Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.

Si fermò, ma non riconobbi il suo sembiante; una figura mi stava davanti agli occhi e udii una voce sommessa che diceva:

Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:

"Può il mortale esser giusto dinanzi a Dio? Può l’uomo esser puro dinanzi al suo Fattore?

Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?

Ecco, Iddio non si fida de’ suoi propri servi, e trova difetti nei suoi angeli;

Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:

quanto più in quelli che stanno in case d’argilla, che han per fondamento la polvere e son schiacciati al par delle tignuole!

Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.

Tra la mattina e la sera sono infranti; periscono per sempre, senza che alcuno se ne accorga.

De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.

La corda della lor tenda, ecco, è strappata, e muoion senza posseder la sapienza".

La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.