Job 39

Sai tu quando le capre selvagge delle rocce figliano? Hai tu osservato quando le cerve partoriscono?

Ĉu vi scias la tempon, en kiu naskas la ibeksoj sur la rokoj? Ĉu vi observis la akuŝiĝon de la cervinoj?

Conti tu i mesi della lor pregnanza e sai tu il momento in cui debbono sgravarsi?

Ĉu vi kalkulis la monatojn de ilia gravedeco? Aŭ ĉu vi scias la tempon, kiam ili devas naski?

S’accosciano, fanno i lor piccini, e son tosto liberate dalle loro doglie;

Ili fleksiĝas, elĵetas siajn idojn, Liberiĝas de siaj doloroj.

i lor piccini si fanno forti, crescono all’aperto, se ne vanno, e non tornan più alle madri.

Iliaj infanoj fortiĝas, kreskas en libereco, Foriras, ke ne revenas al ili.

Chi manda libero l’onàgro, e chi scioglie i legami all’asino salvatico,

Kiu donis liberecon al la sovaĝa azeno? Kaj kiu malligis ĝiajn ligilojn?

al quale ho dato per dimora il deserto, e la terra salata per abitazione?

La dezerton Mi faris ĝia domo, Kaj stepon ĝia loĝejo;

Egli si beffa del frastuono della città, e non ode grida di padrone.

Ĝi ridas pri la bruo de la urbo, La kriojn de pelanto ĝi ne aŭdas;

Batte le montagne della sua pastura, e va in traccia d’ogni filo di verde.

La produktaĵoj de la montoj estas ĝia manĝaĵo, Kaj ĝi serĉas ĉian verdaĵon.

Il bufalo vorrà egli servirti o passar la notte presso alla tua mangiatoia?

Ĉu bubalo volos servi al vi? Ĉu ĝi volos nokti ĉe via manĝujo?

Legherai tu il bufalo con una corda perché faccia il solco? erpicherà egli le valli dietro a te?

Ĉu vi povas alligi bubalon per ŝnuro al bedo? Ĉu ĝi erpos post vi valojn?

Ti fiderai di lui perché la sua forza è grande? Lascerai a lui il tuo lavoro?

Ĉu vi fidos ĝin pro ĝia granda forto? Kaj ĉu vi komisios al ĝi vian laboron?

Conterai su lui perché ti porti a casa la raccolta e ti ammonti il grano sull’aia?

Ĉu vi havos konfidon al ĝi, ke ĝi reportos viajn semojn Kaj kolektos en vian grenejon?

Lo struzzo batte allegramente l’ali; ma le penne e le piume di lui son esse pietose?

La flugilo de struto leviĝas gaje, Simile al la flugilo de cikonio kaj de akcipitro;

No, poich’egli abbandona sulla terra le proprie uova e le lascia scaldar sopra la sabbia.

Ĉar ĝi lasas sur la tero siajn ovojn Kaj varmigas ilin en la sablo;

Egli dimentica che un piede le potrà schiacciare, e che le bestie dei campi le potran calpestare.

Ĝi forgesas, ke piedo povas ilin dispremi Kaj sovaĝa besto povas ilin disbati.

Tratta duramente i suoi piccini, quasi non fosser suoi; la sua fatica sarà vana, ma ciò non lo turba,

Ĝi estas kruela por siaj idoj, kvazaŭ ili ne estus ĝiaj; Ĝi ne zorgas pri tio, ke ĝia laboro estas vana;

ché Iddio l’ha privato di sapienza, e non gli ha impartito intelligenza.

Ĉar Dio senigis ĝin je saĝo Kaj ne donis al ĝi prudenton.

Ma quando si leva e piglia lo slancio, si beffa del cavallo e di chi lo cavalca.

Kiam ĝi leviĝas alten, Ĝi mokas ĉevalon kaj ĝian rajdanton.

Sei tu che dài al cavallo il coraggio? che gli vesti il collo d’una fremente criniera?

Ĉu vi donas forton al la ĉevalo? Ĉu vi vestas ĝian kolon per kolharoj?

Sei tu che lo fai saltar come la locusta? Il fiero suo nitrito incute spavento.

Ĉu vi povas saltigi ĝin kiel akrido? Terura estas la beleco de ĝia ronkado.

Raspa la terra nella valle ed esulta della sua forza; si slancia incontro alle armi.

Ĝi fosas en la valo kaj estas gaja pro forteco; Ĝi eliras kontraŭ armiton;

Della paura si ride, non trema, non indietreggia davanti alla spada.

Ĝi ridas pri timo kaj ne senkuraĝiĝas, Kaj ne retiras sin de glavo.

Gli risuona addosso il turcasso, la folgorante lancia e il dardo.

Super ĝi sonoras la sagujo, Brilas lanco kaj ponardego.

Con fremente furia divora la terra. Non sta più fermo quando suona la tromba.

Kun bruo kaj kolero ĝi glutas teron, Kaj ne povas stari trankvile ĉe sonado de trumpeto.

Com’ode lo squillo, dice: Aha! e fiuta da lontano la battaglia, la voce tonante dei capi, e il grido di guerra.

Kiam eksonas la trumpeto, ĝi ekkrias: Ho, ho! Kaj de malproksime ĝi flarsentas la batalon, Kriadon de la kondukantoj, kaj bruon.

E’ l’intelligenza tua che allo sparviere fa spiccare il volo e spiegar l’ali verso mezzogiorno?

Ĉu pro via saĝo flugas la akcipitro Kaj etendas siajn flugilojn al sudo?

E’ forse al tuo comando che l’aquila si leva in alto e fa il suo nido nei luoghi elevati?

Ĉu pro via ordono leviĝas la aglo Kaj faras alte sian neston?

Abita nelle rocce e vi pernotta; sta sulla punta delle rupi, sulle vette scoscese;

Sur roko ĝi loĝas, Noktas sur dento de roko kaj de monta pinto.

di là spia la preda, e i suoi occhi miran lontano.

De tie ĝi elrigardas por si manĝaĵon; Malproksime vidas ĝiaj okuloj.

I suoi piccini s’abbeveran di sangue, e dove son de’ corpi morti, ivi ella si trova".

Ĝiaj idoj trinkas sangon; Kaj kie estas mortigitoj, tie ĝi estas.