Job 33

Ma pure, ascolta, o Giobbe, il mio dire, porgi orecchio a tutte le mie parole!

Aŭskultu do, Ijob, miajn parolojn, Kaj atentu ĉiujn miajn vortojn.

Ecco, apro la bocca, la lingua parla sotto il mio palato.

Jen mi malfermis mian buŝon, Parolas mia lango en mia gorĝo.

Nelle mie parole è la rettitudine del mio cuore; e le mie labbra diran sinceramente quello che so.

Ĝuste el mia koro estas miaj paroloj, Kaj puran scion eldiros miaj lipoj.

Lo spirito di Dio mi ha creato, e il soffio dell’Onnipotente mi dà la vita.

La spirito de Dio min kreis, Kaj la spiro de la Plejpotenculo min vivigas.

Se puoi, rispondimi; prepara le tue ragioni, fatti avanti!

Se vi povas, respondu al mi; Armu vin kontraŭ mi, kaj stariĝu.

Ecco, io sono uguale a te davanti a Dio; anch’io, fui tratto dall’argilla.

Jen mi simile al vi estas de Dio; Mi ankaŭ estas farita el argilo.

Spavento di me non potrà quindi sgomentarti, e il peso della mia autorità non ti potrà schiacciare.

Vidu, vi ne bezonas timi min, Kaj mia ŝarĝo ne pezos sur vi.

Davanti a me tu dunque hai detto (e ho bene udito il suono delle tue parole):

Vi parolis antaŭ miaj oreloj, Kaj mi aŭdis la sonon de tiaj vortoj:

"Io sono puro, senza peccato; sono innocente, non c’è iniquità in me;

Mi estas pura, sen malbonagoj; Senkulpa, mi ne havas pekon;

ma Dio trova contro me degli appigli ostili, mi tiene per suo nemico;

Jen Li trovis ion riproĉindan en mi, Li rigardas min kiel Lian malamikon;

mi mette i piedi nei ceppi, spia tutti i miei movimenti".

Li metis miajn piedojn en ŝtipon; Li observas ĉiujn miajn vojojn.

E io ti rispondo: In questo non hai ragione; giacché Dio è più grande dell’uomo.

Sed en tio vi ne estas prava, mi respondas al vi; Ĉar Dio estas pli granda ol homo.

Perché contendi con lui? poich’egli non rende conto d’alcuno dei suoi atti.

Kial vi havas pretendon kontraŭ Li pro tio, Ke Li ne donas al vi kalkulraporton pri ĉiuj Siaj faroj?

Iddio parla, bensì, una volta ed anche due, ma l’uomo non ci bada;

Cetere Dio parolas en unu maniero kaj en alia maniero, Sed oni tion ne rimarkas.

parla per via di sogni, di visioni notturne, quando un sonno profondo cade sui mortali, quando sui loro letti essi giacciono assopiti;

En sonĝo, en nokta vizio, Kiam sur la homojn falis dormo, Kiam ili dormas sur la lito,

allora egli apre i loro orecchi e dà loro in segreto degli ammonimenti,

Tiam Li malfermas la orelon de la homoj, Kaj, doninte instruon, sigelas ĝin,

per distoglier l’uomo dal suo modo d’agire e tener lungi da lui la superbia;

Por deturni homon de ia faro Kaj gardi viron kontraŭ fiereco,

per salvargli l’anima dalla fossa, la vita dal dardo mortale.

Por ŝirmi lian animon kontraŭ pereo Kaj lian vivon kontraŭ falo sub glavon.

L’uomo è anche ammonito sul suo letto, dal dolore, dall’agitazione incessante delle sue ossa;

Ankaŭ per malsano sur lia lito Li avertas lin, Kiam ĉiuj liaj ostoj estas ankoraŭ fortaj.

quand’egli ha in avversione il pane, e l’anima sua schifa i cibi più squisiti;

Kaj abomenata fariĝas por li en lia vivo la manĝaĵo, Kaj por lia animo la frandaĵo.

la carne gli si consuma, e sparisce, mentre le ossa, prima invisibili, gli escon fuori,

Lia karno konsumiĝas tiel, ke oni ĝin jam ne vidas; Kaj elstaras liaj ostoj, kiuj antaŭe estis nevideblaj.

l’anima sua si avvicina alla fossa, e la sua vita a quelli che dànno la morte.

Kaj lia animo alproksimiĝas al la pereo, Kaj lia vivo al la mortigo.

Ma se, presso a lui, v’è un angelo, un interprete, uno solo fra i mille, che mostri all’uomo il suo dovere,

Sed se li havas por si anĝelon proparolanton, Kvankam unu el mil, Kiu elmontrus pri la homo lian pravecon,

Iddio ha pietà di lui e dice: "Risparmialo, che non scenda nella fossa! Ho trovato il suo riscatto".

Tiam Li indulgas lin, kaj diras: Liberigu lin, ke li ne malsupreniru en la tombon, Ĉar Mi trovis pardonigon.

Allora la sua carne divien fresca più di quella d’un bimbo; egli torna ai giorni della sua giovinezza;

Tiam lia korpo fariĝas denove freŝa, kiel en la juneco; Li revenas al la tagoj de sia knabeco.

implora Dio, e Dio gli è propizio; gli dà di contemplare il suo volto con giubilo, e lo considera di nuovo come giusto.

Li preĝas al Dio, Kaj ĉi Tiu korfavoras lin, Kaj montras al li Sian vizaĝon kun ĝojo, Kaj rekompencas la homon laŭ lia virteco.

Ed egli va cantando fra la gente e dice: "Avevo peccato, pervertito la giustizia, e non sono stato punito come meritavo.

Li rigardas la homojn, kaj diras: Mi pekis, la veron mi kripligis, Kaj Li ne repagis al mi;

Iddio ha riscattato l’anima mia, onde non scendesse nella fossa e la mia vita si schiude alla luce!"

Li liberigis mian animon, ke ĝi ne iru en pereon, Kaj mia vivo vidas la lumon.

Ecco, tutto questo Iddio lo fa due, tre volte, all’uomo,

Ĉion ĉi tion Dio faras Du aŭ tri fojojn kun homo,

per ritrarre l’anima di lui dalla fossa, perché su di lei splenda la luce della vita.

Por deturni lian animon de pereo Kaj prilumi lin per la lumo de vivo.

Sta’ attento, Giobbe, dammi ascolto; taci, ed io parlerò.

Atentu, Ijob, aŭskultu min; Silentu, kaj mi parolos.

Se hai qualcosa da dire, rispondimi, parla, ché io vorrei poterti dar ragione.

Se vi havas, kion diri, respondu al mi; Parolu, ĉar mi dezirus, ke vi montriĝu prava.

Se no, tu dammi ascolto, taci, e t’insegnerò la saviezza".

Se ne, tiam aŭskultu min; Silentu, kaj mi instruos al vi saĝon.